Melanie zwikte en vloekte luid. ‘Die rot hakken.’
Ze bekeek de schade. De kalkoen lag op de keukenvloer, tussen de jus en de spekjes. Haar mooie jurk, speciaal gekocht omdat haar schoonvader met kerstmis kwam eten, zat onder de vetvlekken. Ze gromde. Nog een bof dat hij doof was, want de braadslee was met een harde klap op de grond gevallen. Ze bevoelde haar enkel. Tijd om rustig te gaan zitten met een ice pack had ze niet.
Met een nat doekje probeerde ze de sausvlekken weg te halen, maar ze werden alleen maar groter. Vlug deed ze haar dure schoenen met hoge hakken uit en rende naar boven. Met moeite kreeg ze de jurk uit. Ze liet de wasbak vollopen en pakte de shampoo fles en propte de jurk, voorzien van een flinke scheut shampoo in de wasbak. Na een snelle douche, trok ze een zwarte trui met een diepe V-hals en een broek aan. Het zou vader toch niet opvallen dat ze nu in iets anders liep.
De oude baas droeg nog steeds dagelijks een pak met vest. Hij vond het maar niets als zij in jeans liep. Schoonpapa had alleen aandacht voor zijn zoon Max. Verder keek hij kritisch of het zilver wel mooi gepoetst was.
Ze liep de keuken in. Met een zucht bukte ze zich om de kalkoen met de saus vol spekjes te gaan redden.
Haar oog viel op het stoffer-en-blik. Vlug spoelde ze het blik onder de kraan af. Een andere oplossing om het eten op te vegen kon ze zo gauw niet bedenken. Met de botte kant van het voorsnijmes schoof ze de boel op het blik en kieperde alles terug in de braadslee.
Dat dit uitgerekend tijdens het kerstdiner… Max had haar met zachte dwang gepusht om haar puissant rijke, maar krenterige schoonvader op kerstavond uit te nodigen.
Ze stond te trillen op haar benen, pakte de fles cognac die nog voor de saus op het aanrecht stond en nam daaruit een flinke slok. Ze gniffelde toen ze aan de opmerking van een vriend over een van haar uiterst slordige vriendinnen dacht. Je kon van de grond eten… er lag van alles…
Ze zocht een dweil om de resten vet op te deppen. Met haar voeten op de dweil, schuifelde ze over de keukenvloer. Ze pakte de cognacfles op en nam af en toe een slok.
Normaal maakte Stientje schoon.
Ze had de dweil net in een hoek geschopt, toen ze stappen in de gang hoorde.
Max keek om de hoek van de keukendeur. ‘Vader vraagt waar de kalkoen blijft.’
Ze had willen zeggen dat deze net was weggevlogen, maar ze tikte met haar vinger op de fles.
‘Ik moest de saus nog even bijwerken en dat deed ik met kleine beetjes, maar nu is het klaar. Ga maar naar je vader, ik snij hem wel en leg hem op de zilveren schaal.’
Hij keek verbaasd naar de keukenvloer.
Kort zei ze: ‘Het spetterde nogal…’
Met een kort knikje liep Max de gang op.
Met samengeperste lippen pakte ze het grote voorsnijmes en begon de kalkoen in plakken te snijden. Netjes legde ze de stukken op de zware zilveren schaal; het huwelijkscadeau van Max’ vader.
Met de schaal plechtig voor zich uit, liep ze naar de eetkamer en gaf de deur een zet met haar voet.
Ze zette de schaal met een zwierig gebaar op de tafel. ‘De beste kalkoen, naar een oud beproeft recept…’
Max en zijn vader spraken gewoon door. Max bediende zijn vader rijkelijk en schepte vervolgens zichzelf op. Beiden begonnen meteen te eten…
Ik doe dit nooit meer, schoot door haar hoofd.
Vader keek op. ‘Kindje, wat een verwennerij… Wat een zalige saus… heerlijk die spekjes net als vroeger… mijn vrouw maakte dit ook altijd. Ik neem aan dat je haar recept hebt gebruikt.’
Ze knikte en zag dat schoonpapa alle aandacht voor de kalkoen had. Gelukkig had hij niets gezegd over haar jeans. Ook Max was dat niet opgevallen. Straks wordt hij net zo als zijn vader, wist ze.
