1 Op pad met Sam

Olga liep stampend van woede naar haar kamer. Ze haatte haar ouders! Die deden altijd zo stom. Ze zou vanavond bij haar beste vriendin Sam logeren, maar dat ging dus niet door. Haar ouders wilden met z’n tweetjes uit eten en Olga moest op Freek, haar kleine broertje, passen.
Alsnog zou Sam hier komen. Olga pakte haar mobieltje en drukte het nummer van Sam in. Sam nam op en vroeg: ’Hoi Olga, wat is er?’ Olga zei: ‘Ik mag van mijn ouders niet bij je komen logeren. Ze gaan samen uit eten en ik moet op Freek passen.’ Sam riep keihard door de telefoon een enorm lelijk scheldwoord. Olga werd er altijd bang van als Sam ging schelden. Met een zachte stem zei ze: ’Kan je misschien bij mij logeren?’ Sam antwoordde: ‘Ik ga het vragen! En anders ga ik gewoon in hongerstaking! Ha ha! Ik bel je zo terug.'
Olga klapte haar mobieltje dicht. De moeder van Sam zou vast ja zeggen. Sams moeder heette Celine en was een aardig type. Ze leek niet op haar dochter, maar toch pasten ze bij elkaar. Celine was een drukke vrouw en schilderde het ene na het andere schilderij. Haar echtgenoot was jaren geleden doodgegaan en Sam had haar vader nooit gekend. Sam had daar geen problemen mee. Ze zei altijd dat ze geen vader nodig had. Zo was Sam gewoon!
Even later werd er aangeklopt. Olga rende naar beneden. Freek had al opengedaan. Daar was Sam. Ze had haar haar aan de onderkant blauw geverfd. Olga keek haar met open mond aan. ‘Wat is er?’ vroeg Sam. ‘Je haar!’ mompelde Olga moeizaam. ‘Leuk hè!’ zei Sam opgewekt. ‘Zullen we naar je kamer gaan? Ik moet mijn matras nog klaarmaken.’ Samen liepen de meisjes naar boven. Sam pakte haar luchtbed en pompte die op met een kleine, groene pomp.
‘Ik heb een film bij me!’ zei Sam opgewonden. Ze liet de film zien: Monsterbloed 1. ‘Wat?’ zei Olga geschrokken. ‘Die film is minstens 16 plus! Dat mogen we echt niet kijken van mijn ouders!’ ‘Dat gaan je ouders niet merken hoor!’ zei Sam glimlachend. ‘Ik heb hem ook stiekem gekeken. Alleen had mijn moeder de film ontdekt. Ze had hem afgepakt, maar ik heb hem gelukkig teruggepakt!’ Olga en Sam werden door Olga’s ouders geroepen. Lachend renden de meisjes naar beneden.
Olga’s ouders stonden op het punt om weg te gaan, maar toen ze Sam zagen, keek Olga’s moeder haar geïrriteerd aan. ‘Wie heeft gezegd dat Sam mocht komen?’ zei ze kwaad. ‘Jullie hebben er toch geen last van!’ zei Olga kwaad. ‘Alsnog, Freek krijgt vast last van jullie!’ ‘Maar…’ stamelde Olga kwaad. ‘Luister naar je moeder!´ beet haar vader haar toe.
Olga riep een lelijk woord tegen haar ouders en rende naar boven. Ze viel huilend op haar kussen. Freek had hier gewoon de macht. Freeks vrienden Anton en Thomas waren echt al tienduizend keer wezen spelen en slapen! En Sam nog nooit. Beneden hoorde Olga dat Sam door haar ouders werd weggestuurd. De deur viel dicht en... haar ouders waren weg. Ze hadden niet eens de moeite genomen om gedag te zeggen.
Olga wilde hier weg, en wel nu. Olga keek in de spiegel. Haar ogen waren rood van het huilen. In de spiegel trok ze boze gezichten en gekke bekken. Dat maakte haar altijd een beetje vrolijker. Maar Olga snapte niet waarom ze altijd moest huilen als ze boos was. Was ze maar in staat om wat meer van zich af te bijten.
Olga liep naar beneden. Freek was zoals gewoonlijk op zijn spelcomputer het spel Monsters 2 aan het spelen. Opeens dacht Olga aan de dvd Monsterbloed 1 en aan Sams matje. Die was Sam vergeten mee te nemen. Dan kon Olga mooi even naar Sam toe.
