Om zeven uur loopt de wekker met luid gerinkel af. Joachim schiet recht overeind in zijn bed.
"Oh nee, weer zo een saaie vervelende sofdag", denkt hij. "'Wat zullen ze nu weer uitvinden om me te treiteren? Ook dat nog, het is gymnastiek vandaag." Traag staat hij op en maakt zich klaar om naar school te gaan. Met tegenzin eet hij zijn ontbijt. “Mama, moet ik vandaag echt naar school?" '”Natuurlijk, hoe wil je anders slim worden?",antwoordt papa nogal kortaf in mama's plaats terwijl hij haastig eet om op tijd op zijn werk te kunnen zijn.

Mama rijdt hem naar school. "Goed je best doen!" roept ze hem nog na, a1s hij al door de schoolpoort stapt. Joachim haalt zijn schouders op en loopt verder zonder terug te zwaaien. "Hallo Joachim!", "Hallo Joachim!", "Hallo Joachim!" Daar staan Marcus, Dieter en Frank achter hem. Joachim negeert hun en loopt door. Plots trekt Frank hem opzij. "Wel, wel, moeten we geen goedemorgen meer zeggen?", sist Marcus hatelijk in zijn oor. Joachim rukt zich los en holt de klas binnen. Zie je wel dat het weer een stomvervelende dag wordt?

Dieter en Frank zitten achter hem in de klas. "Oh neen, wedden dat ze weer tegen mijn stoel zullen schoppen?" Joachims gedachten zijn nog niet koud of hij voelt al hoe Dieter telkens tegen zijn stoelpoten schopt. "Ik geef een toets", zeg! de leraar Duits plotseling. "Eens zien of jullie allemaal je les goed geleerd hebben." Joachim weet wat dat betekent. HLJ zal wel weer zijn blad moeten omhoog houden als hij klaar is, zodat Dieter en Marcus alles af kunnen schrijven. Dat is dan tenminste nog iets waarvoor hij goed is.

In de pauze zit Joachim rnzíjn eentje tegen de boom op het schoolplein. Hij probeert een boek te lezen. Plots wordt het boek ruw uit zijn handen getrokken. "Moeten we geen spelletjes meer spelen met onze vrienden?" zegt Marcus venijnig terwijl hij het boek tussen duim en wijsvinger houdt. "Of moeten we een spelletje verzinnen? Weet jij misschien iets?"Treiterend kijk hij Joachim aan, die zich muisstil houdt. Langzaam neemt Marcus het boek tussen zijn handen en begint er bladzijden uit te scheuren. "Blijf er met je vuile handen af! Da' s mijn boek! Pestkop, geef dat terug!" Woedend springt Joachim overeind en terwijl de tranen hem in de ogen schieten, begint hij op Marcus in te
beuken. Frank en Dieter bemoeien zich er nu ook mee en algauw merkt Joachim dat hij aan het kortste eind trekt. Stil laat hij met zich doen. Hij wordt geschopt en gestompt. Tot Marcus er genoeg van krijgt en zegt: "Komaan mannen, laat dat stuk vuil maar liggen, we vinden wel iemand anders om mee te spelen."

Terug in de klas stopt Joachim zijn gescheurde boek in zijn tas. Thuis maar proberen plakken. De rest van de dag kan hij niet goed opletten, wat dan ook in een fiks standje van de leraar wiskunde resulteert. Overal om hem heen hoort hij klasgenoten grinniken. Die vinden het wel grappig dat Joachim op zijn donder krijgt. Het kan hem allemaal niets meer schelen. Niets meer. Stilletjes zit hij op zijn stoel en probeert zijn werk te maken. Het lijkt hem of hij in de hele klas gefluister hoort. En dat ze allemaal over hem bezig zijn. Met gymnastiek is het al niet veel beter. "Allright everybody happy?" roept de turnleraar, die opgewekt de turnzaal binnenstapt. "Yeah!" schreeuwt iedereen, behalve Joachim, terug."Okay jongens, vandaag coopertesten, we zullen eens zien, wie er het snelst kan lopen. Laten we eerst maar eens een team vormen!" Natuurlijk wordt Joachim weer het laatst gekozen."Zie je wel, dat ik gelijk had vanmorgen?" denkt hij, “ik ben weeral de laatste keus, zoals altijd. Waarom hebben ze toch turnles uitgevonden? Die moesten ze kielhalen."

