Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2002  Eva Dark

Een laatste keer verhuizen - Eva Dark

“Vindt jij dit nou nodig?”, vroeg ze, half verdrietig, half samenzweerderig – alsof het in mijn macht lag om nu alles nog een halt toe te roepen. “Ik bedoel, ik ben ruim tachtig jaar. Oude bomen moet je toch niet verplanten?”
Ik keek haar aan: “Oma, oude bomen moet je niet verplanten als hun wortels heel diep zitten. Maar in deze aanleunwoning woon je nog maar twee jaar.”
Iets beters wist ik niet te verzinnen en zelfs in mijn eigen oren klonk het nogal gekunsteld.
“Ach, ja”, zei mijn oma, “maar dat waren toch andere omstandigheden. Nu willen ze me bij die bejaarden hebben omdat, waarom was het ook alweer?”
“Daarom juist…” mompelde ik, ervoor zorgend dat oma het niet kon horen.
“Ik denk,” begon ik, “omdat je niet alles meer zo goed kunt onthouden” en keek hoe ze reageerde. “Ik?!”, riep ze verontwaardigd uit. Ze keek om zich heen en boog zich naar me toe. “Het zijn die rotmeiden,” fluisterde ze,”Ik heb ze heus wel met de directeur zien praten…en nu hebben ze het voor elkaar gekregen dat ik naar zo’n klein kamertje in het tehuis ga zitten, waar natuurlijk al mijn spullen niet inpassen. Maar ze krijgen niets, als ze dat soms gedacht hadden!” Ik viel even stil. Natuurlijk ging het niet om haar spullen, die keurig onderhouden waren, maar niet echt de smaak van wie van haar dochters.
“Laten we naar de koffiekamer gaan”, stelde ik voor, “ dan gaan we gezellig even koffiedrinken en voordat je het weet is het achter de rug.” “Maar mijn spullen dan?”, vroeg ze paniekerig, “waar gaan die dan naar toe?”
“Dat is al geregeld, oma, die gaan naar tante Els, die hebben immers een extra garage?”
Ze fronste haar wenkbrauwen: “Zie je, ik zei het toch, dan hebben ze die spullen en op een middag gaan ze ze allemaal verdelen.” , mopperde ze.
“Oma, dat is toch allemaal bij de notaris vastgelegd?”, antwoordde ik. “Als je je ergens geen zorgen om hoeft te maken, dan zijn het je spullen. Het is toch veel belangrijker dat je veilig bent, dat er mensen voor je zorgen, en direct bij je kunnen zijn, als er iets gebeurd.” “Mij gebeurt niets,” sputterde ze nog even tegen. Vervolgens pakte ze mijn arm. “Jij bent mijn oudste kleindochter toch hè? Pas jij dan op mijn spullen?”
Ik wilde niet tegen haar liegen, maar ik wilde haar ook gerust stellen. “Ik hou er een oogje op”, beloofde ik haar.
Dat leek haar tevreden te stellen en we gingen naar de grote koffiekamer. Even weg uit die situatie, waarbij ze zag dat al haar spulletjes haar huisje uit werden gereden en in het tehuis werden gereden.

Een laatste keer verhuizen © Eva Dark

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2002  Eva Dark