Kreunend graaide Edo in het donker naar zijn rinkelende mobieltje. Het afscheidsfeestje van zijn oude baan behoorlijk uit de hand gelopen. Vandaag begon zijn eerste werkdag als directielid bij het grootste IT bedrijf. Gelukkig had hij de wekker op zijn smartphone aangezet. Hij wreef zijn ogen uit en vloekte zacht toen hij merkte dat hij niet in zijn eigen bed lag. Zijn pak lag gekreukeld op een onuitgepakte verhuisdoos. Hij had verdorie twee maanden huur vooruit betaald en de man tegen grof geld de verhuizing en het uitpakken laten regelen.
Hij rekte zich uit en zag tot zijn schrik in een van de kartonnen kledingkasten alleen vrouwenkleren. Hier was iets goed fout gegaan. Nog te vroeg om de makelaar te bellen.
Met grote stappen liep hij naar de badkamer en stopte zodra hij bij de wastafel naast een lippenstift een pakje tampons zag. Briesend hing hij zijn pak in de douche, zette het warme water aan en liep naar de keuken.
De ijskast was leeg, op een paar flessen mineraal water na. Ook alle kastjes en laden in de keuken bevatten niets eetbaars.
Hij stond nog onder de douche en hoorde de voordeur opengaan.
‘Hoi, ik ben Maggy.’
Hij zette de douche af, pakte de badmat en hield deze voor zijn onderlijf. Druipend liep hij op het geluid af. Een aantrekkelijke jonge vrouw met lange blonde haren keek hem geamuseerd aan. Hij zag dat ze een lach probeerde te onderdrukken.
Edo verschoof de badmat een stukje, maar zag dat zijn kroonjuwelen bedekt waren. Hij wist dat hij er belachelijk uitzag, maar hij was niet in de stemming om hierop in te gaan. ‘Mevrouw, wat doet u hier. Dit is mijn flat. Wilt u meteen mijn woning verlaten.’
‘Sorry, maar ik heb liever deze etage. In het souterrain zijn jouw spullen al uitgepakt. Bovendien heb jij dan de tuin.’
‘Geen sprake van. Ik heb een contract. Dat gaat zo maar niet. Mijn kleren… ik moet naar mijn werk.’
‘O, maar dat is geen probleem, welk pak moet je hebben, ik haal het even. Wil je ontbijten? Ik breng je een croissant. Thee of koffie?’
Edo keek Maggy verbluft aan en mompelde iets van espresso.
Op zijn tenen liep hij naar de gladde vloer van de badkamer, legde de badmat neer, en droogde zich af met zijn T-shirt. Hij liep in boxershort naar het woongedeelte, waar hij op een van de dozen zijn beste pak, een mooi passend overhemd en zijn favoriete das zag liggen. Ook sokken had ze niet vergeten.
Hij stond zijn das nog te strikken toen hij een warme croissant rook.
Ze stak haar hoofd om de deur. ‘Zo, eet maar lekker. Vanavond kunnen we de ruil verder bespreken.’
‘Ik wil verdomme helemaal niet ruilen,’ riep hij haar na. Hij zag een zwaaiend handje en weg was ze. Maggy zou niet misstaan op de cover van een modetijdschrift. Hij knikte goedkeurend en at de croissant zittend op het bed. De koffie was heerlijk sterk. Even vroeg hij zich af of hij gister zoveel gedronken had en dat dit een hallucinatie was.
Hij trok zijn jasje aan, pakte zijn koffertje en sloot af. Buiten stapte hij in zijn Opeltje. Straks zou hij thuiskomen in een gloednieuwe leasebak, een BMW. Het verkeer zat mee. Behendig stalde hij zijn auto tussen de duurste zwarte BMW ’s. Het bord voor zijn eigen parkeerplaats was nog niet klaar, maar hij wist de plek al. Hij stapte uit en groette de portier die gedienstig tegen zijn pet tikte. Met zijn lege leren koffertje, een cadeau van zijn ex, liep hij het gebouw in en meldde zich aan de balie. Olga, stond op het naamkaartje met het bedrijfslogo, dat op haar royale boezem prijkte.
