Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2008  Martin Pampiermole

Ik zie dubbel - Martin Pampiermole

Oké, ga even rustig zitten, ontspan volkomen want het wordt nog spannend. Probeer je dan nu het volgende voor te stellen:
Stel, je hoort op een warme zomerdag dat je vrouw zwanger is. Helemaal toppie, want het is nog de bedoeling ook. Dat je vrouw precies op dezelfde dag is uitgerekend als bij je eerste kind nemen we niet mee in het verhaal. Je vrouw denkt zoiets als 'mannen moet je ook geen planning laten maken', maar jou maakt het niet zo veel uit. Jij denkt zelf dat het prima is om alle verjaardagen in dezelfde week te houden (hoef je niet twee maal per jaar tegen die familie aan te kijken) en bent best trots op jezelf en dan vooral op je mannelijkheid.
Je hebt net van de zwangerschap gehoord en dan... helemaal niets. Ja, je begint met wachten... en wachten... en wachten... en wachten... en...., nou ja, je snapt het. Op het moment dat je bijna bent vergeten dat je het goed hebt gedaan, zegt je vrouw opeens dat ze naar de verloskundige moet. Je herinnert je de vorige keer nog wel. Dat was die plek waar je zelf volkomen overbodig was en eigenlijk nog ongewenst ook. Doordat het feit bestaat dat je meer dan een seksuele relatie hebt met je vrouw, ben je moreel verplicht om mee te gaan en dat doe je dan ook braaf.
Eenmaal in de wachtkamer besef je weer dat je met jouw (lees: haar) tien weken onderaan de zwangerschapsladder staat. Dikke vrouwen met enorme buiken staan bovenaan, maar de platte moeten onderaan de ladder beginnen. Je hoort alle bovenste vrouwen bijna denken: 'Wat sneu, zo'n plat buikje.' Gevolgd door: 'Zou ik dat ooit weer krijgen?' Net voordat je een overmatig minderwaardigheidscomplex krijgt, roept de verloskundige je naar binnen. Nee, nu zeg ik het verkeerd. Roept de verloskundige je vrouw binnen. Als je dan zelf ook opstaat, kijken ze je verstoord aan. Als een hondje loop je er achteraan. Het mannelijk ego kan niet zo heel goed tegen deze vorm van kleinering, maar op het moment dat je je vrouw op een tafel ziet liggen en haar ingesmeerd ziet worden met smurrie, dan ben je er blij om. Gelukkig niet jij. De verloskundige en je vrouw beginnen te kletsen over hartjes en armpjes en jij probeert te knikken, maar wees eerlijk: je ziet helemaal niets. Een witte vlek (kaak) en een zwart vlekje (armen, benen, hoofd, weet jij veel). Na een paar minuten kijkt je vrouw je glunderend aan en doe jij alsof je ook heel blij bent, omdat je een zogenaamd hoofdje hebt gezien. Tenslotte kakelt de verloskundige nog iets over een tweede keer, want ze kon het niet helemaal goed zien.
Je gaat weer wachten, want veel meer kun je niet doen. Het toekomstige schreeuwertje is gezond verklaard en biologisch gezien krijg je een aantal maanden vakantie. Sociaal gezien moet je flink aan de bak, want je vrouw voelt zich flink beroerd.
Na twee weken zit je weer in de wachtkamer en alweer krijg je een minderwaardigheidscomplex. Die buik van je vrouw is nog geen millimeter gegroeid, maar de vrouw die je de vorige keer al zag in de wachtkamer lijkt nu echt uit elkaar te knallen. Je bent nog geen treetje hoger gekomen.
