Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2009  Ann Vanderstraeten

Verlies - Ann Vanderstraeten

Maxime Casters werkte ondertussen drie jaar voor het tijdschrift Heerlijk en in die drie jaar had hij zich onledig gehouden met schrijfsels over sigaren, jacuzzi’s en golf. Die verzinsels besloegen doorgaans niet meer dan een halve pagina. Nu voelde hij zich klaar voor het grotere werk.
Hij had zijn oog laten vallen op een artikel over die zangeres Lisa. Niet dat hij bijzonder geïnteresseerd was in haar, maar ze had blijkbaar een nieuwe cd uit en ze zou volgende week optreden in de Elisabethzaal. Zijn tijdschrift had de toestemming gekregen haar – gedurende die ene week dat ze in België was – te laten volgen door een journalist. Hij wilde die journalist zijn. Hij was klaar voor de uitdaging. Daarbij was de muziekrecensent van Heerlijk ziek, Maxime wenste hem minstens een Mexicaanse griep toe. De andere muziekkenner van de redactie reisde Europa rond op zoek naar het beste jazzfestival.
Maxime had duidelijk gemaakt dat hij dat artikel over Lisa wilde schrijven. Ze konden hem niet negeren.
‘Casters,’ riep een stem, ‘hier.’
Met grote passen stapte Maxime naar het bureau van zijn baas.
‘Jij wilt het interview met Lisa doen?’
‘Ja.’
‘Het wordt volgende maand een van de hoofdartikels. Denk je dat je het aankan?’
‘Ja, natuurlijk.’ Hij probeerde zelfzeker te klinken.
‘Je krijgt het.’
‘Bedankt’, zei Maxime. Hij balde zijn vuisten tot zijn knokkels wit zagen en oorverdovend ‘yes’ schreeuwden.
‘En probeer af en toe een woord van meer dan twee lettergrepen te gebruiken.’
‘Euh, ja.’
‘Haar manager neemt contact met je op om de afspraken vast te leggen.’
‘Ga maar,’ zei zijn baas, terwijl hij met zijn hand een wuivend gebaar maakte. ‘Dat was het.’
Maxime beende naar zijn bureau. Hij ging zitten en staarde naar het schutsel dat bestrooid was met knipsels over zwembaden, golf en sigaren. Dat was verleden tijd. Nu ging hij een interview doen, pagina’s lang.
‘En? Uitbrander?’ vroeg Joris, die zijn rollende stoel tot stilstand bracht achter de rug van Maxime.
‘Ik heb het’, antwoordde Maxime droog.
‘Je hebt wát?’
‘Het artikel over die zangeres die Lisa noemt.’
‘Ben je mij voor de gek aan het houden?’
‘Neen, natuurlijk niet.’
‘Veel succes’, lachte Joris. ‘En zeg nooit dat ze Lisa noemt als ze zo heet.’
Met een rotvaart rolde Joris terug naar zijn plaats. Maxime bleef niet begrijpend achter. Noemt, heet – wat bedoelde die kerel?
Rond elf uur kwam het telefoontje. Er werden drie afspraken vastgelegd. Een eerste na een cd-signeersessie. Een tweede na een benefietoptreden ten voordele van Unicef. En ten slotte was er het optreden in de Elisabethzaal, dat Maxime zou bijwonen. Die drie afspraken moesten de indruk wekken dat Lisa een ganse week op de voet gevolgd werd door een reporter. Van foto’s moest hij zich niets aantrekken, daarvoor zorgde het management.
De signeersessie was morgen. Dat gaf hem één dag de tijd om zich wat te verdiepen in die Lisa. Op wikipedia sprokkelde hij wat basisgegevens bijeen.
Geboren in Groningen. Klassieke opleiding. Zingt jazz en pop. Begeleidt zichzelf op de piano. Vooral populair in Duitsland.
Duitsland? Daarom kende hij haar werk niet.
Hij kocht haar laatste cd op iTunes en luisterde ernaar. Op YouTube bekeek hij enkele korrelige filmpjes. Ze was niet slecht, niet echt zijn ding, maar hij kon zich inbeelden dat er mensen waren die van dit soort jazzy muziek hielden.
De volgende morgen werd hij opnieuw binnengeroepen in het kantoor van zijn baas.
‘Wanneer begin je aan dat interview?’
‘Namiddag.’