‘Zo mijnheer Quaadgras, uw eerste dag. Alle papieren zijn al ingevuld, u hoeft alleen maar te tekenen.’
Hij las de papieren snel door, tekende en parafeerde waar nodig en keek haar vragend aan.
‘Ik breng u zo naar uw werkplek. De directievergadering is om 10 uur gepland. U kunt zich eerst installeren. Als het goed is ligt een laptop voor u klaar.’
Hij stond zwijgend naast Olga in de lift die hen naar de tiende verdieping bracht. Hier werkten 60 mensen herinnerde hij zich van het jaarverslag dat hij uit zijn hoofd kende.
Olga wees hem een open ruimte waar lage muurtjes de werkplekken afschermden.
Hij zag een kapstok, metalen prullenmand en een wit geplastificeerde doos met het Apple logo en knikte goedkeurend.
‘De telefoon wordt zo gebracht… die kleine doosjes… Als u nog iets nodig heeft… uw collegae wijzen u wel de weg.’
‘Dank je Olga.’
Hij strekte zich en keek over de muurtjes. Niemand stoorde zich aan hem. Overal hoorde hij getik op laptops of telefoongesprekken. Iedereen werkte hier serieus.
Hij trok zijn jasje uit en opende de doos. Snel kreeg hij de laptop aan de praat en nadat hij zichzelf een mailtje gestuurd had, zag hij dat het al bijna tien uur was.
Hij haalde net zijn wenkbrauwen op, toen hij de bekende stem van Arnold, de man die hem had aangenomen, hoorde.
‘Goedemorgen Edo, loop je mee? De vergadering gaat zo beginnen. Is alles in orde?’
‘Ik neem aan van wel, alleen heb ik nog geen mobieltje.’
‘Kerel wat stom, ik zend Irina even een berichtje.’
Hij liep achter de CEO in zijn dure pak, aan.
Arnold opende de deur van een moderne vergaderzaal. ‘Ik zal je aan de meute voorstellen.’
Zijn mededirecteuren zaten al achter de ovale lichtbruine tafel. Een paar mannen straalden duidelijk vijandigheid uit. Hij was nu een concurrent voor de strijd naar de top. Als een van de jongste directeuren zou hij het niet gemakkelijk krijgen, maar hij schuwde deze uitdaging niet. Hij was een vechter. Het aantal grijze koppen was in de meerderheid. Edo knikte de enige vrouw, gekleed in een streng grijs mantelpak en met strak achterover gekamd haar, vriendelijk toe, maar kreeg een dusdanig zure blik dat hij haar geen aandacht meer schonk.
Arnold wees hem zijn plaats aan. Hij ging zitten op een van de Charles Eames stoelen. Voor hem lag een map met zijn naam.
Zijn blik ging langs de gezichten van zijn mededirecteuren. Een man droeg geen das. Hij droeg zijn haar tamelijk lang. Edo herkende hem van de foto van het jaarverslag; de zoon van de oprichter. Beiden monsterden elkaar.
Edo gaf de mensen in gedachten bijnamen om ze beter te kunnen herkennen. De zoon noemde hij playboy, de oudste man, het ratje, verder zag hij strebers, die hij onderverdeelde in nummer 1, 2 en 3. Voor de vrouw koos hij zuurpruim.
Hij kon Arnold nog niet peilen. De man was joviaal en duidelijk van zichzelf onder de indruk. Selfie paste bij hem.
Een koffiejuffrouw schonk het bekende bruine drankje in. Hij bekeek het dikke mens en ontdekte Russische trekken. Ook zij had een Russische naam. Hij vond dat hoogst merkwaardig en vroeg zich af of dit bedrijf geheime banden met Rusland had. Meestal was zijn eerste indruk de beste.
