Hij was een kunstenaar die de nostalgie van zijn jeugd kwam opzoeken op de jaarlijkse kermis van zijn ouderlijk dorpje. Iemand die zich los had gewurmd van de stoffige gewoonten en de doorsnee principes waar hij mee was opgegroeid. Hij wou uitblinken en anders zijn dan de dorpse vastgeroeste types. De trots is dan ook extra groot over het feit dat hem dat is gelukt en hij een, naar zijn idee, 'artistiek' leven leidt. De romantisering van het kunstenaarsleven is een fenomeen wat hij van binnen nastreeft en voelt zich in het diepste van zijn hart lichtelijk teleurgesteld over de realiteit ervan. Maar de buitenwereld ziet en weet dat toch niet. De kermis in het ouderlijk dorp ging voor hem niet over gezelligheid, het ging niet over interesse in zijn vrienden van vroeger, het ging niet over het ophalen van mooie herinneringen. Zijn diepgewortelde angst voor het falen en geen succes behalen benauwde hem en riep de drang op zich keihard te bewijzen op een manier die niemand van hem verwachtte. Het gaf hem een kick. Hij steeg hierdoor ver boven de rest van de stoffige kantoorkwallen en dorpsgenoten uit. Dit was een interessante wending en er zou over hem gepraat worden. Het maakte hem niet eens uit of dat positief of negatief was, als hij maar het onderwerp van de wandelgangen was, dan had hij het gemaakt. Net als zijn grote broer, hij had het ook gemaakt.
Soms passeren de streken die hij vroeger uithaalde met zijn broer zijn gedachten en mist hij dat hij niet meer zo mag zijn en baalt hij dat hij diep van binnen wel nog zo is. De vlagen van 'is dit het wel?' overvallen hem sporadisch, terwijl hij tegelijkertijd drijft op zijn succes. Hij zit op zijn piek en hij weet het. Zodra het over is, moet hij met nieuwe verrassingen komen waar hij met dit huidige succes ook tientallen jaren over heeft gedaan.
De zorgen over zijn toekomst laat hij zijn pret niet drukken, hoewel er altijd een bepaalde angst aanwezig is die hem treitert als een irritant pijntje. Aangewakkerd door zijn succesvolle broer, heeft hij dit bestaan opgebouwd, er was geen weg meer terug. Hij zou in elk ander geval nooit meer tevreden of trots kunnen zijn, altijd in een schaduw leven. Maar nu is zijn leven goed dus is hij genoodzaakt ervan te genieten, dat doet hij zo nu en dan ook.
Zijn garderobe bestaat uit talloze zwarte shirts en zwarte broeken. Zwart is de enige kleur die hij draagt. Hij draagt het niet alleen maar hij draagt het uit. Dat is de reden van zijn stijl. Het liefst heeft hij er een paar krokant geworden verfspetters op zitten. Men moet immers weten dat hij een kunstenaar is. Hij kon moeilijk een lopende expositie zijn door met zijn werk over straat te lopen, dan maar de klodders die het doek niet hebben bereikt, nog enige credit geven door ze trots tentoon te stellen aan de hand van zijn vertoning. Zo kon hij zich overal onderscheiden en zich speciaal voelen. Een kunstenaar voelen. Veel interessanter dan die ene apothekers assistente die achter hem in de rij staat in de Albert Heijn. Toch staan ze beide in dezelfde supermarkt in de rij te wachten, ongeacht beroep of status.. hij werpt nog even een blik op haar boodschappen en voelt zich even beter. Bij de klantenservice vraagt hij naar de overgebleven stapel van het Parool, op de hoop dat ze vragen wat hij daar in godsnaam mee moet. Nonchalant maar van binnen ontiegelijk enthousiast en opgewonden, geeft hij antwoord. 'oh gewoon, omdat ik erin sta'. Hij kijkt even kort naar zijn broek om de indruk te wekken dat er wat te zien valt zodat de mensen in de supermarkt ook kijken en de link kunnen leggen tussen kunstenaar en het Parool. De realiteit is echter dat Trudy in de rij op dat moment meer bezig was met hoe ze haar piepers die avond lekker moest kruiden nadat ze klachten had gehad van haar man Jos over het verdomd flauwe voer wat ze de laatste tijd wist te bereiden.
De prijs die hij zelf kwijt is aan een schilderij is ongeveer tweehonderd euro aan materiaal en een berg tijd van ongeveer 50 werk uren in totaal. Aangezien hij juist trots rondliep met de verfspetters van Amsterdam acrylic op zijn kledij, rekende hij de kosten van zijn bekliederde zwarte broeken en t-shirts uiteraard niet mee in het kostenplaatje van verlies. Hij was er verder geld aan kwijt, ruimte aan kwijt, tijd aan kwijt maar er was nog iets wat hij aan de hand van zijn kunstwerken in moest leveren. Een stukje gezondheid. Ironisch genoeg is deze kunstenaar allergisch voor de verf waar hij zijn geniale, eigen ontwikkelde technieken mee uitvoert. Hij krijgt er een allergische reactie op. Zijn huid raakt geïrriteerd en hij krijgt last van zijn longen. Dagelijks smeert hij met een klein theelepeltje een lik vaseline over zijn geïrriteerde lippen en er omheen om zijn schrale huidje te verzorgen. Nee, aan creatieve medische oplossingen ontbreekt het hem ook niet. Als het kostenplaatje daadwerkelijk zou worden bijgehouden, zouden de wekelijkse potjes vaseline er ongetwijfeld in verwerkt zitten.
Ze waren op de kermis in het dorpje waar hij de show stal met zijn artistieke uiterlijk en even liet zien wie hij was en waar zij naartoe ging om het feit dat ze was uitgenodigd door vriendinnen die haar graag wilden zien. Ze had geen verwachtingen van de avond. Totdat ze hem zag. Er werd iets geactiveerd in haar. Haar vriendinnen in een waas op de achtergrond, de muziek gedempt, de geur van hamburgers en patat maakte plaats voor de geur van zijn feromonen. Ze had een tunnelvisie en de rest werd afgeschermd. Hij was het. Ze bereidde zich voor om de jacht in te zetten. Vanaf het moment dat ze de kunstenaar zag staan, wist ze waar het zou eindigen.
Haar blik veranderde van onschuld naar scherpe knalgroene baldadige ogen en met een twinkeling van verleiding liep ze als een jager op haar prooi af. Ze zou hem verslinden. Ze genoot altijd van het spel wat ze voorafgaand aan de daad uitvoerde. Een nonchalante ontmoeting en een gevoel scheppen van verlangen. Al wist ze vanaf het begin dat het zou lukken, vond ze het heerlijk om de verleidingsdans uit te oefenen. Dat was haar ding. De wisselwerking van de opmerkingen. Het lief maar ondeugend lachen om zijn uitspraken of gewoon zomaar tussendoor om hem van zijn stuk te brengen. Het verlegen maar verleidend spelen met haar goudbruine haarlokken die ze voorzichtig en behendig achter haar oor
schuift. Het diep in zijn felblauwe ogen kijken en met haar blik verraden waar ze aan denkt. De voorzichtige maar vastberaden aanrakingen waarmee ze wist dat deze zich, naarmate de tijd vorderde en de alcohol vloeide, steeds intenser zouden herhalen. Het was de jacht op haar lach..