Chris van Oss

Gedichten - Chris van Oss

Kroeg

Je kunt hier niks beleven
er valt alleen te zuipen

Als hier niks meer te zuipen valt
dan kun je wat beleven

Terugkeer

De oude boeren bij de kassa
somber in een rij gekromd
gunnen me blijkbaar de tijd
om met trekogen af te wachten

De spiedende ooghoeken
in de opgepafte gezichten
zijn een zwierig kleurkwatrijn
van modder, stront en volgzaamheid

Hun spletige varkensblikjes
vernauwen zich in achterdocht
als m’n tongval zich onthult
en volledig wordt gesnopen

Met m’n dikke zweetrug
slik ik al m’n wensen door
weer kind ontvlucht ik de kassawinkel
hun zwijgzaamheid een dolkstoot

Wijlen

Ben ik dat?

Een zwijgende pop
vol desinteresse
met ledematen
stram en stijf
een wassen soldaatje
dat niet meer marcheert

Ben ik dat?

In een zeemansgraf
verzwolgen
door Moeder Aarde
toegedekt
door hetere vuren
verteerd
in ijle lucht
opgelost

Ben ik dat?

Een dronkenschap, een haat
een woord, wat vuile was
een gebaar, een lach
opgeslagen in geheugens
die op hun beurt weer doven
tot alles weggebleekt is