De tanden en kiezen komen zijn neus uit. Tandheelkunde is mooi, maar op vrijdagmiddag is hij toe aan iets anders. Stefan wast zijn handen. Hij moet nog even een verwijsbrief voor een orthodontist in orde maken en dan begint zijn weekend. Gelukkig heeft hij geen dienst. Niet voor de praktijk en niet thuis. Merel en Tijn zijn bij Anneke. Vanavond heeft hij afgesproken met Rosita. Hij zegt nog even de assistente gedag. Ze is net nieuw in de praktijk. Hij krijgt haar naam niet in haar kop maar haar kont is lekkerder dan die van de vorige. Het is een klein stukje van zijn werk in Bloemendaal naar zijn appartement in de voormalige Ripperda Kazerne in Haarlem-Noord. Al vanaf zijn vroege jeugd had hij gehouden van dit statige gebouw met de naam van een held uit de Tachtigjarige Oorlog. Toen hij na zijn scheiding in dat gebouw een appartement kon kopen, heeft hij geen moment getwijfeld. Het enige wat hij mist is een tuin. Anneke heeft groene vingers. Hij hoefde alleen in hun privéparadijs te zitten. De tuin van Rosita is ook heerlijk, maar zij heeft dan ook twee tuinmannen in dienst.
Hij schuift een bak bami, die hij de vorige avond heeft gekocht, in de magnetron. Eigenlijk is dat spul niet te vreten, maar op de vrijdagen dat de kinderen er niet zijn mag hij dit gemaksvoer naar binnen schuiven. Als hij de bak heeft leeg gewerkt, gaat hij zich even opfrissen. Hij gooit een plens water in zijn gezicht en poetst zijn tanden. Hij voelt een vieze bamiboer opwellen. Hij laat hem ongegeneerd ontsnappen. Niemand die het hoort. Beter in de wijde wereld dan in een nauw gat. Dan kamt hij zijn haren en trekt een schoon shirt aan. Als hij klaar is wijst zijn horloge nog maar 20:00 aan. Hij had met Rosita afgesproken om negen uur.
Onrustig bladert Stefan door De Telegraaf, niet in staat ook maar iets te lezen. Hij weet dat Rosita nog druk aan het werk is. Hij moet echt tot negen uur wachten. Hij zet wel vast de laptop op de tafel in de woonkamer en zet hem ook vast aan. Misschien heeft Rosita toch eerder tijd. Dan besluit hij de post door te nemen die hij bij zijn thuiskomst uit de postbox gehengeld had. De grote envelop met het handschrift van Merel was hem al gelijk opgevallen. Voorzichtig scheurt hij hem open. Zoals hij al verwacht had zat er een dvd in van de dansvoorstelling van zijn dochter. Hij voelt verder in de envelop in de hoop dat ze ook nog een begeleidend briefje geschreven heeft, maar dat was kennelijk te veel moeite. Hij zal de dvd straks onder het genot van een goed glas cognac bekijken. Het is 20:37 en Stefan gaat nog maar een keer naar het toilet. Voor de zekerheid. Daarna opent hij Skype en gaat doelloos zitten wachten tot hij opgeroepen wordt.
Het verbaast hem altijd weer hoe fris Rosita er altijd uit ziet. Het is nu tien uur ’s avonds in Maputo en het is er altijd vochtig warm maar Rosita lijkt daar nooit last van te hebben. Hij voelt zich van binnen gloeien als hij haar weer ziet. Wat heeft ze mooie tanden. Haar huid is bruin als pure chocolade en haar kont is heerlijk rond. Helaas kan hij die nu niet zien, maar als hij bij haar is kan hij er bijna niet van af blijven.