Je wordt weer geroepen (je vrouw dus) en ze wordt weer onder gesmeerd met een soort haargel. En net als je denkt: 'Dat hoofdje zag ik de vorige keer toch ook niet, dus waar maak ik me nu druk om,' worden er vier woordjes uitgesproken die je honderdduizend euro gaan kosten. Als in slow motion hoor je het: 'Het... zijn... er... twee...' Leg hierbij de klemtoon op het woordje twee. Wat zijn nu je opties? a) je trekt wit weg, maar blijft wakker; b)je valt stijl achterover, ook al wil je die indruk niet wekken; c) je gilt het uit (van angst of blijdschap). Wat je ook doet, het kost je nog steeds een bom duiten. In een flits zie je niet die sportauto voor je midlifecrisis, zie je niet een tweede huisje in Spanje en zie je nooit meer die strakke vrouw van je die je ooit kende. 'Het zijn er twee,' zegt ze nog een keer. Net als je bedenkt hoe blij je bent met je eerste kind (en dat nog twee kinderen je extra blij maken), denk je aan al het andere dat je met honderdduizend euro had kunnen doen. Op dat moment heb je dezelfde drie opties als hierboven genoemd. De rest van de dag gaat aan je voorbij, zonder dat je het ook maar enigszins door hebt. 's Nachts denk je over je opties. Als het Amerika was, dan had je je vrouw voor het gerecht kunnen slepen, want die eeneiige tweeling is haar schuld. Zij ging dat eicelletje delen, dat eigenwijze ding. Moet je nagaan hoe eigenwijs je tweeling gaat worden. Na twaalf dagen gaan ze al hun eigen gang!
Wanneer je het aan anderen verteld t feliciteren ze je, maar jij denkt alleen maar: 'Is dat zo?' Bij de paar mannen die je succes wensen ben je ze dankbaar voor hun eerlijkheid. Je waardeert het helemaal dat die fijne collega een Staatslot voor je heeft gekocht, 'want de jackpot is 18,1 miljoen.'
Gefeliciteerd: je krijgt een tweeling. 'Het zijn er twee.' Maar dan, eventjes later, op het moment dat je in de auto zit naar je werk, word je blij. Heel blij en je kan wel janken. Dubbele pret. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Extra veel kans op de nieuwe Ronaldinho. Fuck de overbevolking op aarde! Je krijgt er twee!
Maar: je hebt nog een maand of zes te gaan, niet veel meer. Volgens de dokter is het eerder vroeger dan later. Ja-ha, volgens de DOKTER. Want God zij geprezen; je hoeft niet meer naar de verloskundige. Nee, nu moet je naar de gynaecoloog en dat zijn vooral mannen. Niet dat het een aantrekkelijk idee is dat een andere man met zijn handen aan en dan vooral IN je vrouw zit, maar het is beter dan die vrouw die je constant aankeek alsof je een ongewenst figuur bent. Bij een man heb je tenminste het gevoel dat hij je snapt. Dus daar zit je dan, hoopvol bij de 'gyn'. Hij geeft je een hand, natuurlijk wel nadat hij je vrouw een hand heeft gegeven. Bij deze man kun je je trots voelen. Je krijgt een baby, dus mantechnisch zit het wel goed. Je krijgt er zelfs twee, dus mantechnisch zit je uitstekend in elkaar. Natuurlijk verwacht je dat een man dat snapt. Misschien krijg je zelfs wel een schouderklopje, denk je even, maar dat gaat tegenvallen. De beste man stelt allerlei vragen aan je vrouw. Je vrouw is toch saai bij die vragen! Alles beantwoordt ze met 'nee'. Geen alcohol, geen drugs, geen enge ziektes. Helemaal niets. Je denkt dan: ik ben wel net een krakende wagen. Suikerziekte, bloedproppen, astma, je hebt het allemaal. Dat wordt een fantastisch verhaal.
Fout! Helemaal fout!
Je begint over je ziektes, maar wordt direct afgekapt. Het gaat alleen om mevrouw! Shit, weer geen aandacht. Zouden de meeste gynaecologen getrouwd zijn met verloskundigen en samen bij een wijntje die domme mannen bespreken? Het gaat er sterk op lijken. Dus het komend kwartier zit je te mokken en mag je helemaal niets zeggen.
Dan wordt het leuk. Je krijgt weer een echo. De vorige keer viel je bijna flauw, want toen ontdekte je dat je honderdduizend euro armer wordt. Maar inmiddels ben je aan het idee gewend geraakt en lijkt het je leuk je kinderen weer te mogen bekijken.
