Zoals de dag ervoor nam ze na een ontbijt dat nu op een blad voor haar kamerdeur klaarstond, de lift naar de kelder. In het computercentrum staarden een aantal mensen geconcentreerd naar meerdere schermen. Ergens ratelde een printer. Net wilde iets vragen toen Niels binnenkwam.
Hij keek haar ernstig aan. ‘We kregen een kaper te pakken.’
‘Wat, hier?’
‘Ja, ze brengen hem zo.’
Een in het wit gekleed team kwam binnen met een brancard. Tess tilde het laken op en bekeek het gezicht of wat er nog van over was. Daarna stroopte ze de linker mouw van het lichaam op. Met moeite bedwong ze de neiging tot overgeven. ‘Dit is de tatoeage, maar het is niet de man. Ik weet het zeker.’
De mannen knikten en reden het lichaam weg.
‘Hoe weet u het zeker?’ hoorde ze plotseling uit een loudspeaker.
 ‘Deze man mist een litteken op zijn wang. De tatoeage is gelijk. Ik vermoed dat hij voor een organisatie werkt die zich de broeders van morgen noemt.’
‘Hoe weet u dat?’
‘Van internet. Ik bekeek een stel tatoeages… delen ervan, want in het vliegtuig kon ik die niet helemaal zien.’
De luidspreker zweeg. Enkele mannen reden het lichaam weg.
Ze stond op. Gefrustreerd dat dit niet de terrorist was die Karin had neergeschoten, nam ze de lift naar de 7e etage en liep haar kamer in.
Niels, dat ze uitgerekend op hem verliefd moest worden. Hij was de eerste persoon die haar boeide, maar ook afstootte door zijn egocentrische gedrag. Nee, dat was het niet precies, maar een sociaal dier was hij niet. Het beste was om zich op dit werk te storten.
Op haar bureau lag een dichtgeplakte enveloppe. Het bevatte een briefje van Niels met het verzoek een ander dossier te bekijken. Het stond op een stickje en dat had hij onder haar kussen gelegd. Gniffelend pakte ze het stickje en zette haar laptop aan. Ze las het door en kon er geen touw aan vastknopen.
Met het dossier naast zich, maakte ze diverse aantekeningen. Ze stelde een paar schema’s op, schrapte die en begon opnieuw. Na een uur zag ze verband. De groepen hadden wel degelijk contact met elkaar, maar deden dit heel geraffineerd. Ze rekte zich uit en besloot naar de kantine te gaan. Stel dat hier een mol of een lek was, dan moest ze haar bevinding goed verbergen. Meenemen was het beste. Ze stak de stick in de zak van haar jeans. Haar computer sloot ze af en deed er een veiligheidscode op waarmee ze kon zien of iemand geprobeerd had om haar files te lezen of te kopiëren.
Teleurgesteld dat ze Niels nergens zag, liep ze naar de kantine. Ze pakte weer een appel en een bakje yoghurt. Aan een tafeltje zaten enkele jongelui. Ze herkende een paar aan hun haardracht, staartje, zweetband en een rasta kop. Na een vriendelijk knikje liep ze toch van dit groepje weg. Hun gedrag deed bij haar geen belletje rinkelen.
Bij het computercentrum vroeg ze een printer.
‘We brengen die zo bij u,’ kreeg ze te horen.
‘Prima, ik neem aan dat jullie weten welke kamer…’
‘Boris weet dat wel.’
‘Mooi...’ ze boog zich naar de man, bekeek zijn naamkaartje ‘Kevin.’
Met de etenswaren liep ze in gedachten terug naar haar kamer. Ze draaide het slot van haar kamer open en begon aan de appel.
Net had ze de yoghurt op toen ze een klopje hoorde.
‘Binnen, is dat de printer?’
‘Ja, mevrouw.’
Ze stond op en deed de deur open.
Boris hield de printer met beide handen vast.
‘Zet maar op mijn bureau. Aansluiten kan ik zelf wel.’
