Een man krijgen is een kunst, om hem te behouden daar moet je hard voor werken. Simone Beauvoir wist waarover ze sprak toen ze die uitspraak deed. Ingrid was de laatste jaren meer en meer de diepgang van deze one liner gaan doorgronden.
Met afhangende schouders stond ze in de enige juwelierszaak van het dorp voor de vitrine met herenhorloges. De verkoopster was al enkele malen van het ene been op het andere gaan staan. 
Winston had Ingrid vijfentwintig jaar geleden de band van goud om haar vinger geschoven, nog wel op zijn eigen verjaardag, geheel volgens de ultieme wens van dat vreselijke kreng van een moeder van hem.
De jaren daarna had haar schoonmoeder geen moment ongemoeid gelaten om Ingrid te vertellen dat ze blij moest zijn met zo’n ideale echtgenoot.
En dat was hij. Inwendig vernield door haar eigen jeugd was de landing bij Winston vederzacht.
Winston had het ingebouwde vermogen om alles te voorzien en te regelen voordat ingrid er ook maar wéét van kreeg.
‘Fantastisch toch!’ riep haar boezemvriendin uit toen Ingrid een keer haar beklag had gedaan over dit overijverige fenomeen.
Lange tijd had Ingridje zoals Winston haar steevast noemde, zijn voorzienigheid afgedaan als een deugd waaraan ze moest wennen, maar met het klimmen van de jaren werd zijn deugd een last, een zware last. Zo ook hun huwelijk.
Teveel van het goede was voor Ingrid in praktijk gelijk aan een ontrouwe echtgenoot. Die kon je gewoonweg de deur wijzen. Op Winston was niets aan te merken, alleen het feit dat er niets op aan te merken was. Zijn moeder had een perfecte robot gecreëerd.
‘Ik kijk nog even als je het niet erg vindt’ zei Ingrid tegen de verkoopster die haar wenkbrauwen liftte en verveeld naar een andere toonbank liep.
Hun relatie werd al jaren door hun vriendenkring bewierookt als de meest ideale en zie daar maar eens tegenin te gaan. 
Uiteindelijk belandde ze in een matrimoniale burn-out waar ze nu al een hele tijd in ronddobberde.
Ze draaide zich om en liep met versnelde pas naar de winkeldeur om te ontkomen aan een verstikkend gevoel.
Buitengekomen snoof ze de frisse lucht van de pasgeboren julimaand op.
Naar het park, gonsde het door haar hoofd en met luid klakkende hoge hakken liep ze naar het groen dat een als een oase lonkte, een remedie voor haar opkomende hyperventilatie.
Er aangekomen ging ze met de handen voor haar gelaat behoedzaam op een houten bank zitten.
Pas na enige minuten merkte ze dat ze niet alleen was. Een klein meisje van een jaar of tien zat gebiologeerd naar haar te kijken.
‘Heb je verdriet?’ vroeg het kind.
Ingrid knikte vaag.
Wat moest je nou tegen zo’n kind zeggen? Dat je huwelijk je verstikte? Dat je partner door alles en iedereen gezien werd als de ideale echtgenoot terwijl hij jou tot wanhoop dreef?
Ingrid glimlachte haar het knappe meisje. Haar donkere glimmende haren waren opgestoken en gaven haar een iets te oud uiterlijk.
Haar gitzwarte pupillen boorden zich in die van Ingrid waardoor ze even wegkeek.
‘Kan ik je helpen?’ vroeg ze.
‘Nee,’ verzuchtte Ingrid. Ze voelde haar volwassenheid onevenredig zwaar wegen ten overstaan van zoveel kinderlijke reinheid en boog haar hoofd weer.
Ingrid voelde een onmacht in haar opkomen.
De verstikkende werking van de liefde van Winston maakte haar de laatste tijd onzeker en weifelend in heel haar doen en laten.
Hoe anders was dat met Evert.
