In de verte zag Pedro de felrode Porsche van zijn kleinzoon Kai wegrijden. Die had het niet zo op de party’s van zijn vader. Hij ook niet trouwens. Zijn zoon Vincent was de logische generatie die het bedrijf alweer enige jaren geleden van hem had overgenomen. Niet dat hij dat wilde, maar zijn favoriete kleindochter Sophia had hem ingefluisterd dat deze stap het beste zou zijn voor iedereen. Pedro was toen vijfenzeventig en zijn vermogen werd door allerlei hijgerige krantenjournalisten ingeschat op zo’n tachtig miljoen dollar. Ze zaten en vies naast. Het was veel meer. Wisten zij veel.
Nu liep hij tegen de tachtig en de tijd vanaf zijn afscheid tot nu was er een geweest van loslaten. En dat viel niet mee. Vincent had een totaal andere aanpak, om nog maar niet te spreken van Kai die meer wist van types sportauto’s dan zakendoen. De winst per aandeel was de laatste jaren ook stevig gezakt en het geklaag van de aandeelhouders deed zijn zoon af met gezeur.
Pedro zat in een rieten stoel, ongeveer honderd meter verwijderd van de tweemaandelijkse bijeenkomst die zijn zoon hield met zijn relaties. Het was meer zijn vrouw eigenlijk, een inhalig kreng met wie zijn zoon nooit had moeten trouwen. Ze had haar borsten al drie keer laten liften en zag er nog niet uit. Krystel heette het kreng.
Hij zag haar in haar veel te kleine en te strakke zomerjurk ronddartelen alsof zij het was die dit allemaal bij elkaar gesprokkeld had. Maar hij had ook geleerd er zich niet meer mee te bemoeien. Sinds de dood van zijn lieve schat Liane, op de kop af tien jaar geleden, had hij het gevoel dat hij blij moest zijn dat hij in het huis mocht blijven wonen. Hij had zijn spilzieke schoondochter al diverse malen horen praten over een bejaardentehuis. Meestal hadden ze ruzie daarna.
De zon scheen lekker en in zijn riante stoel, onder een parasol, buiten het gehoor van dat gepeupel, dronk Pedro voorzichtig aan zijn witte wijn. Hij zat er best en had ook helemaal geen behoefte aan enig gezelschap. Zijn favoriete kleindochter studeerde wijselijk in de Verenigde Staten en kwam nog maar weinig thuis.
Zijn gedachten dwaalden af naar de dag dat hij Liane ontmoette. Hij was met een handeltje begonnen in oude tapijten toen hij, staande op een antiekmarkt, haar zag aankomen lopen. Ze was gekleed in een nette bloemetjesjurk en had opgestoken donkerblond haar. Geen opvallende verschijning, maar toch kon hij zijn ogen niet van haar afhouden. Zijn handel liep erg slecht en zijn zelfvertrouwen was een beetje beschadigd. Een week later zat hij, volgens de gemaakte afspraak, met haar een glaasje te drinken op een terras. Ze was niet uitgesproken knap, maar wel mooi en wist hem te overtuigen dat hij zijn tapijtenhandel moest aanpassen aan de vraag in de markt. Weer een aantal weken later werkten ze samen en de handel begon te lopen. Toen hij een half jaar later om haar hand vroeg was de omzet al vertienvoudigd. Ze trouwden eenvoudig met een klein feestje in de kroeg van haar Oom Henk en gingen allebei snel weer aan het werk. Het was een zware tijd, maar met inspanningen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat hielden ze een leuke cent over. Het werd even wat minder toen ze iemand aan moesten nemen omdat Liane in blijde verwachting was. De man was een verre kennis van haar vader en het bleek een gouden greep. Samen bouwden ze met héél hard werken en veel van huis zijn een meubel- en tapijtenimperium op dat uitgroeide tot de meest succesvolle en kapitaalkrachtige bedrijven van het land. Cijfers hadden hem nooit geïnteresseerd. Hij was meer begaan met de handel én met het welzijn van de medewerkers, inmiddels duizenden in getal. Toen Vincent groot genoeg was om in de zaak te gaan werken was hij nog lang niet geschikt en zou dat ook nooit worden. Maar ja, het is en blijft je eigen bloed dus promoveerde hij hem het hele bedrijf door. Kai volgde enige tijd later om met een nog grotere ongeschiktheid een deel van het kapitaal naar buiten te laten stromen ten behoeve van auto’s en vrouwen. Liane bedekte alles met de mantel der liefde en ook hij was emotioneel niet bij machte om deze afbraak van wat zij hadden opgebouwd tegen te houden. Het was een soort berusting en toen zij tien jaar geleden haar ogen sloot na een kortstondige, maar vernietigende ziekte.
