Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2007  Elodie Berendsen

De dansende weduwe - Elodie Berendsen

Otrobanda lag open. De straten van de havenstad werden al maanden geteisterd door beukende machines, door gravende grondwerkers, door rammende tegelzetters. Het drukkende gewicht van groot materieel sleet overal diepe geulen die door de combinatie van seizoensregen en tropenzon uithardden tot grillige bumpers. De bedrijvigheid van de dampende binnenstad werd gedomineerd door zwetende werkers.
De chaos van economische groei in ontwikkeling was van tijdelijke aard en werd daarom genomen zoals hij kwam. Een ergernis van een meer permanente aard vormde het kleine leger van zwervers en chòlers dat door het stadsdeel gonsde. Tegen het middaguur werden alle mogelijke schaduwplekken van de stad ingenomen door lang uitgestrekte lichamen waarvan sommigen er de hele dag al lagen.
Het verschil tussen een rustende werker en een chòler was gemakkelijk te zien. De chòler had zich geïnstalleerd. Een stuk karton als ondergrond, een plastic zak als kussen, een markering met stenen en vrijwel altijd lag hij daar met zijn ogen halfopen, op zijn qui-vive.
De werker lag er zonder gerief, de ogen gesloten en in diepe rust. Het lichaam achteloos neergekwakt in de schaduw, uitgeput van het werken in de brandende zon en dankbaar voor de twee uur dat het bij kon komen, om in de tweede helft van de middag op te staan en de rest van het karwei af te maken.

Irina liep door de bouwput van Otrobanda, op zoek naar een terras. Aan de boulevard van het Brionplein vond ze een Cubaans café met een onbezette tafel onder een boom. Opgelucht liet ze zich in een stoel vallen. Ze had een hekel aan de stad. Niet aan de stad persoonlijk maar aan de laag zweet, zout en stof die zich op haar nestelde als ze er was. Sinds Willemstad werd opgeknapt, speelde de wind ongecontroleerd met de gortdroge grond van de opengelegde straten. De lucht was zwaar. Water droop van het werkvolk af en verdampte nog voor het de grond kon raken. Irina meed Willemstad maar had er deze keer niet onder uit kunnen komen. Glen had erop gestaan. Ze kon het niet langer uitstellen. De hoed moest geruild worden, Glen wilde hem vanavond op. Irina zuchtte.

Eens per week ging hij er alleen op uit. Ze wist nooit precies waar hij dan was of wat hij deed. Ze kon slechts achteraf een haperende reconstructie maken van de kleine sporen die op zijn kleren, in zijn auto of op zijn lichaam achterbleven. Luciferdoosjes met exotische namen erop, soms schreeuwerig groot afgedrukt, soms heel subtiel in kleine sierletters, een enkele keer stond er ook een handgeschreven telefoonnummer op. Vreemde vlekken in zijn broek, een schram in zijn nek, snippers papier die vaag herinnerden aan een rekening.
Ze had eens met plakband aan haar keukentafel gezeten om zo'n papierpuzzel weer in elkaar te zetten maar van wat er zich onder haar handen onthulde, kon zij weinig maken. Parkhotel, drie september, tien voor twaalf, vijf whisky's, twee Piña Colada's, een bord tapa's, negentig gulden, afgerekend met honderd, tien gulden terug.
'Mevrouw, wilt u wat drinken?' Een kleine gezette man met donkere ogen en zwart haar was naast haar verrezen, zijn bonboekje in de aanslag, een vriendelijke glans over zijn gezicht. Zijn overvolle dienblad had hij op haar tafeltje gezet.
'Doe mij maar een Piña Colada.'
Het was eruit voor ze er erg in had. Snel voegde ze er iets neutraals aan toe.
'En een glas water graag.'
De man lachte een brede lach. Irina antwoordde met een onzekere grijns en haalde verontschuldigend haar schouders op.
'Zo zal het zijn mevrouw' .
Hij nam zijn blad op van haar tafeltje en liep weg om haar bestelling door te geven.