Ze vond dat Boris wel erg lang in haar kamer rond keek.
‘Nou, waar wacht je op. Ik zei toch dat ik dit zelf kan.’
Gehaast verliet hij het vertrek met een rode kop.
Ze bekeek de kabels en zodra alles vast zat, haalde ze de stick uit haar zak.
‘Vooruit,’ bromde ze toen de printer niet erg snel begon te printen.
Ze had Niels niet horen binnenkomen en schrok.
‘Kijk, ik heb het gevonden Niels. Ik heb het voor jou uitgeprint. Bekijk het maar.’
‘Nu al klaar?’
‘Valt jou dat tegen? Daarom heb je mij toch aangenomen?’
Hij las het en siste een paar keer.
‘Geraffineerd zootje en dat…’
Hij knikte alleen.
‘Vermoedde je zoiets?’
‘Ja, maar ik hoopte het niet.’
Hij legde de papieren neer en sloeg zijn armen om haar heen. ‘Tess, met dit werk kan ik geen relatie hebben.’
‘Kan je stoppen? Ik denk dat jij je beter voelt als je iets met archeologie doet.’
‘Daar zit ik al tijden over te denken, maar ik kan er nu niet uit. Eerst moet ik Moskou…’
Tess gaf hem een por. ‘Kom, je blijft maar malen en dat schiet toch niet op, vort naar bed, slapen.’
‘Er is iets wat je moet weten…’
‘Nou?’
Hij keek naar de vloer. ‘Ach, laat maar.’
In zijn kus miste ze zijn hartstocht.
In het donker staarde ze voor zich uit en bleef over zijn opmerking malen. Al gauw hoorde ze aan zijn regelmatige ademhaling dat hij sliep.
Ze kon geen oog dicht doen. Wat had hij haar willen zeggen? Aan zijn gezicht te oordelen was het erg belangrijk. Vertrouwde hij haar misschien niet?

Doodmoe rekte ze zich uit. Niels was al weg.
Ze ging de kelder weer in en vroeg of ze voor iemand nog iets kon betekenen. Na een slap nee, besloot ze het gebouw te verkennen. Ze hoorde geluiden die er op duiden dat ze in de buurt van de keuken was. Op haar tenen keek ze door het glas boven de klapdeuren. Boris stond te telefoneren en hij draaide zich van de anderen af. Ze deed de deur op een kier open en zag tegen de muur een lijst geplakt met telefoonnummers. Het nummer van Boris las ze twee keer. Ze draaide zich om. Boris had haar gezien. Hij keek grimmig, maar probeerde te lachen toen hij haar zag.
‘Mooie keuken hebben jullie.’
‘Zocht u iets?’
‘Hemel nee, ik verken het gebouw en hoorde geluid. Het ruikt overigens lekker. Ik heb trouwens een vraag over bepaalde Russische gerechten.’
‘Oh, dat zijn er nogal wat.’
‘Natuurlijk zag ik een paar namen op internet, maar hoe deze smaken? Uiteraard is het erg persoonlijk. Omdat jij half Amerikaan bent weet jij vast wel wat Europeanen lekker vinden. Als je mij de namen van een paar vleesgerechten en van een dessert kan geven, ben ik helemaal happy.’
Boris begon met verve te vertellen. Ze reikte hem een blocnote en een pen aan.
Gedienstig schreef hij een paar gerechten op en sprak ze heel langzaam uit.
Ze herhaalde deze en ze zag dat hij glom toen ze het goed uitsprak.
‘Dank je.’
Ze gaf hem een hand en liep weer verder.
De meeste deuren waren dicht. Ze had hier uiteindelijk niets te zoeken, zodat ze naar haar zit-slaapkamer ging, het vertrek, waarin ze zich nu onprettig begon te voelen. Met de dingen die ze voor Niels moest uitzoeken, was ze flink opgeschoten.