Je vrouw weer onder de smurrie en we gaan weer echoën. Gelukkig, ze zitten er nog. Dat wist je natuurlijk wel, want je vrouw heeft de afgelopen weken niets binnen gehouden. Daar ga je je kinderen overigens ooit nog eens over aanspreken, waarschijnlijk als ze voor het eerst stomdronken de kamer komen binnengestommeld en over hun nek gaan. Anyway, je wordt ontroerd door het aanzicht van jouw twee voetballers in spe. Zoals ze nu aan het spartelen zijn, is het je wel duidelijk dat je nooit meer hoeft te werken als ze eenmaal ontdekt zijn. Daar drijven ze rond, spartelend in een plasje water. Ze zwaaien! Het zou kunnen zijn dat je nu in een luid janken uitbreekt. Een tipje mijnerzijds: doe het niet. De gyn zal je zeker niet kunnen waarderen en ik schat dat je vrouw je ook gaat uitlachen. Ze zal je niet meer serieus nemen. Sowieso is dat meezwangeren grote onzin. Mannen die meekotsen, mannen die borstgroei krijgen, mannen die niet meer ongesteld worden… allemaal onzin. Doe normaal! Ga dus zeker niet huilen. Vrouwen en gynen snappen niet waarom je huilt. Jij huilt omdat je het al voor je ziet. Daar binnen in dat natte, warme huisje dat je vrouw is, zitten de nieuwe Frank en Ronald de Boer (wie kent er nog mee r tweelingen die goed voetballen? Ik hoop niet dat mijn kinderen er echt zo uit gaan zien, alhoewel: geld maakt zeker gelukkig met zo'n hoofd. Uiteindelijk kunnen we er wel mee leven. De meeste baby's zijn lelijk en toch vindt iedereen ze lief.). Als de tweeling negen is dan kunnen ze al naar Ajax, Feyenoord of Barca! Je mag elke week met ze mee en natuurlijk willen ze een seizoenskaart voor de hoofdmacht van die club. Kinderen alleen onder begeleiding, dus je moet wel mee. Wat een straf. Op hun veertiende scoren ze aan de lopende band en als ze zeventien zijn maken ze hun debuut in het eerste van Real Madrid. Wat een heerlijk gevoel. Daar heb je het voor gedaan, al die uren van begeleiding. Daarom heb je ze afgeknepen en met ijzeren discipline op laten groeien. Dan, al in de vijfde minuut scoort baby A zijn eerste goal! Daar komen de eerste waterlanders, maar als baby B daarna ook nog een doelpunt maakt, dan is het hek van de dam. Tranen, vol trots, biggelen over je wangen. Niet alleen is je pensioen verzekerd, maar je mag vast ook naar alle wedstrijden van het Nederlands Elftal. Een tweeling die scoort bij het debuut, dat staat voor minimaal 100 interlands! Tranen met tuiten!
De gyn snapt het niet. Je vrouw snapt het niet. Je kunt het ze niet kwalijk nemen, ze geven weinig om voetbal. Bovendien is die gyn zo oud dat hij de tweeling toch niet meer in actie ziet komen. Bovendien heeft hij een buitenlands accent, dus waarschijnlijk zal hij toch niet voor ze juichen. Je vrouw ziet alleen vieze voetbalkleding voor zich. Maar jij hebt visie! Daar mag je best om janken.
Je baby's zwaaien en schoppen. Nog maar vijf centimeter groot, maar nu al op de shortlist van Vvan Basten. Over vier weken mag je terugkomen. Je wilt ze elke dag wel zien (als het kon zou je de oog-hand-voet coördinatie zelfs willen oefenen), helaas moet je geduld hebben. Heel lang wachten. Je moet het beschouwen als een training in wachten. Je zult immers ook moeten wachten tot de miljoenen binnenstromen.
Als je niet gehuild hebt geeft de gyn je een hand. Je bedenkt dat je de volgende keer ook niet moet gaan huilen als hij met zijn handen aan je vrouw zit. Het worden lange weken. En dan heb je nog niet eens naar wat andere aspecten gekeken.
Neem nou bijvoorbeeld je bloedeigen zoon! Hoe bereid je een rasechte jongen voor op de komst van een baby? Jazeker… met een pop! Opvoedkundig mag het dan een briljant concept zijn, maar ik heb mijn twijfels. Het arme kind is anderhalf en wordt binnenkort opgezadeld met twee schreeuwende mon…, euh zussen of broertjes. Om te wennen krijgt hij een pop! Een lelijk ding met een kale kop, vreselijk ogen en kleding die je nooit aan kunnen trekken zonder de kinderbescherming op je dak te krijgen. Je noemt het ding een 'baby', doet alsof het een baby is en hoopt zo dat je zoon wordt voorbereid op het gegil dat over een paar maanden door het huis zal klinken.