De volgende dag komt Joachim net op het nippertje op school aan. Hij kon zijn boek van Frans niet vinden en moest zelfs nog zijn boekentas klaarmaken. Mama moppert, papa moppert en Joachim voelt zich doodongelukkig. Het enige dat hij weet is dat hij naar school moet en geen andere keus heeft. Toch zou hij liever thuis blijven. Lekker warm en veilig in zijn eigen bed, zodat hij niet hoeft te denken aan al het getreiter en het gepest dat hem dagelijks ten deel valt op school.Mismoedig probeert hij de week door te komen. Hopend dat het snel weer vrijdagmiddag zal zijn, zodat hij kan denken aan het weekend. De leerkrachten hebben wel iets in de gaten maar weten zelf niet wat er aan de hand is. Soms vragen ze hem of er iets is. "Laat me met rust," zegt Joachim dan. "Er is niets en er zal nooit iets zijn ook!" Mama en papa beginnen ook in de gaten te krijgen dat er iets niet klopt. Vroeger was Joachim een opgewekt jochie dat altijd kon lachen en zingen. Maar nu zit hij zelfs thuis stilletjes in een hoekje.

Marcus, Frank en Dieter blijven treiteren en pesten. 'Hey Joachim, geen cadeautje mee vandaag? Wat? Heb je er weer niet aan gedacht? Ons geduld begint stilaan op te raken, makker! Morgen breng je een cadeautje mee of anders zal ie wat beleven!" Dan port Dieter, Marcus aan en zegt:”Ja, maar wat moet dat jochie voor ons meebrengen? Snoep, cassettes, stylo, balpen, gom, pennenbakjes ... ?" Marcus tikÍ met zijn vinger tegen zijn lippen en denkt even na. Dan komt hij triomfantelijk:"ik weet het, een DVD van die nieuwe groep Thundercats." "Yeah, dat is het" schreeuwen de andere twee opgetogen.” "Luister goed jochie", grinnikt Marcus. "Morgen breng jij mij een dvd van de Thundercats mee, zo niet ... dan zal je wel merken wat we met je gaan doen." Joachim kijkt hem verschrikt aan: "Dat kan ik niet... !" stottert hij. "Oke, dan zie je wel wat er zal gebeuren slim jochie,"grinnikt Marcus weer en wenkt zijn vrienden om met hem mee te komen. Samen gaan ze in een groepje apart staan niet ver van Joachim en beginnen zachtjes te fluisteren. Af en toe giert er iemand van het lachen en verstolen kijken ze eens in zijn richting.Verslagen loopt Joachim 's avonds naar huis. Hij weet dat hij geen geld genoeg heeft. "Dan maar een DVD stelen", heeft Marcus gezegd. "Dat kan ik niet!" riep hij. "Je zal wel moeten", zei Dieter met snijdende stem terwijl hij hem ijskoud aankeek. De hele nacht lag Joachim te draaien en te keren in zijn bed. Angstig vraagt hij zich af wat ze de volgende dag met hem zullen doen. Natuurlijk kan hij 's morgens haast niet wakker worden en mama moet hem drie keer roepen vooraleer hij met dikke slaapogen uit zijn bed stommelt.

Somber komt hij op school. En daar wachten Marcus, Frank en Dieter hem reeds op aan de poort. "EN???" Verder niets. Alleen die ene vraag. Joachim schudt zijn hoofd terwijl hij probeert door te lopen. Maar Marcus, Dieter en Frank blijven de hele tijd naast hem. "Ik had je toch gezegd een cadeautje voor me mee te brengen", sist Marcus met ingehouden woede. ''We zullen je eens laten zien, wat we met stoute jongens doen, die niet luisteren." Eerst rukt Frank hem zijn boekentas van zijn rug. Schriften worden stukgescheurd, er wordt op boeken getrapt en de agenda wordt als een vodje papier op de grond gesmeten waarna ze erop dansen, tot er een vormloos hoopje papier over b1ijft. Ondertussen trekt Dieter aan zijn hoofd en sleurt hem tegen de muur waar hij hem met zijn vuisten begint te bewerken. Even nog probeert Joachim zich te verweren, maar niets helpt. Hij wordt steeds meer gestompt en geslagen tot hij uiteindelijk als een baal meel tegen de grond slaat en daar huilend blijft liggen.