Hij had zo zitten peinzen, dat hij de vraag van Arnold nauwelijks gehoord had. Alle blikken waren nu op hem gericht. Hij stond op, knoopte zijn jasje dicht, kuchte licht en stelde zichzelf voor. Kort vertelde hij welke studies hij achter de rug had en wat zijn werkervaring was. Hij zag ratje zuinig kijken. De zuurpruim knikte met een samengeknepen mondje en de strebers zaten met hun gouden pennen te spelen. Arnold nam het woord over en klopte hem op de schouder. ‘Ik hoop dat jullie Edo snel kunnen inwerken. Nieuw bloed in de zaak kunnen we wel gebruiken.’
Edo zag dat Streber 2 na deze opmerking zijn bloed wel kon drinken.
De agenda werd besproken. Vlug bladerde Edo het dossier door. Hier en daar ontdekte hij enkele oneffenheden. Vreemd dat niemand dit gezien had. Voorlopig wilde hij de kat uit de boom kijken, dus hield hij zijn mond hierover. Bepaalde cijfers klopten gewoon niet. Even vroeg hij zich af of hij juist gehandeld had door deze baan aan te nemen, maar het hoge salaris en het weggekocht worden hadden zijn ego behoorlijk gestreeld.
Het liep tegen lunchtijd. Zijn mededirecteuren keken op hun dure horloges en schoven hun stoel achteruit.
Arnold stootte hem aan. ‘We zijn zeer democratisch, de directie luncht met het personeel.’
Edo knikte en liep de meute achterna.
De kantine stond vol met transparante Philip Stark stoelen en witte tafeltjes. Achterin ontdekte hij het buffet. Hij volgde het voorbeeld van zijn collegae en pakte een doorzichtig blad. Hij bekeek de bakken met gezonde salades en wilde net een avocado met garnalen salade opscheppen, toen hij een bevelende stem hoorde. ‘Uw kaartje alstublieft.’
Hij keek het meisje dat achter het buffet stond verbaasd aan. ‘Het is mijn eerste werkdag hier. Ik weet van niets.’
‘Nou…’
‘Krijg ik dan niets te eten juffrouw?’
‘Natasja,’ zei het vrouwmens en wees op haar boezem waar haar naamkaartje prijkte.
‘Natasja, ik zal hier straks achterheen gaan. Schrijf het maar op een briefje, dan reken ik morgen met de kaart voor twee maaltijden af.’
Ze trok een zuinig mondje.
‘Moeilijkheden?’ begon Arnold.
‘Ik heb geen kaartje.’
Meteen pakte Arnold hoofdschuddend zijn mobieltje en componeerde weer een WhatsApp’je.
Edo kon nog net de woorden niet erg efficiënt voor een grote IT toko inslikken.
Hij trok Arnold aan zijn jasje. ‘Hoe zit het met de auto, moet ik daarvoor tekenen? Ik had begrepen dat jullie mijn oude Opel zouden innemen.’

Het was bijna 8 uur toen Edo met zijn nieuwe auto kwam aanrijden. Het was wennen om zonder sleutel te rijden, maar met een geval dat hij gewoon in zijn zak kon houden.
Hij ontsloot de deur van zijn gehuurde etage, waar de boel er nog precies zo bijstond.
Net wilde hij op een van de dozen gaan zitten toen hij een gil hoorde.
‘Nee, niet gaan zitten, daar zit glaswerk in.’
Hij draaide zich om. Maggy keek hem aan. ‘Prettige werkdag gehad?’
‘Ik ben bekaf en ik heb geen zin in geintjes, dus… heb jij al met de makelaar gebeld?’
‘O, die vindt het best dat we ruilen. Qua prijs maakt het niets uit.’
‘Ik hou daar niet van. Ten eerste wil ik mijn spullen zo gauw mogelijk en ten tweede wil ik niet opdraaien voor de aansprakelijkheid als jij iets hebt kapotgemaakt.’
Ze keek hem beledigd aan. ‘Ik maak nooit iets kapot.’
‘Nou dat kan toch gebeuren.’