Om haar gedachten te kunnen ordenen, wilde ze een flinke wandeling maken. Ze pakte haar jas en trok haar laarzen aan. Met de sjaal om haar hoofd, zodat ze onherkenbaar was, nam ze haar kaart mee en liep het gebouw uit. In de Arbat buurt keek ze speurend om zich heen en nam de mooie gebouwen goed in zich op. Even dacht ze dat iemand haar volgde. Ze deed net of ze niets gemerkt had en hield stil voor een orthodoxe kerk, een prima plek om de ergste kou te trotseren. Banken waren hier niet. Een aantal oude vrouwtjes stofte de lijsten van de iconen af. Tess knikte de vrouwen vriendelijk toe en bewonderde het houtsnijwerk van de iconostase. De serene rust deed haar goed. Ze liep de kerk door en hield de deur goed in de gaten. Tot nu toe was niemand na haar binnengekomen.
Na ruim een uur liep ze terug. Met haar kaart opende ze de deur.
Haar kamerdeur stond op een kier. Ze duwde die open.
Niels stond met zijn handen in zijn zij en keek haar aan. Met een verwrongen gezicht siste hij: ‘Waar was je?’
Ze trok haar jas uit en smeet de sjaal op haar bed. ‘Niels, ik zit hier niet gevangen. Niemand kan mij verbieden een frisse neus te halen. Dacht je dat ik geheime contacten had? God wat ben je paranoïde geworden.’
Hij sloeg zijn arm om haar heen. ‘De situatie is belabberd. Goed ik mag niets zeggen, maar daar heb ik nu echt schijt aan. We zijn meerdere groepen terroristen op het spoor, onder andere die broeders van jou. Dankzij jouw hacken konden we al een grote aanslag voorkomen. Iedereen wordt hier behoorlijk zenuwachtig van.’
‘Nou, dat is mooi. Waar zou die aanslag zijn? Zürich of in Dubai?’
‘Zürich.’
‘In het bank district, ja, ja.’
‘Waarom ben je zo panisch? Ik was maar even weg.’
‘Ik... had het even gezegd.’
‘Zo, was je ongerust?’
Hij trok zijn lippen samen en keek naar buiten.
Ze pakte zijn arm. ‘Een flinke wandeling zal jou ook goed doen.’
Niels keek op zijn horloge. ‘We kunnen samen een hapje buiten de deur eten. Ik ken een leuk tentje.’
‘Nu?’
‘Ja.’
‘Dolgraag, ik word gek van dat al dat grijs hier.’

Met laarzen aan en haar jas over haar arm zag ze Niels met een warme parka en bontmuts aankomen. Hij hielp haar galant in haar jas.
Vlak voordat ze de deur uitgingen, gaf hij haar een klein pistool.
Ze draaide het in haar hand om. ‘Zo een Glock.’
Niels keek verbaasd.
‘Mijn broer was dol op schiettuig. Hij had een hele verzameling. Hij leerde mij schieten. Helaas is hij omgekomen, veel te jong.’ Vlug ontgrendelde ze de veiligheidspal om deze weer terug te zetten. Ze stak het wapen in de binnenzak van haar jas, trok haar handschoenen aan en gaf Niels een arm. ‘Wat denk je van het idee om dat boeventuig op het verkeerde been te zetten.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Iets laten doorschemeren over een komende aanslag. Die terroristen gaan dat natuurlijk na en zo kan je die lui opsporen.’
‘Briljant plan, maar levensgevaarlijk, zeker nu Zürich...’
‘Nou, als we zo voorzichtig te werk gaan, is het ook levensgevaarlijk, misschien niet voor ons maar wel voor de wereld.’
‘Kun je gedachten lezen?’
‘Nee, maar ik weet wel veel van bodylanguage.
Buiten sneed de koude wind in haar gezicht. Ze trok de sjaal op over haar neus. Niels sloeg een arm om haar heen.
‘Niels, konden we maar zo naar het einde van de wereld blijven lopen, dan was ik volmaakt gelukkig.’
