Dressoir
spullen een plek geven is iets anders dan dingen opbergen je haalt het juist naar je toe
alsof het niet enkel om het draait maar ook om de omgeving ik zie geen planken van een koffer als ik er iets inleg
maar het schap poets ik dagelijks de lijst veeg ik elk uur schoon bang voor een vuiltje in je oog of dat een smet je zal raken
Odyssee
de waarheid is een stad verlaten de ambities van het centrum pretentie volle papieren wanden wegschrapen tot gruis en stof
wat blijft zijn loze argumenten stegen vicieus gedrag of het vinden van een huis waar niemand wonen wil
een huis met enkel kale kamers door kieren is rumoer ontsnapt er liggen brieven met plattegronden zij kunnen gesloten blijven
de muren zijn naakt en niet verborgen de krakende vloer bevestigt het lichaam het geopende venster fluistert de weide de stenen zwijgen zoals het past
een déjà vu trekt door de ruimte buiten groeien appelbomen bloesem dwaalt de kamer in een stad brandt in de verte af
Onvoorwaardelijk
er kwamen fronzen op mijn gezicht toen je zei dat je mij iets wilde tonen dacht ik onaangeroerd gebleven wil niet zeggen dat het niet veranderd is
ik wilde vragen hoe jij wist dat het allemaal nog zo was maar jij zei het had ergens anders kunnen gebeuren en dat het er niet toe deed wat het ook geworden was
ik schuifelde vroeg bezorgd wat als dat wat is veranderd in hoe het is geworden mijn mond niet dezelfde rondjes laat maken als jij dacht
je lachte en zei het verschil is geen teleurstelling en niet voor niets bij wat het ook voorstelt en hoe we ook denken bij wat het zal zijn
dat wilde ik je laten zien
|