‘Kom nou mee… en kijk even…’
Hij kon haar verleidelijke blik niet weerstaan en knikte berustend. ‘Goed, goed, ik kom al.’
In het souterrain kon hij zijn ogen niet geloven. Zijn meubels stonden op een manier die hij zelf niet zou kunnen verbeteren. Maggy opende de deur van een ingebouwde kast. Zijn pakken hingen keurig in het gelid en achter de volgende deur zag hij zijn overhemden op nette stapeltjes liggen.
‘Maar…’
Ze pakte hem bij zijn arm en liep door naar de keuken. Ook hier heerste orde en netheid. Ze deed de deur naar de tuin open en kirde: ‘Kijk is dat niet heerlijk? Na je werk kun je hier je drankje drinken. Ik heb daar al voor gezorgd… als pleister op de wonde voor het ruilen.’
‘Had jij de brutaliteit om de verhuizers…’
‘Stil nou maar… dit is toch geen nationale ramp?’
Edo keek haar aan. Hij was moe en voelde dat hij hier niet tegen op kon.
‘Ik heet Edo,’ zei hij mat.
‘Dat weet ik al van de makelaar. Hij vond het souterrain eigenlijk ook beter geschikt voor jou…’
Hij perste zijn lippen op elkaar. Om zo gemanipuleerd te worden was niets voor hem.
Maggy gaf hem een glas witte wijn en loodste hem naar de tuin. ‘Ga zitten of wil je liever eerst douchen, dan maak ik het eten vast klaar.’
‘Maar…’
‘Niets, maar… je bent na een eerste dag vast doodmoe. Ik weet daar alles van.’
Een douche trok hem. Dat de borrel en het eten klaarstond was eigenlijk wel erg prettig.
Hij trok zich terug en liep even later gekleed in jeans en een T-shirt de tuin in.
‘Die stoelen zijn niet…’
‘Die heb ik in het schuurtje gevonden. Ik kocht nieuwe kussens… prachtig toch?’
Ze hieven het glas.
Hij keek Maggy speurend aan. ‘Heb je nog meer verrassingen voor mij in petto?’
Ze lachte en zei niets.
‘Maggy, wat doe jij? Waarom heb je juist hier een etage willen huren?’
‘Wil je dat echt weten? Ik dacht dat jij mij maar een vervelend mens vond.’
‘Dat heb ik nooit gezegd.’
‘Je straalde het wel uit.’
‘Ik schrok me rot toen ik alleen vrouwen kleren zag en mijn pak niet kon vinden, zeker omdat ik…’
‘Ik begrijp het… je eerste werkdag. Beviel het?’
‘Daarvan kan ik nog weinig zeggen. Ik moet de mensen beter leren kennen. Ik heb nog geen antwoord gekregen op mijn vraag wat jij doet en zo.’
‘Ik ben arts. Ik heb net drie dagen en nachten achter elkaar gedraaid en nu heb ik twee dagen vrij van de trauma afdeling.’
‘Gespecialiseerd?’
‘Ja, hersens.’
Hij verslikte zich bijna.
‘Jij dacht zeker dat ik een dom blondje was…’
‘Nee…’
‘Nou aan je gezicht te oordelen…’
Ze stond bruusk op en liep naar de keuken.
Edo slenterde haar achterna. ‘Heb jij je eigen spullen al uitgepakt? Moet ik jou daarbij helpen?’
‘Nee, dat laat ik een stel medische studenten doen. Ze kunnen best een zakcentje gebruiken, maar aardig dat je er aan dacht.’
Hij zag een mooi gedekte tafel.
‘Dit doe ik echt niet elke dag hoor. Slaap er maar eens een nachtje over, over dat ruilen bedoel ik.’
Edo snoof. ‘Lamsvlees?’
Ze knikte, deed de oven open en bedroop het vlees.
‘Kan ik iets doen?’
‘Schenk de wijn maar vast in.’
Hij zag al een mooie fles staan.