Glen had zijn schouders ook opgehaald toen ze hem vroeg naar het pakje sigaretten dat zij gevonden had in zijn auto.
'Je weet toch dat ik niet meer rook. Vast van één van de jongens.'
Meer had hij niet gezegd. Meer was ook niet nodig. Zijn verklaring stond. Zo had hij altijd al haar twijfels weggewuifd en zij had er genoegen mee genomen. Als Glen zei dat hij niet rookte dan deed hij dat niet. Niet als zijn shirt naar sigaretten rook, niet als hij kleine brandgaatjes in zijn broek had en ook niet als zij in zijn mentholadem nog een vaag vleugje tabak ontdekte. Irina zag wat Glen wilde dat zij zag en zij suste haar gealarmeerde instinct met zijn stelligheid.

Irina keek om zich heen. Ze zag mensen tafeltjes verschuiven, gedicteerd door de felle zon die op de schaduw joeg. Het terras zat helemaal vol. Ze werd omringd door toeristen, onmiskenbaar onaangepast in hun korte broeken, hun roodgevlekte gezichten, hun gympen met witte sokken en de enorme camera's op hun buik; door kantoorpersoneel in mantelpakken, broekpakken of kostuums in verantwoord gedempte tinten variërend van diep zwart tot blauwgrijs; door luxe vriendinnen met glimmende pakjes op hun tafeltjes en bengelende bedelarmbanden om hun goedverzorgde polsen; door vermoeide moeders die hun kleine kinderen vanuit hun ooghoeken in de gaten hielden en die hun knellende schoenen uitschopten, blij dat ze even zaten. Op een meter of twee van het terras lag een man in gehavende kleding onder een boom. Iedereen was gevlucht voor de smorende hitte van middagzon.
'Eén Piña Colada voor mevrouw én een glas water.'
Irina mompelde een 'dankjewel' en keek naar haar feestelijk uitgedoste glas. Een rietje in een groen rokje trok wuivend haar aandacht.
Irina liet zich verleiden. Ijskoude romige cocosmelk verzachtte haar dorst, de smaak van rijpe ananas verraste haar tong en de scheut rum die als toegift haar lichaam binnendrong, schudde haar zintuigen wakker.
Dit was een heel sexy drankje.

De krassen op Glen's rug waren oppervlakkig maar toch met intense kracht in zijn vlees geplant. Irina had gezien dat daar waar ze begonnen het drukpunt dieper was, het verdere verloop had meer een krabbende beweging schuin naar beneden. Hij had die wonden opgelopen tijdens het kappen van woekerende wabi struiken in de tuin, zei hij. Ze had zijn wonden verzorgd en behandeld met aloë. Ze had zijn rug gemasseerd. Glen lag kreunend op het bed. Irina's handen kneedden zijn rug, zijn flanken, zijn harde billen. Glen draaide zich om. Hij pelde haar kleren van haar af. Hij bespeelde haar borsten, doopte zijn vingers in haar vocht, likte ze af. Hij spreidde haar benen en danste zijn intieme dans met haar. Irina rook anderen, ze proefde hun smaak op zijn lippen. Irina hield zijn hoofd in haar handen en vergat hen. Het waren de wabi struiken.
'Kan ik nog iets voor u betekenen?'
Irina keek de man schalks aan, ze gaf hem de blik waarmee ze ook Glens aandacht had getrokken. Vanuit haar ooghoeken keek ze. Ze hield haar hoofd schuin en haar lippen vormden een half open glimlach. Glen had zich niet kunnen inhouden en haar meteen ten dans gevraagd.

'Heeft u ook muziek?', vroeg ze
'Jazeker. Aan zo'n verzoek voldoe ik graag.'
De man veegde zijn handen af aan zijn schort en stak Irina er één toe.
'Ik ben Juan, de eigenaar van dit café. Wat voor soort muziek had u in gedachten? Ik heb een aardige collectie in de zaak liggen.'
Irina nam de uitgestoken hand aan. De hand van Juan was sterk, warm, mannelijk.
'Irina', zei ze met een blos op haar wangen.
'Heeft u ook iets uit mijn tijd?'
Juan schaterde het uit. Zijn gulle mond ontblootte bijna al zijn tanden. Zijn gezicht bewoog in golvende plooien.
'En ik wil eigenlijk ook nog wel zo'n drankje.'
Irina zwaaide met haar lege glas.
'Ik zal eens kijken wat ik voor u kan doen.'
Hij salueerde, draaide zich om en liep terug naar zijn café om aan Irina's verzoeken te voldoen.