Hij heeft Rosita ontmoet vlak na zijn scheiding vier jaar geleden. Zijn huwelijk liep al langer niet lekker. Toch was het voor hem nog een behoorlijke klap geweest toen Anneke besloot dat het genoeg was geweest. Hij had altijd gedacht dat als de stekker uit hun huwelijk getrokken moest worden, hij bij het stopcontact zou staan. Hij had altijd al een keer naar Afrika op vakantie gewild, maar Anneke had dat nooit iets gevonden. Alle enge ziektes die je daar kon oplopen, ze kreeg al koorts als ze eraan dacht. Als een daad van verzet had hij toen een reis naar Maputu geboekt. Op het internet had hij een aardig hotel gevonden. Aan de zee, vier sterren, met zwembad, drie weken even helemaal weg van alles. Toen hij aankwam werd hij lachend welkom geheten door de eigenaresse. Hij weet nog dat hij haar toen al een mooie vrouw vond, maar het verdriet om zijn misgelopen relatie was toen nog te erg om er echt mee bezig te zijn. De eerste paar dagen had hij alleen doorgebracht met een boek van Lars Kepler. Hij had het ooit voor zijn verjaardag gekregen van Anneke. Waarom wist hij niet. Hij was nooit een lezer geweest. Het boek boeide hem niet. Het weer was te warm voor zijn Nederlandse gestel. Alles herinnerde hem aan zijn misgelopen huwelijk en na drie dagen vroeg hij zich af waarom hij hierheen was gegaan. Bij het avondeten had hij moeite zich goed te houden. Rosita had dat kennelijk opgevangen. Ze was bij hem komen zitten en had naar hem geluisterd. Ze had een heel hotel te runnen gehad, maar in plaats daarvan had ze naar hem geluisterd. Ook de avonden daarna kwam Rosita vaak bij hem zitten. Ook zij had tot nu toe weinig geluk gehad. Ooit runde ze het hotel samen met haar man. Tenminste, op papier. In werkelijkheid runde zei het hotel en zat hij met zijn vrienden in de bar te zuipen. Op een dag is hij door zo’n zogenaamde vriend doodgeschoten. Ze had geen idee waarom, maar erg verdrietig was ze er niet om. Ze bouwde het hotel op tot wat het nu was. Om rustig door te kunnen praten, hielp Stefan haar met de klussen die ze moest doen in het hotel. Hij merkte dat zijn humeur enorm opknapte. Hij was samen met een prachtige vrouw en hij hoefde niet steeds aan Anneke en de kinderen te denken. Hoe hij erop kwam weet hij niet meer, maar opeens stond hij Rosita te zoenen, zomaar tussen de vuile vaat. Hij had verwacht dat ze hem wel weg zou duwen. Hij was natuurlijk de duizendste gast die viel voor haar charmes. In plaats daarvan zoende ze hem hartstochtelijk terug. Sindsdien gaat hij elk jaar drie weken terug naar Maputo. In een hotelkamer slaapt hij al allang niet meer Hij slaapt in het woongedeelte van Rosita en werkt overdag mee in het hotel om bij haar te kunnen zijn. Maar drie weken per jaar elkaar echt zien en voor de rest alleen maar skypen is erg weinig om een relatie in stand te houden. Ze hebben het er steeds vaker over dat ze samen in één land willen wonen. Rosita is zo vergroeid met haar hotel dat ze het niet in de steek wil laten om met hem in Nederland te gaan wonen. Stefan kan naar Mozambique vertrekken. Hij zou daar als tandarts aan de slag kunnen. Dat zou mooi zijn. Voor een deel in het hotel werken om geld te verdienen en de rest van de tijd tandheelkundige hulp geven aan die mensen die dat eigenlijk niet kunnen betalen. Hij heeft lang genoeg in de welvarende monden van Bloemendalers gekeken. In de arme wijken van Maputo is het werk uitdagender en geeft waarschijnlijk ook meer voldoening. Nu fantaseren Rosita en hij hoe het zal zijn als ze eindelijk het hele jaar bij elkaar kunnen zijn.
‘When you are not at the clinic you have to work hard. You know that. But if you do, you get your reward at night.’ Haar schokkerige beeld kijkt hem plagerig aan.
‘I know it, my little rosebud. When you are my boss I have work like slave, but when where in bed I’m your master.’
