Daar stond ik dan. Vastgenageld stond ik in het winkelcentrum. Wat doet hij hier?! dacht ik. Snel probeerde ik mijn haren nog enigszins fatsoenlijk te krijgen. Ik draai mij nog even om, om wat lipgloss op te doen. Omg! Neee! Hij komt mijn kant opgelopen. Mijn gedachten vliegen in het rond. Wat zal ie wel niet van mij denken. Wat ziet ze er toch zielig uit? Zielig, nee het was immers 3 jaar geleden. Zonder dat ik er erg in heb staat ie voor mijn neus. ‘’Hee’’ zegt ie. Ik sta ineens weer met beide voeten op de grond. Wat heeft ie toch mooie ogen bedenk ik mij. ‘’Hi’’ weet ik er nog net uit te brengen. ‘’Lang geleden’’ zeg ik. ‘’Ja klopt, ik ben nogal druk bezig de laatste tijd’’. Terwijl ie dat zegt lacht hij en haalt ie een hand door zijn haar. Onbewust merk ik dat ik op mijn onderlip bijt en van de schrik laat ik los. Damn, wat doet hij toch met mij. ‘’Ehm ik moet gaan, ik heb zometeen een date’’. En zonder zijn antwoord af te wachten vlucht ik naar de uitgang.
Eenmaal thuis plof ik op de bank. Ik pak de afstandsbediening en zet de tv aan. In de keuken ga ik wat te drinken halen en te snacken. Ik heb toch ineens zo’n trek. Ik had helemaal geen date. Maar ik probeerde hem enigszins jaloers te maken. Al heb ik zijn reactie niet gehoord of gezien. Wat maakt het ook uit.
Terug op de bank pak ik mijn telefoon. Uit verveling open ik Facebook, Twitter en Instagram. Ik moet even checken wat er allemaal gedeeld is. Niks nieuws dus, merk ik. *pling* ‘’1 nieuw e-mailbericht’’ verschijnt er in beeld. Ik stop met ademen en ik zie zijn naam staan. Waarom mailt ie mij?! vraag ik mij af. Met trillende handen open ik de mail.

‘’Lieve Karin,
Wat was ik blij toen ik je vanmiddag zo onverwachts zag. Je zag er zo… ja je haar, je make-up, zelfs toen ik je zag blozen. Ik kan het niet beschrijven. Je bent gewoon zo… jij. Zo mooi, precies zoals ik je ken. Terwijl ik weet dat je geen complimenten kan accepteren’’.

Ik begin weer op adem te komen en leg mijn telefoon snel weg. ‘’Waarom mailt ie dit’’ zeg ik hardop. Hij heeft mij laten zitten toen ik hem nodig had. Bijna 3 jaar geleden overleed mijn moeder. Mijn idool, mijn soulmate, mijn vriendin, mijn alles. Gewoon, zo plotseling. Ze kreeg een auto-ongeluk en ze konden niks meer voor haar doen.
Ik was er kapot van, intens verdrietig en ik zag het leven even niet meer zitten. Ik voelde mij zo leeg, leeg van binnen. Zoiets heb ik nog nooit gevoeld in die 25 jaar dat ik leef. Maar toen dat gebeurde was hij er niet. Later ontdekte ik dat hij bij een ander was. Ik was zó onwijs boos toen ik daar achter kwam. Maar het intense verdriet nam het over. Dagen lang heb ik zijn telefoontjes, sms-jes, app-jes en e-mails genegeerd. Ik kon het gewoon niet. Ik had hem zo hard nodig en hij liet mij in de steek om bij een ander te zijn. Blijkbaar was ik niet de moeite waard. Alle negatieve gedachten dwaalden door mijn hoofd op dat moment. Op een gegeven moment wist ik mij te herpakken van mijn verdriet.
Ik kon weer werken en had weer lol met mijn vriendinnen. Het leek alsof ik het leven weer lief had. Alsof ik weer verder kon gaan, maar dan zonder mijn lieve moeder.

De volgende dag schrik ik wakker van mijn telefoon. Ik word gebeld. Ik open mijn ogen en kijk naar het scherm. Weer houd ik mijn adem in, Tom belt. Eerst kom ik hem tegen, mailt hij en nu belt ie mij. Waarom?! Geïrriteerd neem ik op. ‘’Ja, met Karin’’ zeg ik. ‘’Haa ook hallo Karin. Heb ik je wakker gemaakt?’’ ’’Nee’’ lieg ik. ‘’Oké, dan is het goed. Ik wil je wat vragen Karin’’. Ondertussen plof ik terug op mijn kussen, wachtend op zijn vraag. Ongeduldig zeg ik ‘’ja, vraag dan’’. ‘’Ja sorry, ik dacht dat je wat wilde zeggen. Nou, ik wilde vragen of wij binnenkort even konden afspreken. Ik wil je een aantal dingen uitleggen als dat mag’’. Ohnee! Deze vraag had ik totaal niet verwacht, niet vandaag.

Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat mama overleed. Snel scan ik in mijn hoofd mijn agenda door. Volgens mij heb ik dit weekend nog geen plannen. ‘’Dit weekend kan ik misschien wel’’ vertel ik hem. ‘’Mooi, ik ben zaterdag om 1 uur bij jou’’. En hij hangt op. Nee, wat heb ik gedaan. Hij komt zaterdag hierheen! Naar míjn huis. ‘’Karin, maak je nou niet zo’n zorgen’’ vertel ik tegen mezelf. Ik kleed mezelf aan en ga naar beneden voor mijn ontbijt.

Het is zaterdag en de deurbel gaat. Zal ie dat zijn?! vraag ik mezelf af. Ik heb mezelf expres leuk aangekleed, mijn haren zitten goed en mijn make-up zit perfect (vind ik zelf). Mijn hart maakt een sprongetje als ik Tom zie. ‘’Hoi Tom, kom binnen’’. Zonder iets te zeggen loopt hij met mijn mee naar de woonkamer. ‘’Wil je iets drinken?’’ vraag ik aan hem. ‘’Als je cola hebt, graag’’. In de keuken pak ik een glas en schenk ik cola voor hem in. Ik heb het altijd in huis, handig dus terwijl ik het zelf eigenlijk niet lekker vind. Maar dat doet er nu niet toe.
 
Ik zet het glas voor hem neer. ‘’Dankje’’ zegt hij terwijl hij mij aankijkt. Ik merk dat ik begin te blozen en probeer het gesprek te leiden. ‘’Je wilde mij iets komen uitleggen en vertellen’’.
Ineens merk ik zijn eigen verlegenheid. ‘’Ehm, ja dat klopt. Toen ik je laatst in het winkelcentrum zag dacht ik aan toen. Toen ik een enorme fout maakte. Karin, we waren 5 jaar samen en waren dolgelukkig’’. ‘’Maar jij moest zo nodig vreemdgaan, terwijl ik nota bene mijn moeder verloor!’’. Ik zie hem naar beneden kijken en zijn blik veranderd. Ineens kijkt ie mij recht in de ogen aan. ‘’En dat spijt mij zo erg Karin. Ik heb het nieuws van je zus gehoord omdat ik dagenlang niks van jou hoorde. Ik probeerde met jou in contact te komen maar ik kreeg niks. En zo zijn we 3 jaar verder. 3 jaar waarin ik jou heb gemist. Ik weet dat je mij nodig had en ik was er niet. Ik liet je in de steek en dat spijt mij zo’’.
Nu ben ik degene die naar beneden kijkt. Ik merk dat de tranen in mijn ogen springen en ineens kan ik het niet meer tegenhouden. Ik begin gigantisch te huilen, te janken. Of hoe je het ook wilt noemen. Intens verdrietig zit ik op de bank, zijn woorden nog in mijn gedachten. Zonder het te merken zit ie ineens naast mij, met een arm om mij heen. Ik kijk verschrikt omhoog. ‘’Rustig maar, ik ben er. En ik ga niet meer weg’’. Ineens laat ik mij echt gaan. Met mijn hoofd leun ik op zijn schouder, de schouder die ik 3 jaar geleden nodig had. Maar hij is er nu. En hij zegt dat ie niet meer weg gaat.

Een maand later denk ik terug aan dat moment, het moment dat ik op zijn schouder uithuilde. Wat is er veel veranderd toen. We zien en spreken elkaar nu elke dag en we hebben het verleden achter ons gelaten. We hebben gepraat over wat er toen mis is gegaan, over zijn fout en over het overlijden van mijn moeder. Het voelde weer zo enorm vertrouwd. En het voelt nu nog enorm fijn.
Ik zit thuis op de bank en Tom is aan het werken.
Verveeld pak ik mijn telefoon er weer bij. Denkend aan die ene mail van toen open ik de app weer.
Ik ga verder met lezen waar ik toen ben gestopt. Maar ineens stop ik met ademen.
Hardop lees ik de laatste zin in de mail die Tom mij toen gestuurd heeft.
‘’Ik weet, nadat ik je in het winkelcentrum heb gezien dat jij de ware voor mij bent. Ik wil je terug en weer een toekomst opbouwen samen. Maar dan moet ik eerst iets vertellen. Ik heb een kind. Hij is 3 jaar. En Monique, dat ene meisje. Dat is de moeder’’.