Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2004  Diana Giesbergen

Kevin - Diana Giesbergen

Jaren geleden toen ik een jaar of twintig was, had ik een betrekking als au pair in Amerika. Ik had het getroffen en woonde bij een nette familie in, die het goed met mij voor had. Ik verdiende redelijk en had voldoende vrije tijd. Een paar lichte huishoudelijke taken, zoals strijken en de boodschappen; en natuurlijk de verzorging van hun zoontje. Het echtpaar was nog vrij jong, begin dertig. Beiden werkten, zoals dat toen in Amerika al heel gewoon was. Hij deed iets in de informatica, een booming bussiness toen der tijd. Zij was directiesecretaresse. Een goed inkomen dus, maar weinig tijd om met het huishouden en de verzorging van hun zoontje bezig te zijn.
En toen kwam ik in beeld.

Hun zoontje was vijf jaar oud toen ik in huis kwam. Kevin heette hij. Hij was vrij klein voor zijn leeftijd, maar babbelde volop. Zijn haar was donkerblond en hing tot net over zijn oren. Hazelnootbruine ogen en een mopneusje maakten hem helemaal af. Kevin was echt een schat van een jongen. Hij vond alles leuk wat ik met hem ondernam, maar kon ook zichzelf heel goed vermaken. We knutselden veel, speelden met de bal, gingen wandelen en hij vond het zelfs leuk wanneer ik hem mee nam naar een museum. Als we dan daarna maar in het park de eendjes gingen voeren en met zijn zeilboot gingen spelen. Ik herinner me nog toen ik pas net een week bij de familie woonde, dat ik met Kevin naar het park ging en dat hij mij zijn radiografisch bestuurbare zeilboot demonstreerde. Hij had hem pas geleden voor zijn verjaardag gekregen en had er nog niet veel ervaring mee. We zetten de boot samen in het water en Kevin nam het controle paneel om de boot te besturen.
Behalve het motortje zorgde ook de wind in de zeilen ervoor dat de boot snel vooruit ging. Daarop had Kevin geen invloed. Hij kon de boot niet goed onder controle houden en even later zagen we het zeil verdwijnen in een hok dat als onderkomen voor de eendjes fungeerde. Ik moest door het vieze, gelukkig ondiepe, water in de vijver waden om de boot er weer uit te halen.
De rest van de middag herinner ik me eigenlijk niet meer. De gebeurtenis had wel meteen de band tussen Kevin en mij verstevigd. Hij voelde zich goed thuis met mij in de buurt. Wanneer hij bijvoorbeeld iets niet mocht van zijn ouders kwam hij meestal al snel naar mij toe voor troost.

Ik had het erg naar mijn zin bij de familie. De dagelijkse routine van het ontbijt, Kevin naar school brengen, de huishoudelijke verplichtingen, spelen na schooltijd en het avondeten voorbereiden, zat er al snel in. Ik kon het goed vinden met Kevin en ook met zijn ouders. Alles ging goed en ik mocht zelfs een jaar langer blijven. Voor Kevins zesde verjaardag liet ik door mijn ouders een zak echte Hollandse drop en een zak knikkers opsturen. Hij was er zo blij mee. Ik kreeg een knuffel en een dikke zoen. Hele middagen speelde hij met die knikkers, zelfs in de regen. Na het uitpakken van de cadeautjes, gingen we met heel de familie naar Chuckie's Cheese om te eten. Maar verder herinner ik me van die avond eigenlijk vrijwel niets.