Maggy pakte een ovenwant en hield de schaal een beetje schuin. ‘Zo, die is mooi roze, we kunnen aan tafel. Prachtig zilver heb jij. Russisch?’
‘Ja, gekregen van een tante, of eigenlijk is ze geen tante, maar de vriendin van mijn oom. Ze had het toch niet meer nodig. Kreeg het toen ik klaar was met mijn studie.’
‘Wow. Spreek je die taal?’
‘Nou spreken… ik heb wel het een en ander van haar opgestoken. Als kind zong ze liedjes voor mij als ze oppaste. Ze sprak toen nog geen woord Nederlands, maar kleine kinderen pikken gauw een taal op. Ik heb geen idee of ik mij nog in deze taal zou kunnen redden. Het is jaren geleden…’
‘Straks de koffie bij mij?’
Hij gaf haar een por. ‘Jij bent een doorzetter.’
‘Jij niet zeker, zo jong en nu al in de directie…’
‘Hoe weet…’
‘Die dure bak, alleen voor de directie. Ik las dit trouwens in het huur contract. Gefeliciteerd.’

Deze ochtend was het bordje met zijn naam geplaatst. Yuri, heette de portier.
Hij knikte tegen Olga en stapte de lift in.
Hij zocht een werkplek en haalde zijn laptop en telefoontje uit zijn koffertje. Op zijn iPhone stond al een WhatsApp’je van de playboy dat hij om half 10 verwacht werd voor een vergadering. Hij nam een sterke espresso en liep naar de kleine vergaderzaal.
Playboy zat met zijn voeten op een bureau en rookte een dikke sigaar. ‘We krijgen zo meteen een delegatie uit Sebastopol. Ze willen een nieuw systeem voor hun bank hebben. Er komt een tolk mee.’
‘Wat wil je dat ik doe?’
‘Luisteren, inpakken en uit eten nemen.’
‘Met die tolk uiteraard.’
‘Ja, ik neem aan dat jij geen Russisch spreekt.’
Hij ging er niet op in. ‘Waar gaan we eten? Ga jij ook mee?’
Sebastiaan schudde zijn hoofd. ‘Veel te druk.’
‘Hoe laat komen ze en waar moet ik deze mensen ontvangen?’
Sebastiaan blies rook uit en probeerde daarvan kringetjes te maken.
Edo probeerde zijn blik te vangen. ‘Is er al iets geregeld? Hoeveel mensen zijn het?’
‘Geen idee, laat Olga maar een tent reserveren.’ Sebastiaan pakte een tijdschrift en begon dit verveeld door te nemen.
Edo begreep dat hij niets meer te horen zou krijgen. Hij liep naar zijn werkplek en hoorde terloops een flard van een gesprek tussen twee Russische medewerksters.
… Die Edo is zo naïef als wat… prima, dan kunnen wij… hoeveel schuiven ze dit keer af… we kunnen er wel 50.000 dollar uitslepen… goed, hoe lang nog voor we de meerderheid hebben...
Edo kuchte, groette de meisjes vriendelijk in het Nederlands en liep naar zijn werkplek.
Op zijn laptop zocht hij de site van het bedrijf en zocht de achternamen van het vrouwvolk dat hij zojuist had horen roddelen. Hij vroeg zich af of ze door de Russische maffia waren geplaats om te spioneren of dat ze slimmer waren dan ze zich voordelen en van de geheime dienst waren. Van een ding was hij overtuigd… Arnold wist van niets.
Snel sloot hij zijn laptop toen hij iemand zijn richting uit hoorde komen. De achternamen van de meiden had hij onthouden, maar dat kon ook nep zijn. Op zijn eigen computer wilde hij vanavond meer gaan uitzoeken.

Hij knikte de mannen uit de Oekraïne vriendelijk toe en begon in het Engels.
Een van de drie kerels bleek de tolk te zijn. De man begon meteen te vertalen.