Lang nadat de pestkoppen verdwenen z1n, hoort hij nog hun geschater dat als duivels gelach in zijn oren klinkt. Snikkend raapt hij zijn bezittingen bij elkaar en propt ze ïn zijn boekentas. In een vlaag van woede loopt hij naar de schoolpoort en wil naar huis lopen. Maar de directeur houdt hem tegen. "En? 'Waar denk jij naar toe te gaan Joachim? Wat is er met jou gebeurd? Ben je een leger tegen gekomen of wat? Kom mee naar mijn kantoor, dan zullen we dit alles eens onderzoeken. Zo een smeerpoets als jij kan ik niet op mijn school tolereren." Verdrietig loopt Joachim mee met de directeur. In het kantoor aangekomen, beduid de directeur dat hij op de zetel mag gaan zitten. "Wel Joachim, wat steekt hier allemaal achter? Ik kan me niet voorstellen, dat je zo vuil naar school gekomen bent? Vertel eens?" Snikkend schudt Joachim het hoofd. "Hier drink eerst maar eens even, en dan zullen we eens praten." Na het hele glas leeg gedronken te hebben, zegt Joachim nog steeds niets. "Als je niet praat, kunnen we je ook niet helpen," zegt de directeur die toch stilaan boos begint te worden. "Jullie kunnen me niet helpen! Niemand mag me helpen! Dan wordt het allemaal alleen maar erger!" schreeuwt Joachim plots in meesters gezicht. Meester probeert zijn frustratie in te houden. 'Rustig blijven Joachim, geef ons de kans om je te helpen en leg het eerst allemaal eens uit!" zegt hij met ingehouden stem. "Als jij niets zegt, kunnen we je ook niet helpen." "Jullie kunnen ontploffen! Heel de school kan ontploffen!" schreeuwt Joachim verstikt van verdriet. Hoofdschuddend gaat meester naar de telefoon en belt Joachims moeder op. "Goed", zegt hij dan zuchtend. '.Als jij niets wil zeggen, dan denk ik dat het beter is, dat je vandaag maar gewoon naar huis gaat. Je kan je nu toch niet concentreren. Je moeder komt je zo dadelijk halen." Verschrikt en ergens ook angstig komt een uurtje later mama binnen gerend. "Oh Joachim, wat heb je nu toch weer uitgehaald! Moet je zien! Wat een troep in je boekentas! Dat kan je zelfs geen boekentas meer noemen! Wat een lor! Ik heb je nog zo gezegd dat je jezelf niet met die jongens moest bemoeien!" Ze is niet meer te stuiten. In het kort vertelt de directeur haar zijn vermoeden. "Het lijkt me beter, dat Joachim vandaag maar thuis blijft!" zegt hij. "Na alles wat er gebeurd is, zal de jongen zich toch niet meer kunnen concentreren. Stil neemt Joachim zijn tas en bedankt de directeur waarna hij met mama naar huis rijdt. Ook thuis wil hij niets zeggen, hoe mama en papa ook hun best doen om hem aan het praten te krijgen. Tenslotte wordt papa kwaad en dondert hij: " Als je niet wil geholpen worden, dan hoeft het al niet meer! Vooruit! Naar boven! Naar bed! Ga slapen!" Snikkend kleedt Joachim zich uit en kruipt in bed. Na urenlang wakker gelegen te hebben valt hij in een droomloze diepe slaap. Plots wordt hij midden in de nacht wakker. Verschrikt kijkt hij rond. Waarvan is hij nu weer wakker geworden? Opgelucht stelt hij vast. dat er niets aan de hand is. Hij draait zich om en trekt het dekbed tot aan zijn kin en wil verder slapen. Dan hoort hij duidelijk iemand zijn naam roepen: "Joachim, wordt eens wakker? 'Word wakker Joachim." Hij gaat recht overeind zitten en wrijft zich de ogen uit. Even zit hij stomverwonderd te kijken. Hij kan zijn oren niet geloven, maar daar aan het voeteneind van zijn bed zit een ster. Een echte ster, zoals je die ook 's avonds aan de hemel ziet schitteren. "Hallo Joachim, kerel van me", zegt die ster" "Nou, jij bent een taaie hoor. Zo
met je laten sollen, en toch niets terug doen. Petje af!" Joachim weet niet wat hij hoort. "Ik kan ook he...he... he...lemaal niets terug doen!" stottert hij onbeholpen.'Natuurlijk niet!" zegt de ster. "Zij waren met zijn drieën en jij maar alleen. Dan is het inderdaad beter dat je maar laat doen.” De ster denkt even na ..Zeg eens Joachim", zegt hij dan geheimzinnig. "Eigenlijk ben jij wel een toffe knul! En ik durf er a1les onder te verwedden, dat als je maat sterk genoeg zou zijn iedereen je vriend zou willen. Zou je dat niet leuk vinden?" Triomferend kijkt de ster hem aan. “Natuurlijk.”, schreeuwt Joachim uitgelaten. "En dan hoef ik nooit meer bang te zijn voor die pestkoppen! Ha dan zou ik ze echt eens een lesje Ieren, die treiteraars! Zodat ze meteen een toontje lager gaan zingen! Ik zou mijn vuist nog maar moeten laten zien en ze zouden al wegkruipen van angst!" ..'Wel," zegt de ster. "Omdat je nooit iets terug gedaan hebt en omdat je nooit anderen gepest en getreiterd hebt, vind ik dat jij een krachtpatser hoort te zijn. Ik vind dat je het verdient hebt.,, plots ziet Joachim zijn spieren zwellen. Hij voelt zichzelf ruimer worden en merkt dat hij veel minder angst heeft dan voorheen. "Nu ben jij een krachtpatser," zegt de ster, “maar onthoud, dat wie geslagen wordt, niet terug mag slaan, jij mag nooit iemand anders pijn doen op de manier waarop die jou heeft pijn gedaan, onthoud dat goed." Met die woorden is de ster verdwenen.