Na de zomer zou Kevin naar de eerste klas gaan. Een paar weken voordat het zo ver was, stuurde zijn moeder ons naar het winkelcentrum om nieuwe kleren te gaan kopen. We liepen langs de winkels. Het was midden op de dag en dus niet zo druk. Hier en daar liepen wat mensen de etalages in te kijken. We bezochten verschillende winkels met kinderkleding. Kevin paste allerlei kleren maar het schoot niet echt op. Hoewel hij opgetogen was begonnen aan deze middag werd zijn humeur hoe langer hoe slechter. Ik beloofde hem een ijsje bij het restaurant als we eerst alle winkels tot aan het restaurant zouden bezoeken. Maar hij was moe aan het worden, zodat zelfs dit nieuws hem niet echt opvrolijkte.
Ondanks dat het rustig was verloor ik Kevin op een gegeven moment uit het oog. Ik keek rond maar kon hem nergens vinden. Ik liep terug naar de plek waar ik hem het laatst had gezien. Ik draaide rond en keek zover ik kon zien. Ik begon hem te roepen. Geen reactie. Een bekend gevoel bekroop me, dit was eerder gebeurd. Daarom raakte ik in paniek en ging hulp zoeken. Ik vond de bewaker van de winkel, een man in een donkerblauw uniform. Samen riepen we en zochten we Kevin, maar we konden hem nergens vinden. Ook in andere winkels waar we net tevoren waren geweest, was Kevin niet te vinden. De bewaker riep met zijn walkie-talkie zijn collega's op mee te zoeken. Af en toe hoorde ik gekraak op zijn radio, gevolgd door een zware stem die doorgaf dat Kevin nog niet gevonden was. Ondertussen gingen de bewaker en ik nog eens terug naar de winkel waar ik Kevin het laatst gezien had. Het kon zijn, zei de expert, dat kinderen uiteindelijk de laatste plaats van contact terug konden vinden. Het zou jammer zijn als ik daar dan niet was.
Ik wachtte en ik wachtte. Het gekraak van de bewaker zijn radio werd steeds gevolgd door een ontkenning en de uren gleden voorbij. Kevin was al bijna drie uur weg en ik had het niet meer. Tot ineens, uit het niets, de jongen in mijn armen vloog. Ik zat geknield op de grond en hield hem stevig vast.
De tranen rolden over mijn wangen. Weer had ik dat gevoel van herkenning.
Kevin was panisch van angst. Hij hield zijn armen om mijn nek, trilde als een rietje en transpireerde overal. Toen hij voelde dat hij veilig was, begon hij te huilen. De bewaker stond vertederd en opgelucht naar ons te kijken. Wist hij veel.
Zodra Kevin een beetje bedaard was, trakteerde ik hem op het beloofde ijsje. Daarna gingen we snel naar huis. Ik zette Kevin voor de TV met een videofilm en maakte wat thee voor mezelf. Over een half uur zou Kevins moeder van haar werk thuiskomen. Ik wachtte af. Ik zocht een manier om het te vertellen. Allerlei scenario's zweefden door mijn hoofd. Maar toen ze binnen kwam, waren die allemaal verdwenen en kwamen de woorden mijn mond uit zonder dat ik er macht over had. Toen ik verteld had wat er die middag gebeurd was keken we elkaar aan. We wisten plots allebei dat het vaker gebeurde. Kevin verdween ineens en kwam gek van angst net zo plotseling weer terug. Wat er in de tussentijd gebeurde, wisten we niet. Hij sprak er nooit over. En op de een of andere manier hadden wij het nooit eerder geweten. Net of ons geheugen vanaf het moment van de verdwijning werd uitgewist. Hoe konden we dit aanpakken? Hoe konden we te weten komen wat er met Kevin en met ons gebeurde? Moesten we het aan Kevin zelf vragen? Aangezien hij er nooit over sprak, wist hij het misschien zelf ook wel niet meer, was ook zijn geheugen uitgewist!
Kevins moeder besloot een indirecte aanpak te gebruiken. Ze liep de huiskamer in en vroeg aan hem of hij een leuke dag had gehad vandaag. Of hij leuke kleren had gevonden en wat we allemaal verder in het winkelcentrum hadden gedaan. De antwoorden die ze zocht kwamen echter niet. Kevin vertelde alleen maar dat hij een ijsje had gekregen. Wist hij verder niets of wilde hij het niet vertellen? Toen de videoband afgelopen was, kwam Kevin naar de keuken gelopen en vroeg of hij even mocht gaan slapen voor het eten. Hij was zo moe. Zijn moeder bracht hem naar boven en stopte hem even in. Ze moest beloven dat ze bij hem zou blijven tot hij sliep en dat ze hem zou wekken als zijn papa thuis kwam. Kevin viel vrij snel in slaap, maar hij lag zo onrustig te draaien en te woelen dat ze bij hem bleef en hem in haar armen hield. Het duurde lang voordat ze weer naar beneden kwam. Ik had ondertussen koffie gezet en was begonnen met enkele voorbereidingen voor het avondeten. Daar zaten we tegenover elkaar: niet wetende wat we moesten beginnen, zwijgzaam wachtend tot Kevins vader ook thuis zou komen.
Aandachtig luisterde hij even later naar ons verhaal. Onze gevoelens kwamen hem echter niet bekend voor en hij vond het maar de vraag of wij ons niets inbeelden. Hij had zelf nooit iets dergelijks meegemaakt of gemerkt. Maar toen wij voet bij stuk bleven houden, beloofde hij ons wel goed op te letten en mee te denken over wat er aan de hand kon zijn en hoe we dat dan op
moesten lossen. Enkele dagen lang bleven we Kevin met ons drieën goed in de gaten houden. We dachten dat we, als 'het' gebeurde, Kevin achterna zouden kunnen gaan om hem te redden. Misschien zelfs de cirkel te breken. Maar natuurlijk gebeurde er niets.