‘Je zou na een kwartier gillen.’
‘Zeg, ik zag Boris in de keuken telefoneren. Waarschijnlijk gewoon onschuldig, maar hij keek… ach, laat maar.’
‘Nee, prima dat jij dat zegt.’
Zwijgend liepen ze door. Hij stopte voor een restaurantje. Hij ging haar voor en nadat ze de deur had gesloten, hield hij het dikke fluwelen tochtgordijn bij de slijtplek voor haar opzij. Ze bukte even om binnen te komen, trok haar handschoenen uit en wreef haar handen.
Binnen was het behaaglijk warm. Het interieur kwam oubollig over. Boven de hoge houten lambrisering hingen enkele stoffige koperen cakevormen aan de muur. De geur van knoflook en uien kwam haar tegemoet. Ze deed haar sjaal af en ritste haar jas los.
Niels hielp haar daaruit en hing die op. Hij deed zijn bontmuts af, liep daarmee naar een onbezet tafeltje en zette deze op het houten blad.
Tess ging zitten en liet haar blik over de gasten gaan. ‘Knus, kom je hier vaker?’
‘Regelmatig. Ik hou van de typische Russische sfeer.’
De eigenaar kwam naar hen toe en gaf ieder een hand.
Tess begroette de man in het Russisch. Wat hij daarop antwoordde verstond ze niet.
Niels grinnikte en bestelde voor ieder een wodka.
‘Zonder dat spul kan een Rus niet leven. Met die kou, kan ik dat begrijpen. Zeg, wat zei de man?’
‘Och…’
‘Kom je hier altijd met vrouwen?’
Hij keek verstrooid. ‘Hou op zeg.’
Ze keek naar haar jas.
Niels volgde haar blik. ‘Mijn wapen ligt onder die oesjanka.’
‘Oh, noem je die bontmuts zo.’
De uitbater keek haar aan. ‘Pivo?’
Ze zei: ‘Ja, bier is prima voor mij.’
De man grijnsde en wierp Niels een veelbetekenende blik toe.
Ze gaf hem een schopje onder tafel. ‘Hij denkt vast dat ik je liefje ben.’
Niels trok een gezicht.
‘Nou, zie je mij als werknemer?’
Voordat hij iets kon zeggen bracht de kok, vastgehouden met een groezelige theedoek, twee hete borden. Hij zette ze met zwier voor hen neer. Tess snoof, ontrolde het bestek en haalde een vleesrolletje voorzichtig met de vork uit elkaar. Ze bestudeerde de inhoud.
Niels begon al te eten.
‘Mm, lekker. Ik heb zoiets dergelijks eens in Bulgarije gegeten. Een soort opgerolde cordon blue. Het heette vretena en ik noemde dat vreten.’
Niels schoot in de lach.
Ze gaf hem een por.
‘Tess, dat je slim bent wil niet zeggen dat je die terroristen aankunt.’
‘Ik heb niet gezegd dat ik dat in mijn eentje wil doen, maar ik kan er niet tegen dat die lui ongestraft hun gang gaan.
Ze zag iemand naar hun tafel lopen. Hij deed zijn bontmuts af en wreef zijn haar met zijn linkerhand achterover.
‘Dacht ik het niet! Tess, meid wat doe jij in dit tentje?’
‘Ik doe inspiratie op. En jij?’
De man keek vragend naar Niels.
Tess pakte Niels bij zijn arm. ‘Niels, dit is Jack Sanders, de beroemdste crime journalist.’
Jack ging onuitgenodigd zitten, wenkte de ober en hield drie vingers op. Hij keek Niels vorsend aan en richtte daarna zijn blik op haar. Hij wilde net iets zeggen, maar sloot zijn mond toen de ober de glazen voor hen neerzette. Jack pakte het glas en hield het even op voordat hij de wodka in een teug naar binnen goot. Met een klap zette hij het glas neer. ‘Hè, hè, even een shot, die klere kou…’
Hij bleef speurend kijken. ‘Jullie smeden vast iets stouts, ik zie het aan je gezicht.’