De eerste minuten werd het gesprek over koetjes en kalfjes prima vertaald, daarna…
Edo probeerde zijn gezicht in de plooi te houden. Hij vroeg zich af wie, wie probeerde te naaien. Tegen het eind van het gesprek viel de naam Olga. Zou het onze Olga zijn? Deze naam kwam veel voor in Rusland. Hij had zijn hand losjes in zijn zak gestoken en het gesprek op zijn telefoon opgenomen.
Af en toe maakte hij een aantekening die de tolk duidelijk kon lezen.
De mannen gaven te kennen dat het gesprek was afgelopen. Het laatste woord was nog niet gesproken of Olga stak haar hoofd om de hoek van de deur om te melden dat de taxi voor stond en dat het restaurant besproken was.
Hij hoorde de tolk nog zeggen: ‘Die nieuwe pakken we zo in. Hij heeft geen achterdocht en hij verstaat niets.’ Hierop lachten de mannen hem toe en hij speelde het spelletje als onwetende sul helemaal mee.

Na de lunch vroeg Sebastiaan hoe het gesprek verlopen was. Edo toonde hem de aantekeningen en wees met zijn vinger op het bedrag dat de heren over hadden voor een nieuwe elektronische beveiliging voor hun bank.
‘Mooi, daarmee gaan we aan de slag.’
Edo verliet het vergaderzaaltje en ving nog net met zijn uitstekende oren op dat de nieuwe gemakkelijk te manipuleren was. Hij voelde zijn haren overeind gaan staan.

Thuis belde hij zijn tante. Ze nam meteen op. ‘Tante Sylvana, mag ik u lastig vallen? Ik nam een deel van een zakengesprek op dat mij niet helemaal duidelijk is.’
‘Laat maar horen jongen.’
Ongeduldig wachtte hij haar commentaar af.
‘Edo, dit is Maffia… je nieuwe baan bij die firma die beveiligingssystemen verkoopt? Je moeder is daar erg trots op, maar nu ik dit gehoord heb… Dit lijkt op witwassen voor Rusland. Mijn man zaliger is door dit tuig afgemaakt. Ga daar zo snel mogelijk weg.’
Hij dankte zijn tante, pakte zijn laptop en merkte, dat het modem nog niet was aangesloten.
Op zijn horloge zag hij dat het te laat was om de telefoondienst of de makelaar te bellen. Hij liep naar boven en klopte bij Maggy aan.
‘Heb jij internet? Ik moet dringend iets opzoeken.’
‘Goedenavond Edo, alles goed? Je lijkt erg gestrest.’
‘Hallo Maggy, sorry, ik gedraag mij als een lompe boer.’
‘Kom binnen.’
Hij ging zitten.
Maggy schonk een glas voor hem in.
Hij keek om zich heen. De studenten hadden prima werk verricht. Een oudroze bank, verder witte leren designers stoelen, een wandmeubel met een bureau en een televisie. Alle dozen waren verdwenen.
‘Zo, is er iets wat je kwijt wilt?’
Hij leunde achterover en keek peinzend naar het glas witte wijn. Bruusk zette hij het neer en wreef met zijn handen over zijn gezicht. ‘Ze vinden mij maar een sukkel. Mijn Russisch bleek nog voldoende om te merken dat hier rare spelletjes gespeeld worden.’ Kort vertelde hij wat zijn tante gezegd had.
‘Je moet daar inderdaad snel weg voordat…’
Hij voelde zijn telefoontje trillen en sloeg zich voor zijn hoofd.
‘Het gesprek…’
Buiten stopte een auto met gierende remmen.
Edo wees naar de badkamer. ‘Wegwezen, Maffia, dekking zoeken.’
Ze lagen net op de grond toen de ruit met een knal sneuvelde en de eerste kogels door de kamer vlogen. Na de schietpartij reed de auto met grote snelheid weg.
Ze keken elkaar geschrokken aan.
Edo kuchte. ‘Je had toch willen ruilen?’
Maggy hief haar hand op. ‘Hoe durf je.’
Edo grinnikte. ‘Grapje, niet slaan. Scherven brengen geluk.’