Stil liep ze de kamer uit. Als Freek zou weten dat ze toch even naar Sam ging, zou hij dat meteen aan mam en pap vertellen! Boven pakte ze alles in in de grote koffer op wieltjes die Sam altijd bij zich had. Olga kon zich niet voorstellen dat Sam die vergeten was. Ze droeg de koffer de trap af. Beneden zette ze de koffer neer en deed haar schoenen aan. Ze wou even geen tijd verspillen aan een jas aandoen, want ze hoorde dat Freek opstond, waarschijnlijk om chips te pakken. Snel deed Olga de deur open en liep zonder jas met de koffer richting het huis van Sam.
Sam woonde in een andere straat. Naast de straat van Olga. Ze moesten een klein stukje lopen als ze bij elkaar wilden komen. Toen Olga voor Sams huis stond belde ze aan. Het duurde even voordat er open werd gedaan. Sam stond in de deuropening met rode ogen. Eerst dacht Olga dat het oogschaduw was, maar toen zag ze dat Sam gehuild had. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Olga bezorgd. ‘Celine zei dat ze me niet meer als kind wou en is toen weggelopen!’ zei Sam verdrietig. Ze begon weer te huilen. Soms deed Celine alsof ze zelf het kind was, in plaats van een moeder.
Sams trieste bui verdween als sneeuw voor de zon. ‘Ik ga hier weg, en wel nu!’ zei Sam boos. Olga schrok. Sam zei soms wel eens dingen die ze niet echt meende, maar er klonk een vastberadenheid in haar stem! Sam liep naar de keuken en pakte een boterham. Ze smeerde er een dikke laag jam op en deed er een zakje omheen. Olga keek haar aan alsof ze gek was. ‘Ga je mee?’ zei Sam opeens met een zachte stem. Het klonk haast smekend, en normaal kon Olga er niet tegen als Sam begon te smeken.
Maar haar ouders dan? Hoe zat het daarmee? En er waren zoveel gevaren! Maar ze kon Sam toch niet in de steek laten?! Het was haar beste vriendin en ze was haar ouders beu. Dus pakte Olga ook een mes en smeerde netjes een dun laagje pindakaas op haar boterham. Sam rende snel naar boven en pakte haar portemonnee die ze in haar koffer deed. ‘Maar je hebt toch gisteren nog nieuwe kleding gekocht?’ vroeg Olga verbaasd. ‘Ik heb altijd wat geld bij me voor het geval dat.’ zei Sam. Ze pakte nog wat eten in en deed de rits van haar koffer toen dicht.
‘Nu gaan we naar jouw huis, want jij moet nog een slaapzak meenemen!’ zei Sam. Samen liepen ze naar Olga’s huis. Daar aangekomen pakte Olga de huissleutel uit haar zak en deed de deur open. Snel rende ze naar boven en pakte haar slaapzak uit de berging. Ook pakte ze een klein kussen en haar knuffel. Flapje was haar knuffelkonijn en die moest mee. Ze had hem al sinds haar geboorte en ze kon niet zonder hem. Op slaapfeestjes ging hij ook altijd mee. Sam vond Flapje maar kinderachtig en irritant. Dat snapte Olga niet.
Al haar spulletjes pakte ze in in een tas en ze holde weer naar beneden. Daar stond Sam haar op te wachten. Snel liepen ze naar buiten en Olga sloot de deur. Olga gooide de huissleutel door brievenbus. Die had ze toch niet meer nodig.
‘Waar gaan we eigenlijk heen?’ vroeg Olga aan Sam. ‘Naar Spanje!’ zei Sam opgewonden. ‘Of beter nog, we gaan een reis over de wereld maken! We reizen eerst naar Spanje, dan varen we naar Engeland, waarna we doorgaan naar Noorwegen…’ ‘Ho maar!’ zei Olga. ‘Hoe wil je dat gaan betalen?’ ‘Dat zien we dan wel!’ zei Sam.
‘Eerst moeten we naar Frankrijk, dan pas kunnen we verder. Volgens mij gaat er vanavond een bus naar Maastricht. Dan komen we ten minste dichterbij.’ Olga en Sam woonden in Den Haag. Maastricht lag wel erg ver weg. Samen liepen de twee vriendinnen naar een halte van de bus. Na een kwartier wachten, kwam de bus eindelijk aan. Sam betaalde twee kaartjes en nadat ze de chauffeur ervan had overtuigd dat ze wel eens vaker alleen met de bus had gereisd en dat ze heel goed wist wanneer ze moest uitstappen, konden de meisjes gaan zitten.
De reis duurde behoorlijk lang. Toen ze bij Utrecht waren, had Olga al honger. Ze at snel haar boterham met pindakaas op, maar had toen alsnog honger. Ze vroeg aan Sam of er nog wat te eten was, en toen bleek dat Sam chocolade, chips, koek, snoep en bubbelgom mee had genomen. ‘Het was eigenlijk voor het logeren, maar toen dat niet doorging bedacht ik dat het alsnog ergens nodig voor zou zijn!’ grijnsde Sam. Dus aten ze alles op.