Irina keek naar het af en aan rijdende werkvolk. Afgeladen volle vrachtwagens met onafgedekte laadbakken lieten stof verstuiven, pick-ups met zwarte bestuurders reden langs met in hun open achterbakken ladingen lichtbruine mensen. Vroeger was dat wel anders. Glen had jaren met een verbeten smoelwerk achterin gezeten. Op een dag kwam hij thuis met een oude pick-up. Hij had zijn hele maandsalaris ervoor neergelegd. Die maand aten ze droge rijst maar Glen hoefde nooit meer achterin te zitten.
'Sittin' in the morning sun, I'll be sittin' till the evening comes, Watching the ships roll in…'
Juan had voor Otis Redding gekozen. De zielzalvende muziek, de rauwe ingetogen stem. Irina sloot haar ogen.
'Is het zo goed, Irina?' Irina keek op in het vriendelijke gezicht van Juan.
'Het is helemaal goed zo. Ik ben gek op Otis Redding, Juan. Ik vind dit heel erg fijn en weet je eigenlijk wel dat dat een heel sexy drankje is.'
Irina wees naar de kelk op Juans blad. Juan schoot in de lach en zette het volle glas op haar tafeltje.
'Zo heeft nog nooit iemand deze cocktail genoemd. Deze moet ik onthouden. Sexy.'
Met een grijns op zijn gezicht liep Juan verder.
Irina voelde zich behaaglijk. De rum werkte verlossend, het lawaai van Willemstad werd door de muziek naar de achtergrond verdreven. De andere gasten op het terras leken op te lossen. Irina zag lege tafeltjes. De chòler onder de boom was er nog wel. Maar die was thuis.
Aan een leeg tafeltje in een café had Glen haar voor het eerst gekust. Het was een tedere zachte zoete kus geweest. Hij had haar lippen in brand gezet en die warmte was bij Irina naar binnen geslagen, het had haar hele lichaam tot in de verste uithoeken bereikt. Ze had het dagen later nog gevoeld. Om die kus was ze met hem getrouwd.
Otis was aan 'These arms of mine' begonnen. Irina's hart liep vol.
Juan was de verlaten tafels aan het afruimen. Ze zag hem bezig, ze keek naar hem. Hij deed zijn werk zingend. Irina zag zijn sterke armen, zijn wiegende heupen. Ze aarzelde. Zou hij …? Juan was vlak bij haar tafel nu. Zou ze…? Irina nam een slok en hoorde de woorden die haar mond sprak.
'Wil je met me dansen?'
Juan nam haar hand, hielp haar uit haar stoel, sloot haar in zijn armen en danste met haar. Irina ging op in de muziek, in de gekwelde woorden van Otis, in zijn gebroken stem. Irina's hart liep over en de schouder van Juan werd nat. De laatste akkoorden van het nummer ebden weg. Juan liet Irina los en keek in haar betraande gezicht.
'Gaat het?'
Irina veegde haar gezicht schoon en gaf Juan een glimlach cadeau.
'Ach, jawel hoor. Ik ben gewoon een sentimentele oude vrouw.'
Ze ging weer aan haar tafeltje zitten waar de Piña Colada als een muurbloem naar haar lonkte.
'Dank je wel voor deze dans.'
Juan maakte een diepe buiging en grijnsde.
'Graag gedaan.'

Op een tafeltje vlak naast haar stonden twee kinderschoenen. Vergeten door iemand. Irina zoog aan haar rietje. De man onder de boom had zich in zijn slaap omgedraaid en lag nu in een foetushouding.
Kinderen. Glen hield van kinderen maar zij konden ze samen niet krijgen.
'Irina, we hebben toch genoeg aan elkaar.' Dat was wat hij zei en dus was het ook zo. Bovendien was hun huis op de één of andere manier altijd gevuld met kinderen. Glen had een grote aantrekkingskracht op hen. Hij voetbalde met ze, bouwde in de tuin hutten voor hen, kocht een televisie zodat zij naar tekenfilms konden kijken. Hij had er om gelachen.
'Zie je nou wel, zo hebben we toch kinderen.'
Irina voelde een stekende pijn die ze verstomde met de rum in haar drankje. Ze keek om zich heen en zag dat het schemerde, binnen en buiten haar.
'Save the last dance for me' klonk over het terras. The drifters, tijdloos.
'Mag ik deze dans van u?'
Juan stond voor haar met een uitgestoken hand. Het terras was helemaal leeg en hij had zijn schort afgedaan. Irina wilde opstaan maar wankelde. Juan hielp haar op, begeleidde haar. Samen dansten ze de laatste dans.