Tot we ongeveer twee weken later op 'The fourth of July' met de hele familie gingen picknicken. Het was prachtig weer. Het park liep vol met vrolijke mensen. Overal hoorde je gezoem van pratende stemmen en kinderen lachten en speelden. Ik zou die middag met Kevin en zijn neefjes en nichtjes gaan knutselen en spelletjes gaan spelen. Ik was daarom bezig met het opzetten van een tafel en uitstallen van alle spulletjes die ik mee had genomen. Druk in gedachten met wat ik allemaal met de kinderen kon gaan maken. Ik werd uit mijn concentratie gehaald door een neefje van Kevin, Jason heette hij. Een schattig ventje van een jaar jonger dan Kevin. Hij had lichtblauwe ogen en blond krullend haar. Het meest onschuldige gezichtje dat je ooit hebt gezien. Hij vroeg waar Kevin was.
Meteen begonnen alle alarmbellen te rinkelen. Mijn maag kromp samen. Een misselijk makend gevoel ging met een golf door mijn lijf. Mijn keel sloeg dicht en ik kon geen woord meer uitbrengen. Ik ging staan en keek om me heen. Ik draaide rond, maar kon hem nergens zien. Het was weer zover. Snel liep ik naar zijn ouders. Ze konden de angst in mijn ogen lezen en wisten meteen wat er aan de hand was. Heel de familie hielp mee zoeken. Het hele park werd uitgekamd. Niemand kon hem vinden. Weer schakelden we hulp in, we belden de politie. Die vertelde ons dat we Kevin pas als vermist konden opgeven als hij 24 uur weg was. Ze waren wel zo 'vriendelijk' om de parkwachten op de hoogte te stellen. Maar die konden Kevin natuurlijk ook niet vinden. We konden niets anders doen dan afwachten tot Kevin bevend van angst weer zou verschijnen.
We wachten nog steeds. Kevin kwam die keer niet meer terug. Niet na een paar uur, niet na een paar dagen en niet na een paar weken.
Er was voor mij geen plaats meer als au pair bij de familie. Ik ben daarom terug naar Nederland gegaan. In Amerika had ik niets meer te zoeken. Te veel verdriet. Ik heb wel nog steeds af en toe contact met Kevins ouders. Tot op de dag van vandaag weten we niet wat er met Kevin gebeurd is.

Kevin © Diana Giesbergen

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2004  Diana Giesbergen