Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2008  Marian Rijk

Up to delivery-date - Marian Rijk

Alon keek naar het scherm. Er blonken kleine zweetdruppels op zijn voorhoofd. Drie blonde vrouwen bewogen lachend voor hem maar Alon klikte ze weg. Delivery-date stelde een volgende vraag: ‘Wil je zelf je vrouw samenstellen?’ Alon knikte. Het scherm toonde vormen, maten, eigenschappen en Alon wees zijn favorieten aan. Blond, blauwe ogen, ordelijk, huiselijk, attent. Zijn tong hing een stukje uit zijn mond. Zijn maag rommelde. Na het laatste detailscherm klapte hij triomfantelijk in zijn handen. ‘Dit is het!’ Alon bevestigde zijn bestelling en het scherm koppelde terug: ‘Over drie weken wordt Lena geleverd.’
Alon had de afgelopen nachten slecht geslapen. Lena was niet zomaar een date. Als het niet zou klikken had hij een probleem, want om zomaar een vrouw in te ruilen moest je een helder verweer hebben, of heel veel geld. Twee zaken die hem niet lagen. Alon wilde zelf ook een goede indruk maken. Zijn buik wegwerken was niet gelukt, maar hij was naar de kapper geweest, had een nieuw overhemd gekocht en de nieuwste pillenmix geslikt. En het had gewerkt, hij voelde zich goed. Alon had bloemen gekocht en het bed verschoond. Voor de inhome geurbeleving had hij een lichte karamel gekozen. Daar hield ze van, zo had hij zelf aangeven in de detailschermen. Op de bank had hij nieuwe blauwe kussens gelegd, haar lievelingskleur. Alon schudde ze nog eens op. De bel ging en hij liep snel naar de voordeur. Daar stond ze. Precies zoals op het scherm. Lange blonde haren, blauwe ogen, een rode jurk. Naast haar stond een kleine koffer.
‘Ik ben Lena,’ haar stem was zwoel. Ze boog voorover en zoende hem drie keer. Hij stamelde zijn naam.
‘Kom binnen.’ Hij hield zijn adem en buik in. Zijn overhemd plakte op zijn rug. Wat was ze mooi.
‘Wat ruikt het hier lekker.’
‘Kijk maar rond, dan pak ik wat te drinken.’
‘Leuke kussens.’
Hij zette twee glazen op tafel en plofte op de beige bank. Ze stond voor hem. Alon klopte met zijn hand op het versleten fluweel naast hem: ‘Fijn dat je er bent.’
Alon liep door de slaapkamer en keek in de spiegel. ‘Je hebt een prachtmeid,’ hij knipoogde naar zichzelf. De geur van gebakken worstjes trok door het trapgat naar boven. Lena kon voortreffelijk koken. Hij kon zich niet herinneren dat aangegeven te hebben, maar het was een mooie meevaller. Het bed was opgemaakt en de vloerbedekking voelde zachter dan ooit. Zijn onderbroeken lagen gevouwen in de la. Hij staarde naar de la. Die stond open. Alon duwde hem dicht. Hij kwam de laatste tijd vaker een openstaande la tegen, en het stoorde hem. Hij kon zich niet herinneren of hij hierover iets had gelezen in de detailschermen.
Alon zat op de bank. Hij keek naar een voetbalwedstrijd op de muur. Lena gaf hem een flesje bier en ging naast hem zitten. Ze legde haar hand op zijn knie. Alon sloeg zijn arm om haar heen en wilde haar kussen, maar zijn blik bleef op de kast rusten. Er stonden twee lades open. De lades hingen zwaar aan de kast, en deze leek bijna om te vallen. Er jeukte iets in zijn lies. Hij stond op en krabde. Bij de kast duwde hij de lades met twee klappen terug.
‘Lades horen dicht!’ Zijn stem sloeg over.
‘Dat kan ik niet.’ Lena klonk verbaasd. Haar decolleté was vanuit deze hoek indrukwekkend.
‘Is dat niet in te stellen?’
Lena zweeg en staarde naar de muur. Alon zuchtte en nam een slok bier.
Alon had Lena’s hand vast. Tussen hen in brandden kaarsen en er stonden kleine blauwe bloemen op de keukentafel. Alon had gezien dat alle lage keukenkastjes op een kier stonden, maar hij probeerde er niet op te letten. Dit was een romantisch moment.
‘Wat heb je heerlijk gekookt,’ fluisterde Alon en hij kneep even in Lena’s hand. Hij boog zich naar haar toe en voelde hoe zijn buik tegen de smalle tafellade botste. Hij keek naar beneden. Een kleine opening aan de tafelrand verraadde oude sleutelbossen en paperclips. Hij perste lucht naar zijn buik en duwde zo het laatje dicht. Alon stond op: ‘Moet even bellen.’ Op de gang pakte hij het kleine scherm en drukte zijn vinger op de gele knop. Een jonge mannenstem klonk:
‘Delivery-date, wat kan ik voor u doen?’
‘Ik wil de detailpagina’s opnieuw invullen.’
‘Wat is de bug?’
‘Ze laat lades openstaan.’
‘Dat is geen bug, dat is een feature.’
Alon hoorde Lena’s voetstappen en verbrak de verbinding. Wat nu? Hij kon onmogelijk zo met haar verder.
‘Is alles goed?’ Haar stem klonk zwoeler dan ooit.
Alon draaide zich om. Zoals ze daar nu stond. Haar lange haren om het al zo vertrouwde hartvormige gezicht. Hij liep naar haar toe langs de glazen vitrinekast. Toen was er een klap. Alon voelde hoe de openstaande kastdeur op zijn voorhoofd brak en de kast hem naar de vloer duwde. Zijn linkerschouder raakte als eerste de grond, in zijn rechterzij voelde hij de glassplinters naar binnendringen. Lena glimlachte door de gebroken kastdeur heen: ‘Ik kan er niets aan doen, lieverd.’ Alon deed zijn ogen dicht. Hij voelde hoe zijn T-shirt doorweekt raakte. Het gonsde in zijn hoofd. De pijn werd minder maar zijn ledematen wilden niet bewegen. In de verte hoorde hij Lena het gas aanzetten in de keuken, vaag drong de geur van warme melk door. Custardpudding, dacht Alon, en alles werd zwart.

Up to delivery-date © Marian Rijk

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2008  Marian Rijk