‘Goed. Ik wil dat je een bespreking maakt van die nieuwe film met Halle Berry.’
‘Hellie Berrie?’
‘Ja. Ga hem vanavond zien. Maak nu je voorbereiding. Dat was het.’
Maxime vergat de grote passen op weg naar zijn plaats.
Wie in Gods naam was Hellie Berrie? Hij googelde de naam. Niets. Hij probeerde alle mogelijke schrijfwijzen die hij kon bedenken. Zonder resultaat. Er zat niets anders op, hij moest zijn collega om raad vragen.
‘Joris‘, zei hij zacht. ‘Wie is Hellie Berrie?’
‘Ken je Halle Berry niet. Die Another Day, de Bond film. Ze verscheen uit zee in een oranje bikini.’
‘Oh, ja. Nu weet ik het weer.’
Die germanisten hadden soms de vreemdste uitspraak. Wie zei er Hellie Berrie, niemand toch? Het was een complot om hem op zijn plaats te wijzen. Maxime had een nederige opleiding journalistiek gevolgd en iedere dag werd hij daaraan herinnerd. Maar niet veel langer. Hij zou ze laten zien dat hij meer in zijn mars had dan prutsartikels. Dat interview moest zijn doorbraak worden. Dat interview was een nieuw begin.
Maxime zat schuin achter Lisa en bekeek de rij mensen die aanschoven voor een handtekening en een glimp van hun idool. Er zaten oudere mensen tussen en piepjonge, mensen in stijlvol zwart en anderen in heel wat minder stijlvolle kleding. Dé fan van Lisa bestond niet, moest hij besluiten. Als laatste liet hij zijn cd signeren.
‘Zijn we hier weg?’ vroeg Lisa.
‘Goed. Waar gaan we heen?’
‘Ik had gehoopt dat jij me dat kon vertellen.’
Maxime bracht haar naar De Groote Witte Arend. Hij wist dat dit etablissement populair was bij zijn collega’s.
‘Waarom heet je nieuwe cd Islands?’
‘Het moest Engels zijn, natuurlijk. En Islands klinkt mysterieus, zeggen ze.’
Lisa bestelde een glas wijn.
Ze praatten over de opnames, die wat langer hadden geduurd dan gepland. Haar populariteit in Duitsland kwam ter sprake. En haar imago.
Maxime kwam veel over haar te weten. Even veel, schatte hij, als een avondje gericht googelen zou opleveren. Volgende keer moest hij dieper graven, beloofde hij zichzelf.
Overmorgen was er dat benefietconcert. Maxime kreeg een pasje om achter de coulissen te kunnen meeluisteren. Na het concert zouden ze verder praten.
Dit keer wilde hij beter voorbereid zijn. Hij zocht alles bij elkaar wat hij over Lisa’s leven kon vinden. In de archieven zocht hij naar recensies van eerder werk. Hij bekeek een van haar optredens op dvd. Hij spitte, tot hij drie centimeter papier had verzameld, drie centimeter banaliteiten die hij moest zien op te blazen tot een artikel van belang. Goed, ze was briljant, daarover was iedereen het eens. Ze ging over lijken, een ander cliché. Ze kon geen relatie in stand houden. En dan? De rest van de mensheid had daar minstens even grote problemen mee. Het kon niet anders dan over haar muziek gaan, dat was duidelijk.
Hij was te laat. Van achter de coulissen zag hij haar staan. Ze klampte zich vast aan haar microfoonstandaard, alsof die standaard het verschil maakte tussen rechtstaan en omvallen. Ze haalde uit. Haar stem benaderde de perfectie, dat moest zelfs hij toegeven. Iedereen klapte beleefd. Ze keek achter de schermen en zag hem. Aarzelend stak hij zijn hand op. Ze knikte. Een half uur lang zong ze alsof dit concert haar laatste was. Tussendoor nipte ze van de wijn die voor haar klaarstond. Ze zei niets tegen het publiek, enkel een ‘dank u wel’ op het einde van de set. Ze verdween, zonder bisnummer.
Maxime vloekte. Hij vermoedde dat ze een van haar beruchte buien had. Hij volgde haar naar de kleedkamer.
‘Wat wil je?’ sneerde ze. ‘Toch niet binnenkomen?’
‘Neen, neen’, zei Maxime. ‘Ik wacht hier buiten.’
Ze bedacht zich, nam hem bij de mouw en trok hem hardhandig de kleedkamer in.
