Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2006  Kees Overduin

De matador (1974-?) - Kees Overduin

Elke dag stond de matador ergens aan het spoor met zijn rode lap. De trein was zijn stier. De spoorwegen waren niet blij met hem. In eerste instantie dacht men dat het om een potentiële zelfmoordenaar ging en probeerde men hem bij het spoor vandaan te houden. Met duizenden kilometers spoorlijn in het land was dit onbegonnen werk; overal in Nederland dook de matador op. Op een gegeven moment had ook de media lucht gekregen van de matador. Iedereen wilde met hem praten maar hij bleek onvindbaar. Nadat hij zijn trein gevlagd had, stak hij triomfantelijk beide armen in de lucht en brulde naar de hemel. Passagiers die flarden van zijn schreeuw opvingen vonden het meer op huilen lijken, het huilen van een wolf naar de maan. Na zijn huil verdween de matador in het niets.

Toen de machinisten in de gaten kregen dat de matador niet iemand was die spectaculair uit het leven wilde stappen begroeten zij hem als een vriend. Begroeten voor zo ver dat kan in een trein uiteraard. Sommige machinisten seinden met hun lichten of toeterden als ze hem op tijd zagen staan. Soms riep de conducteur om dat de matador bij de rails stond. Dan gingen de ramen open en hing een groot deel van de treinpassagiers uit het raam. Op het moment suprème brulde de treinpassagiers mee met de matador. Niemand wist precies te vertellen waarom ze meebrulde, maar het gaf wel een opgelucht gevoel.
De media patrouilleerde langs het spoor op zoek naar de matador. Naast het spoor bivakkeerden journalisten en hier en daar ontstonden kleine campings naast het spoor. Op diverse stations begonnen mensen spontaan naar treinen te brullen. Zogenaamde brulfeesten werden langs het spoor gegeven waar de muziek slechts werd onderbroken door het gebrul tegen langsrazende treinen. Deze feesten werden zo snel mogelijk opgedoekt door de politie nadat bij een van deze feesten twee mensen onder een trein terecht waren gekomen.

Nederland was in de ban van de matador zijn brul. Diverse mensen melden zich als zijnde de matador maar zij werden al snel als oplichters aangewezen omdat ze niets diepzinnigs te melden hadden. Iedereen was het er over eens dat als de matador ooit het woord zou nemen hij verbluffende inzichten over treinen, Nederland en over het brullen zou delen met ons allen.

Tot op heden heeft hij ons nog niet toegesproken. Langs het spoor zijn in de loop der jaren twaalf mensen gevonden die met een rode lap in hun hand onder een trein gekomen zijn. Of een van hun de echte matador was...we zullen het nooit weten. Feit is dat hij op een gegeven moment niet meer gesignaleerd werd. Langzaam stopte Nederland met brullen. Al is er in Naaldwijk nog een vereniging die een keer per maand een half uurtje gaat staan brullen langs het spoor. Zelf brul ik nog regelmatig maar niet meer in het openbaar want dat durf ik niet. Ik wil niet voor gek of, nog erger, een terrorist aangezien worden. Het liefst ga ik met slecht weer naar het strand waar ik in stilte met de zee en de wind meebulder. Ik bulder al mijn ingeslikte woorden en emoties er uit. Laat de zee ze maar verdrinken of laat de wind ze maar versnipperen. Ik ben uitgelucht en opgelucht!

De matador (1974-?) © Kees Overduin

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2006  Kees Overduin