De afgelopen tien jaar, zonder zijn steun en toeverlaat Liane, waren een ware marteling geweest. Afgeschilderd als de inmiddels seniele oprichter werd hij nog wel te pas en te onpas van stal gehaald om te showen aan een of andere journalist van een tijdschrift dat familiebedrijven beschreef, maar verder was hij veroordeeld tot de rol van een oud en overbodig stuk meubilair. Iedereen had het te druk met het opmaken van de miljoenen.
Enige tijd geleden was hij een vriendin van Liane weer eens tegengekomen en samen hadden ze zitten mijmeren over de lieftalligheid van hun beider liefde. Suzanne, zo heette ze, was wat je noemt een echte boezemvriendin van Liane. Alles door dik en dun en nooit had zij blijk gegeven uit te zijn op enig deel van hun kapitaal. Een echte vriendin. Heel wat anders dat die schoondochter van hem. Bij vlagen hoorde hij haar schelle stem als de champagne weer eens op was. Hij moest er bijna van kokhalzen.
Suzanne had een beetje met hem geflirt en gezinspeeld op een samenwonen, gewoon, voor de gezelligheid, verder niets. Pedro had er vanaf gezien. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen. Niet ten opzichte van Liane, de mening van alle anderen interesseerde hem niet.
De overweging om het toch te doen, dat samenwonen met Suzanne, kwam weer even bij hem op toen hij onlangs zijn schoondochter weer door het huis hoorde krijsen dat die ouwe maar eens het bejaardenhuis in moest. Ze deed niet eens moeite om buiten zijn gehoorveld te blijven. Het sekreet.
Toen hij bedacht dat een leven zonder haar niet alleen voor hem, maar voor de gehele familie een opluchting zou zijn, belde hij een oude zakenrelatie van hem en regelde iets.
Het pakket was zojuist door een van de bedienden bij Pedro gebracht. Hij had het uitgepakt. De zon speelde met de schitteringen op het juweel. Hij had er nooit zoveel om gegeven, maar nu hij het in zijn hand had was hij toch wel onder de indruk. Wat een prachtexemplaar.
Hij nam een slok van zijn wijn en voelde de koelte in zijn lichaam wegzakken. Bijna tachtig jaar was genoeg, vond hij. Misschien had hij het al eerder moeten doen. Tot zijn grote schrik zag hij zijn schoondochter zwaar heupwiegend komen aanlopen. Wat zou ze van hem willen? Misschien was ze weer een of andere geile fotograaf tegen het lijf gelopen die wat generaties wilde vastleggen. Haar veel te brede heupen zwikten van links naar rechts, in een tegendraads ritme met haar nepborsten. Ze riep al iets wat hij niet kon verstaan.
Een deel van de gasten dacht dat er zich een verrassing zich aandiende in de vorm van een jacht of kleiduivenschieten, maar het merendeel bleef vesteend staan met een glas alcohol in de hand toen ze hun gastvrouw nog enkele meters zagen wankelen om daarna met een doffe plof, hevig bloedend, voorover te zien vallen in het kort gemaaide gras. Pedro zwaaide nog even voordat hij de trekker overhaalde en zijn ondernemende en nog steeds alerte hersenen aan spetters schoot met de in de zon schitterende Winchester…