De betekenis van je lijden.
Is dit de betekenis van je lijden je lichaam bleker en verdrietiger dan gisteren en de dag daarvoor?
De laatste woorden weggeëbd zonder echo naar elk oor wakend bij je bed.
En de uren worden korter dagen zijn er allang niet meer tijd hadden we ooit in voorjaarsbloesems. Terwijl je huid nog dunner wordt en elke ader waar nog een beetje leven stroomt zichtbaar wordt, streel ik je verschrompelde handpalm nauwelijks uit angst je pijn te doen.
De plooien gladgestreken in het laken waar je stilletjes gewoond hebt de kast ontruimd vlucht ik naar morgen ’t is lente of zoiets.
Ontmoeting als vroeger.
We wachten samen
in een trui van grootmoeders makelij
even warm als vroeger
op de bruisende schuimkoppen
van eb en vloed
je ogen lachen in het water.
Uren waden zonder gesprek
tot het zout op onze lippen brandt
en smaakt als mat poedersuiker.
Je hebt een stukje zee in je hand
zo zacht en kwetsbaar
terwijl ik als zeemeermin rondwentel
opgestuwd door de wind
kleurt het nachtelijk licht.
Dit afscheid in de winter
hoeft geen naam
koude is glanzend hard
wat zich niet verstopt moet sterven.
En in de lente vind ik je terug
tussen de nieuwe appelbloesems
of op de pasgeboren paadjes
we eten samen frambozenkoekjes met een vorkje.
Ze sterft
De geur van dauwgras
komt me tegen
bij het binnengaan van haar dodenkamer,
waar pijn gevoeld en geschreeuwd wordt.
Een kil lijf op een uitgeleefd laken
een schim zonder motoriek,
uitgerafeld geel.
Hoort zij nog de regen die de resten
van hoop en wanhoop wegspoelt
waar nauwgesloten knoppen nooit zullen bloeien?
Ziet ze nog van licht naar donker
als duisternis haar kreunen smoort
in gedempte klanken?
Of voelt ze alleen nog mijn blote hand die
de diepe naden in haar lichaam dichtwrijft .
Ik boetseer de herinnering.
kleedt me met een glimlach
|