Rosita maakt een geluid, dat nog het meest weg heeft van het spinnen van een kat. ‘No Stefan, I tell you what to do in bed.’ De manier waarop ze zijn naam uitspreekt is zo vreselijk geil. Hij kan niet wachten tot hij daar de hele dag van kan genieten. Ze keuvelen nog verder maar hij merkt dat Rosita steeds slomer reageert. Die arme vrouw is doodop na een dag werken in het hotel. Hij besluit dat het tijd is om een einde aan het gesprek te maken. Hij blaast haar nog een laatste afscheid zoentje toe en verbreekt dan de verbinding. Hij blijft nog even zitten. Hij bekijkt het bij elkaar geraapte zooitje meubels in zijn kamer. Het meeste is snel uit de schappen van Ikea gegrist. Binnenkort kan dit allemaal naar het grof vuil omdat hij naar Mozambique vertrekt. Hoewel hij hier niet voor zijn plezier is komen wonen, zijn er inmiddels ook leuke herinneringen ontstaan in deze kamer. Hier heeft hij goede gesprekken gehad met zijn vriend Edgar, die vlak voor hem een scheiding had doorgemaakt. Hij heeft hier zijn kinderen geholpen met hun huiswerk. Hier heeft hij ontdekt hoe heerlijk het is om een film met Bruce Willis te kijken zonder het vileine commentaar van een vrouw.
Met een diepe zucht staat hij op van zijn stoel en loopt naar het wandmeubel waarin hij zijn drank bewaard. Hij pakt een cognacglas en een fles Courvoisier. Hij schenkt het glas net iets voller dan eigenlijk hoort en gaat dwars op de tweezitsbank voor de televisie zitten. Hij voelt zich ontspannen als hij de houtachtige alcoholgeur van het drankje ruikt. De eerste slok brandt in zijn mond en keel. Hij sluit zijn ogen en voelt hoe moe hij is geworden van een week werken. Ook het niet bepaald accentloze Engels van Rosita volgen heeft behoorlijk wat van zijn energie gevraagd. Hij pakt de dvd van Merel op en stopt hem in de speler. Hij kijkt naar de show terwijl hij drinkt met grote slokken. Hij heeft deze show al een keer live gezien. Hij weet nog precies hoe dat was. Hij zat daar te kijken naar een eindeloze show waarin zijn dochter maar een marginaal rolletje had. Anneke zat naast hem. En hij had zo’n zin in haar gehad. In de twintig jaar dat hij getrouwd was geweest met haar had hij nooit zo’n zin in haar gehad als die zondagmiddag in dat theatertje. Hij had zijn erectie niet kunnen verbergen als het niet donker was geweest. Twintig jaar had deze vrouw zijn boa constrictor maar met moeite omhoog weten te krijgen en nu het niet meer mocht stond hij zo stijf als een heipaal. Hopelijk had niemand het gezien.
Na een kwartier komt de dans waarin Merel meedanst. Op de titelsong van Grease huppelt ze samen met een stuk of twintig andere meiden over het podium. Ze is duidelijk niet de soepelste van het stel, maar er zijn ook een paar meiden nog strammer. Hij was vroeger zelf ook nooit de held van de dansvloer. Volgens Anneke danst hij als een walrus. Na een paar biertjes voelde het anders, maar waarschijnlijk kreeg Anneke dan nog meer gelijk. Hij heeft het nooit gewaagd om met Rosita te dansen. Als Europeaan zou hij zich toch alleen maar belachelijk maken. Ongeïnteresseerd bekeek hij de rest van de dvd. De alcohol gaf hem een licht gevoel. Tegelijk was er iets zwaars. Zou Merel deze dvd ook opgestuurd hebben als hij in Mozambique had gewoond? Hij wil zijn kinderen wel graag blijven zien, maar al zijn geld zal nodig zijn om zijn praktijk draaiende te houden. De voorstellingen van zijn dochter zal hij nooit meer kunnen zien. In ruil daarvoor kan hij misschien een tand redden van iemand die verder niets heeft. Hij schenkt zichzelf nog een cognac in. Ook dit glas is eigenlijk te vol. Hij denkt aan Rosita. Hij vindt het geil dat ze drie weken per jaar zijn dagen vult. Maar wil hij dat echt het hele jaar? Is het eigenlijk niet juist fijn omdat hij de rest van het jaar zelf de baas is? Is tandheelkundige noodhulp in Mozambique nou echt zijn roeping? De Nederlandse zorgverzekeraars knijpen hem uit maar het is altijd nog financieel gunstiger dan het zendelingenwerk waar Rosita hem toe probeert te verleiden. Rosita is een prachtige vrouw, maar hij weet dat hij nooit gelukkig met haar kan worden. Hier is hij gelukkig. In de buurt van zijn kinderen, vlak bij zijn ex-vrouw, in zijn gezapige Bloemendaalse tandartspraktijk. Hij moet Rosita vertellen dat hij niet naar Mozambique kan komen. Alleen de moed ontbreekt hem nog even.