'Kan iemand je komen halen, kan ik iemand voor je bellen, is er iemand thuis?'
Irina schudde haar hoofd.
'Alleen mijn man, maar die kan nu niet komen.'
'Dan breng ik je.'
Juan klonk resoluut.
'Omdat ik zo fijn met je heb gedanst. Bovendien denk ik dat het beter is dat ik je even breng in verband met die sexy drankjes die je hebt gedronken.'
Irina kleurde tot achter haar oren.
'Maar eerst krijg je koffie, ik heb niet voor niks een Cubaans café. En zal ik die maar meenemen?'
Juan wees op het onaangeroerde glas water.
Irina schoot in de lach.

De koffie werkte verhelderend en Irina dronk dankbaar. Het was al bijna donker. De man onder de boom zat rechtop. Zijn dag was begonnen. Hij rekte zich uit. Hij pakte zijn bezittingen onder een steen en verdween in de aankomende nacht. Nu zat ze echt helemaal alleen op het terras. Irina verlangde terug naar de sluimer die de Piña Colada haar geboden had.
Juan reed zijn auto voor. Hij beende met grote passen over het plein. Hij kwam haar halen. Irina keek naar hem.
'Heb je alles?'
Irina was het even vergeten. De reden van haar bezoek aan de stad. Glen. Zijn nieuwe hoed zat in de plastic zak naast haar stoel. Irina stond op van haar tafeltje met de tas in haar hand. Juan bood haar zijn arm. Irina nam hem aan en liep rustig mee naar de auto.
De wagen hobbelde en roste door de bouwput Otrobanda. Juan loodste Irina veilig langs de obstakels en reed tot hij voor haar huis stond.
'Als je nog eens wil dansen…'
Hij maakte zijn zin niet af. Irina lachte.
'Dan weet ik je te vinden.'
Ze stapte uit en zwaaide tot ook hij door het duister was opgeslokt.

Irina was thuis. De lamp naast het huis was aangesprongen. Ze zocht naar haar sleutel. Glen zou de deur niet voor haar open maken. Dat had hij nog nooit gedaan. Ze stak de sleutel in het slot en maakte open. Ze keek de gang in. Gelukkig, de lamp was aan. Ze had er een hekel aan om in een donker huis thuis te komen.
Irina liep door naar de keuken. Ze haalde de hoed uit de plastic zak, viste een schaar uit een la en knipte zonder enige twijfel het prijskaartje eraf. Deze hoed zou ze niet hoeven ruilen, daar was ze heel zeker van.
Irina rommelde in haar keukenkastjes. Ze vond een blikje ananas en een vergeten rumfles waar nog een bodem in zat. In de ijskast vond ze een aangebroken blikje cocosroom. Ze gooide alles samen in haar blender en schepte er ijsblokjes bij. Ze deed de deksel erop en verjoeg de stilte uit haar huis. Ze liet het apparaat haar drankje mixen en ging op zoek naar een glas met een voetje.
Met haar glas in de ene en de hoed in de andere hand liep Irina naar haar huiskamer. Op de drempel hield ze in.
De mahoniehouten kist in de woonkamer deed haar adem even stokken. Ze nam een slok, zuchtte diep en stapte over de drempel. 

Irina liep naar de kist van haar man. Ze zette haar glas op het deel van de deksel dat al afgesloten was. Ze kon Glen nog maar half zien. Irina aaide zijn grijze haar. Ze zette hem zijn nieuwe hoed op. Glen kon tevreden zijn. Hij stond hem goed. Hij zou haar onder andere omstandigheden een knipoog hebben gegeven terwijl hij door het huis flaneerde met zijn nieuwe aanwinst schuin op zijn hoofd. Irina keek in de kist maar Glens ogen bleven gesloten.
Ze liep naar de platenkast en vond wat ze zocht. Ze haalde de lp uit de hoes en zette de stereo op zijn hardst. Ze liep terug naar haar man en nam haar glas op van zijn kist. Irina hief haar glas.
'Goodbye, my love.' Ze nam een slok en liet de muziek over zich heen komen. Irina danste naast haar dode man en zong vol overgave samen met Otis. 'I' ve been loving you too long… to stop now.'

De dansende weduwe © Elodie Berendsen

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2007  Elodie Berendsen