‘Zit je weer te gissen? Je kunt dat gewoon niet laten.’
Tess stootte Niels aan. ‘Jack verdient zijn geld met giswerk. Hij heeft een neus voor vuile zaakjes.’
‘Je stelt het wel erg simpel.’
Tess kuchte gemaakt. ‘Trouwens, onze gezichten vertrekken van de kou en de wodka.’
‘Maak dat de kat wijs. Tess, betaalt Putin goed om de computers van de Amerikanen te hacken?’
‘Drie miljoen per minuut Jack, wil je mijn bankafschrift zien?’
Jack barstte in lachen uit. Plotseling keek hij serieus. ‘Even alle gekheid op een stokje. Je leest toch de kranten?’
Tess bestudeerde haar nagels. ‘Dat interview met Snowden is oud nieuws Jack. Je deed dat trouwens aardig.’
‘Puh, dat noem je aardig.’
‘Zo lastig was dat toch niet? De vent wist niet hoe snel hij al zijn informatie en gram moest spuien. Wie het nieuwe lek bij NSA is, daar gaat het volgens de laatste persberichten om.’
Hij hield zijn gezicht zo dichtbij dat ze de haartjes op zijn bovenlip kon tellen. Hij fluisterde: ‘Tess, ik ken je langer dan vandaag. Ik weet heus wel dat je die terroristen die jouw vliegtuig gekaapt hebben probeert dwars te zitten. Maak die lui niet kwaad, want dan...’ Hij stond op, gooide enkele roebels op tafel en liep weg.
Tess voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Ze keek naar het gordijn waarachter hij was verdwenen.
Niels deed zijn kin omhoog. ‘Wat had hij?’
Zacht vertelde ze wat Jack Sanders had gezegd.
Niels knikte nadenkend, wenkte de ober en bestelde twee dubbele espresso’s.
Tess zag dat de meeste mensen al betaald hadden. Ze keek op haar horloge. ‘Zeg, komt die koffie nog?’
‘Ze hebben hier niet altijd haast hoor. Bij het afrekenen maakt de baas altijd een praatje om zeker te zijn dat de gasten tevreden waren.’
De uitbater kwam al met de koffie in hoge glazen aanzetten. Ze pakte een klontje uit de suikerpot en pulkte het papier er van af. Bedachtzaam roerde ze haar koffie. Was Jacks opmerking bluf? Ze keek op en hield haar hoofd scheef. ‘Ik vond het wel toevallig…’

Buiten pakte Niels haar hand. ‘Hier steek ik af.’
Hij trok haar mee door een smal steegje vol vuilnisbakken. Tess kneep haar neus dicht.
‘Jasses wat een stank. Moet dat?’
‘Ik kreeg net een idee en dit is de kortste weg.’
Ze zag aan zijn gezicht dat hij nog niets wilde loslaten.
Even meende ze Boris te zien. Ze vond het onnodig om dit aan Niels te zeggen. Ze wilde niet paranoïde worden.
Vijf minuten later opende Niels het gebouw met zijn kaart.
Binnen gaf ze hem een kus. ‘Ik heb genoten. Dit moeten we vaker doen.’
‘Tess…’
‘Ik weet het Niels, maar even afstand nemen is heus beter. Je blijft anders in een kringetje ronddraaien met je gedachten en daarmee kom je niet verder. Ik heb trouwens niets gemerkt van een eventuele dreiging.’
‘Je merkt het meestal als het te laat is.’

Een uur later kwam Niels zonder kloppen haar kamer in. Hij legde een hand op haar schouders en trok haar naar zich toe.
‘Heb jij je bedacht?’
‘Ik heb hier een dossier…’
‘Leg maar op mijn bureau Niels. Als we niet af en toe met elkaar praten over ons, wordt het toch niets.’