Zijn aanwezigheid had nooit invloed op haar bewegingsvrijheid. Vanaf het moment van hun eerste ontmoeting bij een verjaardagsfeest van haar broer was Ingrid verslingerd geraakt aan deze slungelachtige vrijgezel. Veel zwarte haren op zijn slanke gebruinde handen en een plat ordinair uiterlijk. Na het feest waar ze leuke en vlotte gesprekken voerden, was ze een tijdlang in de ban geweest van zijn verschijning. Midden veertig, goed verzorgd, modern gekleed, zelfverzekerd en ook vrijpostig en daardoor kreeg hij iets onweerstaanbaars. Hij was vrijgezel. Er werd in de buurt gefluisterd over zijn vermeende geaardheid, maar Ingrid wist wel beter. Een wandeling met hem, enkele weken na hun eerst ontmoeting was de eerste verleiding die ze niet kon weerstaan.
Langs en soms tegen hem aan lopend was haar lichaam gaan gloeien en eenmaal in zijn appartement had ze zich helemaal blootgegeven aan zijn strelende handen. Ze voelde nu de rillingen die ze kreeg toen zijn wellustige lippen zacht kussend over haar naakte lichaam gingen, behendig haar navel ontwijkend de weg naar beneden vindend…
 ‘Heeft u het koud?’ vroeg het kind.
Ze was bijna vergeten dat het wicht nog naast haar zat.
‘Nee hoor,’ lachte ze, ‘ik moest gewoon ergens aan denken.’
‘Denkt u vaak?’
Of ze vaak dacht. De laatste tijd waren haar gedachten doorlopend bij andere zaken dan waar ze moesten zijn.
Het was de onvermijdbare aanwezigheid van Winston die haar deed verlangen naar andere dingen. Geheime dingen die haar gemoed uitdaagden, tartten als het ware.
Winston kon haar gek genoeg meestal niet echt irriteren. Het was een plagerige verveling, overeind gehouden door een zachte, tedere lichaamsstreling die steevast elke woensdagavond plaatsvond. Daar stond hij op en tegen die tijd dat de woensdag aanbrak was Ingrid wel toe aan wat verwennerij en gaf zich over aan iets onvermijdelijks. De perfecte streling zonder enige vorm van grofheid die ze zo waardeerde bij Evert.
Elsa was ook zo’n welkome afwisseling. Als directe buren hadden niet vaak maar wel regelmatig een koffie-uurtje, zoals verveelde huisvrouwen dat wel vaker doen. Soms werd de koffie vervolgd door een glas sherry of witte wijn.
Op een broeierige middag in juni zag Ingrid, matjes uitkloppend uit het slaapkamerraam, dat Elsa in de achtertuin haar naakte lichaam schaamteloos blootstelde aan de zon. Ze keek op vanuit haar roman, zette haar zonnebril omhoog en wenkte Ingrid op de koffie.
Even later zat Ingrid naast haar buurvrouw met een aandoenlijk witte huid die licht transpirerend sterk afstak tegen het gebruinde en goed ingesmeerde lichaam van haar buurvrouw. De koffie werd een koel roseetje.
Elsa smeerde Ingrid verleidelijk in met zonnebrandolie en dat leidde onvermijdelijk tot een ongekende opgewondenheid en een luid wederzijds orgasme.
‘Bent u moe?’ vroeg het meisje weer.
‘Nee hoor,’ zei Ingrid.’Ik ben aan het twijfelen.’
‘Waarover?’
‘Over wat ik mijn man cadeau zal doen voor onze trouwdag én zijn verjaardag.’
‘Hou je van hem?’
‘Ja.’
‘Veel?’
Ingrid keek even naar de vrouw die veel ouder was dan zij maar op de een of andere manier voelde ze met haar mee. Ze was minstens zo oud als haar moeder die het te druk had met uitjes plannen met haar nieuwe vriend zodat zij regelmatig gedumpt werd bij haar vader die ook geen tijd voor haar had.
‘Wat is veel?’ vroeg de vrouw.