De volgende morgen komt Joachim opgewekt fluitend .naar beneden. Zijn boekentas staat netjes klaar en hij kan rustig ontbijten. Mama en papa zijn opgelucht en aan tafel wordt net zoals vroeger gelachen en grapjes gemaakt. Joachim voelt zich weer de oude. Mama rijdt hem naar school. “Goed je best doen hoor." Joachim draait zich nog even om en knikt en lacht naar haar terwijl hij zwaait. Dan stapt hij rustig door de schoolpoort' "Hey Joachim, al wat bekomen van gisteren?" waagt de directeur a1s hij hem passeert. “Ja hoor, er is niets meer aan de hand" Opgewekt loopt Joachim verder. Plots staat hij voor Frank, Dieter en Marcus. "Hallo jongens? Nog een leuk dvd' tje gekocht van de Thundercats?”,vraagt hij uitdagend. Verschrikt kijken Frank en Dieter opzij. Maar Marcus moet het altijd beter weten. "Jij speelt bluf," overtroeft hij, “jij denkt ons bang te kunnen maken. Maar dan ben je bij mij toch aan het verkeerde adres.” “Oh … ja?”, komt Joachim grinnikend dichter bij. En gillend slaan Marcus, Dieter en Frank op de vlucht. Ook tijdens de lessen gaat alles uitstekend" Joachim is een topvorm en weet bijna alle vragen perfect te beantwoorden, Dieter probeert tegen zijn stoel te schoppen maar Joachim weet zijn voet zo te plaatsen dat Dieter met een verschrikt :”Au! Au!", zijn voet terug trekt'. Grinnikend kijkt Joachim om en ziet hoe Dieter naar zijn voet grijpt. Frank zit als versteend en durft helemaal niet meer te verroeren. Ook vragen ze hem niet meer om zijn toetsen omhoog te houden. “Wel, wel, krachtpatser spelen is nog lang niet zo slecht", denkt Joachim lachend De rest van de dag, voelt Joachim zich in topvorm. Ook in de turnles lukt alles. Dit keer wordt er reis rond de wereld gespeeld. Joachim springt prachtig over de bok. Keurig loopt hij zonder vallen over de balk en snel en handig klimt hij in het touw. Zijn teammaatjes slaan hem op de rug en roepen om het meest zijn naam" Als blijkt dat het team van Joachim de meeste punten heeft willen ze allemaal zijn vrienden zijn.