‘Sorry.’
Hij liet haar los, smeet het dossier op haar bed en liep de kamer uit.
Ze pakte de papieren op. Monero, las ze. Het ging over de nieuwste manier waarop criminelen zich lieten betalen. Niet te volgen. Een opvolger van Bitcoin. Natuurlijk had ze hiervan al veel gelezen. Zo geheimzinnig was het niet. Nieuwsgierig liep ze er mee naar haar luie stoel en begon het te lezen. Veel informatie was het niet. Niels hoopte dat zij er achter kon komen welke lui zich hiermee lieten betalen. Ze staarde even voor zicht uit, sloeg het dossier dicht en zette haar laptop aan. Dat NSA een behoorlijke knauw had gekregen was algemeen bekend. De kranten hadden hierover uitgebreid geschreven. Zelfs met de hulp van de knapste koppen wist de NSA nog niet wie achter die Shadow Brokers zat. Was het een groep of een persoon?
Ze draaide aan een haarlok. Toepasselijke naam voor die groep: Makelaar in gehackte informatie. Een slimmerik was achter 5 email-adressen gekomen van lieden die zich abonneerden op gelekte informatie van NSA, deze groep vergeleek zich met de wijn-van-de-maand club. Creatief waren deze lieden wel. Betalen deden ze niet meer met Bitcoins, het betaalmiddel van criminelen, maar met Monero, een betaalmiddel dat nog anoniemer was. Ze herinnerde zich een artikel hierover in de New York Times, opende dit op haar laptop en las dat nog eens door. Deze mysterieuze groep had op een of andere manier de files van NSA in handen gekregen. Amerika had zich schuldig gemaakt aan illegale spionage op andere landen onder het mom van veiligheid en bescherming tegen terroristische aanslagen, maar de NSA was verder gegaan; gewoon te ver. Nadat een van deze onbekende lieden op Twitter gevoelige informatie had gezet, wist men bij NSA dat deze informatie gelekt moest zijn. Iemand was ongelooflijk geraffineerd te werk gegaan, want officieel was het net van NSA potdicht.
Veel jonge mensen kikten erop om bij NSA te werken, ook al konden ze bij andere bedrijven meer verdienen. Het ging die lui om het hacken. Blijkbaar deden ze dat voor de lol en bovendien was het legaal als ze dit voor NSA deden. Zoals ze net zelf gemerkt had, was het een fluitje van een cent om een gebouw met een USB stick te verlaten. Voor geld of de zogenaamde eer als klokkenluider doen mensen de gekste dingen. Die lui kickten hier op. Nog gemakkelijker kon je via de niet te hacken secure messaging Signal gegevens via je mobieltje zenden. Signal versleutelt al je gesprekken met eind-tot-eind-encryptie zodat niemand (inclusief de makers) ze af kan luisteren. Een knappe vinding, maar vreselijk lastig voor de goeden, waaronder zij zichzelf rekende.
Ze las dat er zelfs na een onderzoek van 15 maanden door een contraspionage team onder de naam van de Q-Fractie en de FBI, de NSA er nog steeds niet achter was of deze briljant uitgevoerde hack door de Russen gedaan was of dat insiders gelekt hadden. Wie weet was dit door een combinatie van een stel Russen plus insiders gedaan. Er waren altijd lieden die het niet konden laten om een mooi systeem te torpederen.
Ze sloot even haar ogen waarbij het beeld van de Rus die in de keuken werkte bovenkwam. Ze gniffelde en dacht aan een paar detective van Agatha Christie waarin de butler het meestal gedaan had. Deze Boris had overal toegang. Hij kwam niet erg scherp over, maar dat kon een pose zijn. Die gestolen gegevens brachten een smak geld op. Er moest een link bestaan met professionele criminele Russische hackers. Ze las verder en sperde haar ogen wijd open toen ze zag dat Russen alleen hackten wanneer het volle maan was.