‘Draai je om’, zei ze.
Maxime gehoorzaamde.
‘Doe je altijd wat ze je vragen?’
‘Neen’, zei hij verontwaardigd. Hij draaide zich om en zag haar naakte lichaam verdwijnen in een kamerjas. Ze ging tegenover hem op een kruk zitten en sloeg haar benen over elkaar.
‘Geef me een glas wijn.’
Ze nam een slok. Haar blonde krullen schudde ze naar achter. Haar mond liet ze altijd een klein stukje open. In combinatie met haar gekrulde lippen leek het daardoor alsof ze constant smachtte naar iets, of iemand.
‘Je doet me denken aan iemand’, zei ze.
‘Aan wie?’
‘Iemand die ik lang geleden heb gekend.’
‘Wil je erover praten?’
Ze dronk van haar wijn.
‘Er is niet veel te vertellen. We werden verliefd.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Vanaf dan kan het alleen mislopen.’
‘Ik begrijp wat je bedoelt. Je begint in de wolken en eindigt op de grond.’
Ze keek strak naar een plek op de muur.
‘We gaan ervandoor’, zei ze gedecideerd.
‘Verwachten ze je niet op de receptie?’
‘Dit publiek is niet gekomen om mij te zien,’ zei ze, ‘ze zijn gekomen om zichzelf te laten zien.’
‘Zal ik een taxi bellen?’
‘Neen, ik wil naar het hotel wandelen. En jij wandelt mee.’
Maxime protesteerde niet. Hij dacht aan zijn artikel en aan al de vragen die hij haar wilde stellen.
Ze wandelden richting Stadspark. Lisa schurkte zich zachtjes tegen Maxime aan. Ze had moeite om rechtop te blijven. Hij sloeg zijn arm om haar heen. Zwijgend bereikten ze het hotel. Ze vroeg haar sleutel en Maxime volgde haar naar boven. Doelloos liet ze zich op de sofa neervallen.
‘Vind je het erg als ik je wat vragen stel? Over het optreden van vanavond?’
Ze schudde haar hoofd.
Maxime haalde de setlist boven. Hij ging naast haar zitten en vroeg uitleg bij enkele songs. Hij vroeg wat ze deed om haar stem te trainen, wat ze voelde wanneer ze voor een groep mensen zong. Ze antwoordde geduldig op elk van zijn vragen.
‘Wat zou je nog willen bereiken?’ vroeg hij.
Ze keek hem aan en ging met haar hand door zijn haar.
‘Wie knipt jouw haar eigenlijk?’ zei ze. ‘Het lijkt nergens op.’
Maxime opende zijn mond om zich te verdedigen.
‘Hij had net hetzelfde haar, weet je.’
‘Wie?’
‘We traden op als duo. We werkten op cruiseschepen. Zingen, dansen, wat theater. In het begin was alles leuk omdat het nieuw was. Maar na een tijdje kun je geen buffet meer zien. En iedere nieuwe passagier is een heruitgave van een vorige versie, helaas zonder verbeteringen.’
‘Waarom ben je er niet mee gestopt?’
‘Hij wilde stoppen. Ik niet. Ik wilde eerst geld verdienen, een naam opbouwen.’
‘En daarom heeft hij je verlaten?’
‘Hij heeft me verlaten, ja,’ zei ze, ‘maar niet om die reden. Hij had me met de purser betrapt onder de douche.’
Ze hield haar handen afwerend omhoog.
‘Ik ben een bitch, ja. Ik weet het.’
‘Dat was niet wat ik wilde zeggen. Het lijkt alsof je spijt hebt.’
‘Spijt? Neen. Misschien. Ach, wat doet het ertoe. Het is allemaal zo lang geleden. Hij is vast gelukkig getrouwd en heeft drie kinderen en een hond.’
Ze veerde recht en ging naar de minibar. Ze trok een fles wijn open en bood Maxime een glas aan. Hij weigerde beleefd. Hij moest nog een heel eind rijden, zei hij. Ze bood hem de gastenslaapkamer aan. Hij schudde zijn hoofd en lachte.
‘Tot zaterdag’, zei hij, en hij vertrok.