Ze haatte deze omslachtige manier van koken. De keuken was een slagveld, zij voelde zich verhit… nee, volgend jaar zou ze het eten van de kok laten komen. Om Max een plezier te doen, had ze dit gedaan, omdat hij anders vreesde dat zijn vader het testament ten gunste van zijn broer zou veranderen. Ze hoorde hem nog zeggen: ‘Je doet er mij een enorm plezier mee. Het lukt Tricia telkens weer om mijn vader in te pakken, terwijl jij…’
Zij zat anders in elkaar. Eerlijk en recht voor zijn raap, een eigenschap dat niet altijd door iedereen werd gewaardeerd.
Tricia, de vrouw van Pepijn, Max jongste broer, wist haar schoonvader zeer geraffineerd om haar vinger te winden. Natuurlijk zou het niet leuk voor Max zijn als zijn vader Pepijn directeur in het familiebedrijf zou maken. Jammer dan. Ook op haar salaris zouden ze ook goed kunnen leven. Ze hield van Max, maar af en toe kon ze hem door elkaar rammelen. Hij gedroeg zich steeds stijver. Pepijn zou van het bedrijf een puinzooi maken… oké dat was niet haar probleem.
Als haar schoonvader niet keek, gooide ze telkens een paar spekjes onder tafel.
Max praatte geanimeerd met zijn vader over de koers van de aandelen.
Haar schoonvader ging er van uit dat vrouwen toch geen verstand van geldzaken hadden. Ze liet het maar zo. Hij begreep niet dat ze een top baan bij een beleggingsmaatschappij had. Toen Max vader over haar werk vertelde, antwoordde hij dat ze vast een prima secretaresse zou zijn. Knarsetandend was ze de kamer uitgelopen, toen Max haar niet verdedigd had. Een vrouw hoorde thuis te zijn om de echtgenoot te verzorgen, net zoals zijn vrouw vroeger had gedaan. Ze haatte het huishouden.
Hun zoon zat ergens in de binnenlanden van Afrika, goed te doen als arts zonder grenzen. Haar schoonvader sprak denigrerend over negertjes.
Ze kon de oude baas toch niet meer veranderen. Voor de lieve vrede moest ze het spel maar meespelen. Godzijdank was kerstmis niet vaker…
Max vond het prima dat ze een smak verdiende. Hij bemoeide zich niet met het huishouden. Gelukkig had ze Stientje die elke dag kwam. Met kerstmis had ze haar hulp vrij gegeven.
Ze schrok op uit haar overpeinzing toen haar schoonvader haar arm pakte. ‘Kindje, wat eet je weinig… vooruit Max, schep haar eens goed op. Ze is veel te mager. Er zijn nog genoeg van die verrukkelijke spekjes.’
Max pakte de sauskom en schepte haar bord vol spekjes.
Ze perste haar lippen op elkaar en speelde met haar eten.
Melanie schrok op toen de bel ging. Pepijn… nou al? Hij zou zijn vader ophalen.
Pepijn kwam handenwrijvend binnen. ‘Nou, nou, kalkoen… zalig, een klassiek kerstdiner, vader, net zoals vroeger hè? Ik pak wel een bord. Mag wel hè?’
Melanie knikte stil terwijl hij wilde aanschuiven.
‘Fijn, dan haal ik Kees even uit de auto.’
Voordat ze iets had kunnen zeggen, kwam de hond binnen. Het beest nam meteen een duik onder tafel.
‘Kees… Kees…’ Pepijn keek verbaasd.
Ze hoorde hem slobberen en toen ze zijn neus tegen haar benen voelde, liep hij de kamer uit. Hij sprong tegen de keukendeur en rende naar binnen.
‘Wat bezielt die hond nou?’ vroeg haar schoonvader.
Melanie boog zich naar haar schoonvader en riep hard: ‘Wie weet heeft hij dorst. Ik ga wel even…’
Ze kon haar lachen nauwelijks inhouden toen ze Kees met de dweil in zijn bek door de keuken zag rennen. Met luide stem zei ze: ‘Zoete hond… voor kerst mag jij de schaal uitlikken.’ Met een klap zette ze de braadslee op de grond. Voor dat hij aanviel, kon ze nog net de dweil uit zijn bek trekken. Vlug gooide ze deze in de vuilnisbak.
Ze pakte de cognac fles op en nam nog een flinke slok. In de gangspiegel fatsoeneerde ze haar kapsel.
Zodra ze de eetkamer binnenkwam, tikte haar schoonvader tegen het glas. Hij hield het op en keek haar aan. ‘Melanie ik wil je even zeggen hoe ik het waardeer dat jij een geweldige huisvrouw bent. Bij jou kan je van de grond eten.’
Prompt verslikte ze zich in de champagne.