Ze keek Ingrid minzaam lachend aan. Het was dezelfde lach als die van haar moeder wanneer Ingrid weer eens teveel vroeg. Daar hadden ze blijkbaar een hekel aan.
‘Misschien wel teveel…’ verzuchtte ze weer en streek door haar donkere glimmende haren.
Ingrid bekeek de dame zorgvuldig. Ze was zeer mooi gekleed, een beetje stijfjes, maar wel mooi.
‘Dat kan toch helemaal niet…’ spotte Ingridje.
‘Moet jij niet naar school?’ veranderde de vrouw opzichtig van onderwerp.
‘Ik heb grote vakantie,’ kirde ze.
‘Da’s waar…, de scholen zijn vrij, dat had ik n iet in de gaten…’
‘Waarom ben jij niet op vakantie?’
‘Ik?’ lachte de vrouw met lichte verbazing. ‘Ik… eh… ik ga dit jaar niet op vakantie.’
‘Ik ook niet’
‘En waarom niet?’
‘Omdat mijn vader het te druk heeft en mijn moeder weg is.’
‘Weg?’
‘Weg naar een andere man.’
Het ruisen van de wind door de bomen was even oorverdovend.
‘Dat is vervelend,’sprak de vrouw.
‘Tja… dat klopt. En jij? Ben jij nog bij jouw papa?’
‘Ja… nog wel.’
‘Wil je weg?’
De vrouw zuchtte, streek weer door haar haren, stond op en keek richting de winkels met haar handen in de zij. Met een korte groet liep ze weg.
Ingrid haalde haar schouders op, gleed van de bank af en liep huppelend richting huis.
Daar aangekomen keek ze naar de gesloten gordijnen en werd triest.
Voor de voordeur staand sloeg de twijfel toe maar ze trok alsnog aan het koord dat uit de brievenbus hing en ging naar binnen.
In de hal kwam de zure lucht haar tegemoet. Ze was eraan gewend.
Langzaam liep ze de trap op. Bovengekomen zag ze een blote vrouw de overloop oversteken naar de badkamer.
De slaapkamerdeur van haar vader stond open waardoor ze zag dat haar vader op de rand van het bed zittend, een sigaret rookte. Van mama mocht dat nooit.
Er klonk een luide boer en omdat ze wilde niet weten hoe die rook liep ze zo stil mogelijk naar de deur van de logeerkamer waar ze sliep.
‘Ingrid…?’ bromde haar vader.
Ze versteende.
‘Ja?’
‘Kom eens hier.’
De deur kraakte toen ze hem openduwde.
Met haar adem hield ze haar neus dicht ter bescherming tegen de mengelmoes van lichaamsgeuren en alcohol.
Hij draaide zijn ongeschoren hoofd met nietszeggende ogen in haar richting.
De as van zijn sigaret viel op de grond toen hij een uitnodigend gebaar maakte om naast hem te komen zitten.
Ze liep naar het bed waarin ze zo vaak mama had gewekt en nam plaats, op veilige afstand van haar vader.
Hij lachte schor en kreeg een hoestbui.
Mompelend en hoestend doofde hij de sigaret in de overvolle asbak op het nachtkastje tussen de halflege flessen.
‘Linda komt bij ons inwonen,’ sprak hij hees.
Linda had ze waarschijnlijk zojuist gezien maar het kon evengoed een van de andere vrouwen zijn die ze met regelmaat zag. Ze kon ze allemaal niet uit elkaar houden en niemand zou ooit haar moeder worden. Haar moeder eigenlijk ook niet.
‘O,’ zei ze zacht.
De vallende stilte sprak honderduit. Dat betekende dat Ingrid niet meer welkom was, dat ze niet meer kon komen logeren en dat ze nu het punt bereikt had dat haar ouders eigenlijk geen plaats en tijd meer voor haar hadden.
Ze vocht tegen de tranen, ontweek gekwetst de troostende hand van haar vader en sprong van het bed.
Terwijl ze naar de logeerkamer rende zwoer ze later een man te zoeken die alles in zich zou hebben om een perfecte echtgenoot te worden.