Het was niet eenvoudig alle materiaal te verwerken tot een degelijk artikel. Nooit eerder had Maxime iets op deze schaal gepresteerd. Zijn bureau lag vol bundeltjes papier, die telkens één aspect van Lisa belichtten. De focus lag op haar recente album en haar optreden. Haar liedjes had hij zo vaak beluisterd, dat hij ze stuk voor stuk in zijn hoofd kon afspelen. Die recensie vloeide uit zijn pen. Hij hoefde niets te verzinnen of te kopiëren.
Met een doos wafeltjes van Jules Destrooper onder zijn arm wachtte hij tot ze arriveerde. Zodra ze hem zag, lachte ze. Ze kwam naar hem toe en omhelsde hem. Hij gaf haar de doos, ze bedankte hem. Haar manager riep dat ze moest voortmaken.
‘Zie ik je straks na de show?’ vroeg ze.
‘Natuurlijk. Ik kom naar je kleedkamer.’
Het optreden was verbluffend. In amper één week tijd was Maxime van onverschillige toeschouwer tot diehard fan geëvolueerd. Haar laatste toegift – haar stem met als enige begeleiding een spaarzaam getokkel op de piano – deed hem rillen. Ze kreeg een staande ovatie.
Na de voorstelling liet ze hem binnen in de kleedkamer.
‘Je was – fantastisch.’
Ze veegde het zweet van haar gezicht.
‘Dank je’, zei ze. Het klonk bijna verlegen. ‘Het zat goed vanavond.’
‘Meer dan goed.’
‘Het lijkt wel of je een fan bent.’
‘Je grootste.’
‘Mag ik mijn grootste fan iets vragen?’
‘Natuurlijk.’
‘Donderdagavond had ik teveel gedronken. Je weet hoe dat gaat. Al dat rondreizen, je voelt je ontheemd, eenzaam. Bedankt dat je geen misbruik gemaakt hebt van de situatie.’
‘Geen dank.’
‘En ik besef dat ik dingen heb verteld, die ik beter niet had verteld.’
‘Die dingen blijven tussen ons, dat beloof ik je.’
‘Bedankt, Maxime.’
Ze opende de doos met wafeltjes en nam er een.
‘We gaan naar een club’, zei ze. ‘Heb je zin om mee te gaan?’
‘Ik ga naar huis. Ik heb een artikel te schrijven.’
‘Dit is mijn gsm-nummer. Als je nog vragen hebt.’
Ze omhelsden elkaar.
‘Hup, en nu eruit’, zei ze. ‘Ik moet me omkleden.’
Tien minuten later zat hij in zijn auto op weg naar huis. Hij had gedroomd, het was de enige verklaring. Deze week was niet echt gebeurd. Of het was een grap. Dadelijk zou er iemand tevoorschijn komen met een verborgen camera. Dit soort dingen gebeurde niet met Maxime Casters. Meestal was hij degene die aan het kortste eind trok, de rotklusjes kreeg en nooit geluk had. Misschien betekende het dat zijn kansen eindelijk begonnen te keren.
Maandagmorgen kwam hij zelfbewust het kantoor binnen.
‘Miniem is er’, zei een collega.
‘Goedemorgen Miniem’, zei Joris. ‘Hoe was je weekend in Haaasselt?’
‘Ha ha’, zei Maxime verveeld.
‘Vertel eens,’ vroeg Joris, die zijn stoel richting Maxime rolde, ‘heb je die film met Hellie Berrie gezien?’
‘Ja.’
‘H-a-l-l-e B-e-r-r-y’, spelde hij met luide stem. ‘Kinderspel.’
Joris wilde terugrollen, maar bedacht zich.
‘Zeg, hoe is het afgelopen met die Lisa?’ vroeg hij.
‘Met Lisa? Je zult wel zien.’
‘Oh, ik ben zó benieuwd naar je artikel’, zei hij op gemaakte toon. Joris rolde terug naar zijn plaats, draaide zich om en imiteerde hun baas: ‘Probeer alleen af en toe een woord van meer dan twee lettergrepen te gebruiken.’
Maxime zeeg neer op zijn stoel.
Langzaam schoof hij zijn computer in het docking station. Hij drukte op de aan-knop. Uit zijn lade haalde hij de bundeltjes papier die hij over Lisa verzameld en bijeengeschreven had. Hij legde ze naast elkaar tot zijn bureau bedekt was met papier. Hij opende een leeg Word-document en schreef in grote letters:
‘Het geheime leven van Lisa. Overspel, geld en verlies.’

Verlies © Ann Vanderstraeten

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2009  Ann Vanderstraeten