De arme jongen speelt de hele dag met auto's, treinen en vliegtuigen. Het jochie kijkt op 'youtube' eindeloos naar Mega Mindy, een lekker wijf in een superstrakke outfit, en als het filmpje gestopt is dan kreunt hij net zo hard tot papa medelijden krijgt en wederom op play drukt, niet geheel tegen zijn zin. De jongen die met papa meewil om vliegtuigen te gaan kijken op het lokale vliegveld. Het mannetje dat nu al hele gesprekken voert met papa's mobieltje en al weet hoe je moet smsen. Dat mannetje, mijn ZOON, geven we een pop! Het voelt alsof hij zegt dat hij op ballet wil in plaats van voetbal.
'Baby moet eten… baby moet drinken, baby moet slapen, niet de oogjes van de baby eruit prikken,' kakelt je vrouw de hele dag. 'Papa ook de baby flesje geven?' Tuurlijk doen we dat. Vroeger leerden vaders hun zoon voetballen, tegenwoordig hoe ze een lelijke pop een fles moeten geven. Ik hoop niet dat we een vierde kind krijgen, want de tweeling voorbereiden op nog een kind lijkt me te veel van het goede.
Mijn zoon doet dapper mee met zijn moeder. Flesje voor baby, beker voor Sven. Geeft de babypop een knuffel mee en een doekje. Heel goed, hoop dat hij het straks ook doet. Een zoon doet alles voor zijn moeder, dus als zij wil dat de pop goed verzorgd wordt, dan doet hij dat braaf. Toch ziet vaderlief in zijn ogen dat hij liever met zijn auto's speelt.
Na een weekje zie je hoe hij met de pop rondloopt. Je zit samen met je vrouw op de bank en flapt er zo maar iets uit.
'Schat, we krijgen toch een tweeling?'
'Mmmm.'
'Moeten we dan niet twee poppen kopen?'
Je zegt ook nog: 'Anders is het zo verwarrend straks.'
De volgende dag staat papa een zelfde pop af te rekenen. Wel precies dezelfde, want het wordt een eeneiige tweeling. Eenmaal thuis geef je de tweede pop. Je ziet daarna de wanhoop in de ogen van je zoon. Anderhalf en hij denkt: 'Zucht… twee baby's verzorgen? Wanneer kom ik aan mijn vrije tijd toe?' Dapper begint hij aan zijn taak en slaap t 's avonds heerlijk, moe van alle inspanningen. Ik ben jaloers! Mijn zoon snapt het al; we gaan het heel druk krijgen.
Op een dag krijgen we de twintig weken echo, onder leiding van onze Duitse Gyn. Baby A heeft hersenen. Dat zien we als allereerste. Dat is mooi meegenomen. Behalve hersenen zien we ook het gezicht van baby A. Knap! Het lijkt op mij. Daarna zien we nieren, darmen en allerlei andere troep die gevormd moest worden. Interesseert ons dat wat? Nee, want na meer dan twintig minuten weten we nog niet of we een meisje krijgen. Ongeduldig kijken we elkaar aan, elkaars handje vasthoudend. We willen de gynaecoloog niet overhaasten, want je weet nooit hoe agressief Duitsers reageren, maar het duurt erg lang. Na een kwartier komen de nieren en daarna de benen. Daar mist de Duitser toch een lichaamsdeel, want volgens mij moet er nog iets anders zitten tussen nieren en benen. Geduld! Het kind heeft benen. Mooi, kan het later voetballen met papa. Daarna zien we een grote vlek en niet voor het eerst zien we er niets in. Aandachtig bestudeert de man de vlek en trekt een roze conclusie, na gemurmel over drie streepjes.
Ik had graag drie zonen gehad, want zoals ik al eerder schreef, houd ik wel van voetbal en rijkdom. Zoals de reclame zegt: spreid je kansen, dus een jongetje was prima geweest. Dan schiet er een benauwende gedachte mijn hoofd binnen. We hebben twee baby's en als baby A een meisje is, dan moet baby B ook een meisje zijn. Dat zou betekenen dat we drie vrouwen in huis hebben en twee mannen..
Nadat baby A goedgekeurd is, komt baby B aan de beurt. Een seconde daarvoor dacht ik nog: 'Moeten we nog een half uur liggen, hebben ze ook koffie?' Het is nu echter een zaak van voetbal of GTST geworden. Als baby B toch een jongetje is, dan kan de meerderheid beslissen dat er voetbal gekeken wordt. Als baby B een meisje is, dan stemt de meerderheid op GTST af. Soaps kijken! Onderdeel van het leed dat vrouw heet! Het komende uur is dus cruciaal voor mijn toekomst en die van mijn zoon.