,s Avonds komt de sterke ster terug bij Joachim op bezoek. "We1 Joachim, hoe voelde dat nu? Krachtpatser spelen?" “Tja.”, zegt Joachim. "Eigenlijk was het wel leuk, maar ik denk niet dat ik dat altijd zou willen zijn." "Dat had ik wei gedacht", knikt de sterke ster opgelucht. “'Weet je, Joachim, soms heb ik zelfs er genoeg van, om de sterke ster, te moeten uithangen." Verbaasd hoort Joachim de ster aan. "Maar waarom dan?", vraagt hij verbouwereerd. Nadenkend kijkt de ster hem aan. "Jij zou toch ook niet je hele leven oersterk willen zijn?" "Nee... nee," antwoordt Joachim aarzelend, “maar soms is het wel eens handig. Zeker als je zo vaak gepest wordt als ik. Maar toch zou ik het niet de rest van mijn leven willen zijn, want dan is iedereen altijd bang van je." "Wel Joachim, omdat je zo eerlijk bent, zal ik je nog eens helpen," zegt de ster. "Ik neem jou weer je sterke krachten af maar ik beloof je dat je op school nooit meer gepest en getreiterd zal worden.” "Hoe kan dat dan", aarzelt Joachim. "Als ik terug mezelf ben, dan zullen ze me toch weer pesten?" "Ik weet zeker van niet", zegt de ster. "Wacht maar eens af. Morgen zal je wel iets zien. Zie maar dat je niet omver valt van het verschieten.”

De volgende dag gaat Joachim nerveus naar school. Bevreesd stapt hij door de poort. Plotseling wordt hij geroepen. En aan de overkant van het plein ziet hij Dirk, Huib en Jos staan samen met Piet, Bob, Peter en Marc. “Hey, Joachim, hierheen!,, roepen ze. En Joachim spurt naar ze toe. "Wauw, hoe heb ie dat gisteren voor elkaar gekregen?,, roept Pieter en slaat Joachim op de schouder. "Keitof zoals je die drie te grazen nam,,, brult Peter. “Ik heb ze nog nooit zo hard zien rennen, dat was crazy.”, juicht Bob. Huib en Jos nemen hem op hun schouders en stampen rond het schoolplein. De anderen juichen: "Hiep hiep hoera! Hiep hiep hoera! Lange leve Joachim.” Frank, Dieter en Marcus staan verbijsterd naar het schouwspel te kijken. opeens krijgt Joachim ze in de gaten en ook de anderen vallen stil. "'Wel jongens," roept hij vanaf ,zijn hoge zitplaats op de schouders." "Zin om nog een dvd' tje te krijgen? Ga naar de kermis en begin hier alvast maar mee te oefenen. Paf, daar vliegt een sponzig balletje tegen Marcus' neus, al snel gevolgd door twee andere balletjes op de neuzen van Dieter en Frank Juichend lopen ze met Joachim op hun schouders de school binnen. De rest van de dag wordt Joachim als de held van de school beschouwt. Iedereen feliciteert hem er zelfs de directeur komt hem hoogst persoonlijk een hand geven, terwijl hij zegt: " Joachim, hoe je gedaan hebt, weet ik niet, maar ik ben trots omdat je je niet hebt laten verleiden tot deelname aan vuile spelletjes van anderen die denken dat ze beter zijn dan de doorsnee. Proficiat!”

Ook mama en papa zijn fier op Joachim, als ze 's avonds het hele verhaal horen. Papa slaat Joachim op de schouder en zegt trots: "Zie je nou wel Joachim, naar school ga je alleen maar om slim te worden. En slim worden kan je op verschillende manieren.”Joachim kijkt hem lachend aan en zegt:"Ja, papa, maar dan toch niet op de manier, die jij mij hebt voor gehouden, maar er was een ster die me vertelde hoe ik het best met die pestkoppen en treiteraars kon afrekenen. En daar heb ik naar geluisterd” Papa en mama staren hem perplex aan en papa mompelt: “nou breekt mijn klomp. Hebben we dat jog altijd voor gehouden dat hij zijn best moet doen. En luistert dat jog alleen nog maar naar een ster. Hier snap ik helemaal niets meer van.” en mama staart hem alleen maar verbijsterd aan' Grinnikend zit Joachim hun te besturen “Ja papa.”, zegt hij dan, “een ster zorgde ervoor dat er licht in de duisternis scheen, waardoor ik opeens besefte, dat je niet altijd slim moet zijn om te weten dat je niet op je kop moet laten zitten. Maar dat je af en toe je tanden moet durven tonen.”

Grinnikend neemt hij nog een boterham en terwijl hij naar de donkere hemel kijkt, waar duizenden sterren schitteren, fluistert hij zachtjes: “Bedankt, lieve sterke ster.”