Ook baby B heeft hersenen. Ik vraag nog of het universiteitshersenen zijn, maar de Duitser heeft geen humor gekregen in het afgelopen half uur. Zul je zien dat het komt op het moment dat mijn vrouw ligt te bevallen.
Nieren, maag, darmen… je kent het inmiddels wel. Ook deze baby heeft benen, erg leuk. Dan weer de vlek. Voor dit moment zet de gynaecoloog zelfs een bril op en staart daarmee recht in het geslachtsdeel van mijn andere dochter (oké, nu mag het nog).
Twee dochters voor de prijs van één. Eén seconde denk ik aan nog een zwangerschap om een gelijkspel te creëren tussen de geslachten, maar ook nu denk ik aan de reclame: weet wanneer je moet stoppen.
Zo groeien mijn dochters groter en groter, dag in, dag uit. Op een dag ben je er klaar voor. Nou, beste meiden in aanbouw, kom maar als jullie er ook klaar voor zijn. Papa gaat het lukken. Niet dankzij cursussen, voorlichtingen of andere verplichte ongein. Papa wordt helemaal gestoord van de buitenwereld. Daardoor is het verzorgen van jullie geen probleem meer.
 Ik weet wat jullie eerste woordjes zullen zijn. Je hebt het vaker dan wat dan ook gehoord, ook al zitten jullie nog lekker ver weg in een baarmoeder. Papa hoort het de hele dag, iedere keer weer. 'Dan krijg je het druk.' Ik weet zeker dat de eerste woordjes die jullie ooit zullen produceren zoiets is als die verschrikkelijke zin.
'Dan krijg je het druk.'
 Jaha, duh! Bedankt dat we dat zesduizend keer per dag kunnen aanhoren. Ik ben zo druk met het luisteren naar dat zinnetje dat twee baby's opvoeden een eitje is. Ik ben minder tijd bezig met luiers verschonen dan met het beantwoorden van die andere clichés. Druk! Tuurlijk is het druk. Zeker als ze ook ADHD blijken te hebben.
Soms worden we zelfs beledigd meiden! En dat allemaal dankzij het wonderlijke programma babyboom. Dankzij de televisie denkt heel Nederland dat tweelingen alleen maar het gevolg zijn van IVF behandelingen. Zelfs de gynaecoloog heeft dat vooroordeel. Dat betekent dat men direct twijfelt aan de kwaliteiten van jullie vader (of moeder). Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik me heb moeten verdedigen tegen deze vorm van naïviteit. Wat denkt men nou echt? Ik heb al een kind van anderhalf. Is er na zo weinig tijd ineens iets mis met de kwaliteit van mijn soldaatjes? Welnee, het is gewoon een blundertje van de natuur geweest. Een productiefoutje, maar zeker geen lui leger. Misschien kunnen de programmamakers rekening houden met mensen als mij? Een vermelding maken dat tweelingen ook spontaan kunnen ontstaan, ergens in de aftiteling verkondigd. Tot dat gebeurt: bedankt babyboom! Hopelijk overkomt het jullie eens dat je een spontane tweeling krijgt!
Meiden, waren jullie er maar alvast. Ik ga jullie later africhten. Zo gauw iemand het woordje 'druk' in de mond neemt, moeten jullie als bezeten door de kamer rennen en gillen. Ik ben zo benieuwd naar de reacties!
'Goh, dat is druk.'
Feit is dat we hoog staan op de zwangerschapsladder. Mama is dik genoeg en met een tweeling sta je boven alle andere zwangerschappen. Als ik naar andere mannen met een eenling kijk, denk ik: 'Haha, ik deed het beter. Mijn soldaatjes zijn het Amerika onder de spermatozoïden. Oppermachtig en meedogenloos.' Ja, ik weet dat eeneiig niet aan mij ligt, maar aan mijn vrouw. Laat me even in de waan, mag ik?
Conclusie: ik ga een bordje in productie nemen. Het moet een gat in de markt zijn. Je kunt hem dan op de kinderwagen zetten. Er staan een paar woorden op:
Meisje (x2)
Druk? Wat denk je zelf?
Eeneiig (dus niks mis met ons)
Lijkt mij enorme winstpotentie hebben. Wie wil investeren? Meiden; ik zie jullie snel.

Ik zie dubbel © Martin Pampiermole

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2008  Martin Pampiermole