Opeens merkte Olga een geheimzinnig mannetje op. Hij had een grote pet op en een pijp in zijn mond. Hij had een geruite jas aan en leek net een spion in een James Bond film! Olga stootte Sam aan: ‘Zie je die man!’ ‘Oh, niks om je druk om te maken, gewoon een oud mannetje dat eens met de bus gaat.’ Maar Olga vertrouwde het niet helemaal.
Inmiddels was het al heel laat. Olga keek op haar horloge. Ja hoor, het was al half tien. Zouden haar ouders al thuis zijn. En wat als ze ongerust werden en dachten dat Olga ontvoerd was? Had ze niet beter een briefje kunnen achterlaten? Maar in die detective-films werden kinderen toch ook altijd gedwongen om een geruststellend briefje te schrijven, terwijl ze eigenlijk ontvoerd werden? Opeens merkte ze dat ze erg moe was. Langzaam en onrustig viel ze in slaap.

2 Thor en Sabine

Olga werd wakker gemaakt door Sam. Gapend vroeg ze wat er was. ‘We zijn in Maastricht’, jubelde Sam. ‘Als we nu naar het zuiden gaan, komen we in België! Maar dat was nog wel een stukje. Sam stelde voor dat ze misschien met iemand mee konden liften.
Ze staken hun duim omhoog naar de andere auto’s en na een tijdje stopte een bestelbusje voor de meisjes. ‘Waar willen jullie heen?’ zei een flinke kerel. ‘Naar Spanje, via België en Frankrijk.’ zei Sam rustig. Dat ze zo kalm kon blijven, Olga schrok zich een hoedje van die enge gast. Hij was geheimzinnig, zijn hele lijf was bedekt met tatoeages, hij had een punkkapsel en alleen maar zwarte kleding aan. Je zou zeggen dat hij een gothic was, maar daar was hij te oud voor. Meestal waren gothics jongeren, en Olga schatte dat deze man ongeveer 30 was. En nu moest ze met die man in één auto zitten!
Maar ja, ze konden niet weigeren. De man zei met een ruwe stem: ’O, dat komt precies goed uit. Ik moet een paar spullen naar Wallonië brengen. Daar kan ik jullie wel afzetten! Waarschijnlijk rijden we de hele dag, als je de files meerekent! Olga nam een hap lucht, aarzelde of ze dit wel zou doen, en toen… stapte ze in. In de auto rook het naar honden en sigaren, waarschijnlijk rookte deze man. Olga hoopte dat hij dat niet in haar bijzijn zou doen, ze kon niet tegen roken! Olga hoopte ook dat ze niet in de file terecht zouden komen. Daar kon ze ook niet tegen.
Samen met Sam zat ze op de achterbank. Olga keek haar aan. Sam voelde zich uitstekend op haar gemak, in tegenstelling tot Olga. Helaas, zodra ze op de snelweg kwamen, stond er een enorme file. Tot ergernis van Olga begon de man ook nog eens heel hard te schelden. Daar kon ze ook niet tegen: schelden! Toen bedaarde de man en hij begon een pijp te roken. De stank was verschrikkelijk. Stilletjes draaide Olga een raampje open, zodat er nog een beetje frisse lucht naar binnen kwam.
Toen begon het te regenen, zodat het raampje dicht moest. De man stopte ook met roken, want de file begon eindelijk te bewegen. Steeds sneller! Het begon te donderen en te bliksemen. Olga was er niet meer zo bang voor als toen ze een klein meisje was, maar ze voelde zich alsnog niet op haar gemak! Het was al bijna avond, toen de wagen stopte.
‘We zijn nu in het zuidelijkste puntje van Wallonië!’ zei de man. ‘Als je nog even doorrijdt, ben je in Frankrijk. Ik zet jullie hier eruit.’ Hij parkeerde op een kleine parkeerplaats en deed het portier open. Sam en Olga stapten uit. ‘Jullie moeten nog even een stukje lopen om in het stadje Bastogne te komen. Dag!’ De man reed keihard met zijn bestelwagen weg. 'Daar zitten we dan!’ zei Olga.
En samen begon de twee meisjes richting het stadje te lopen. In het stadje hing een vieze lucht en het was erg koud. ‘Waar gaan we nou slapen?’ vroeg Olga benauwd. Het was al bijna avond en ze hadden nog steeds geen slaapplaats. Sam antwoordde: ’Je moet maar wennen aan het buitenleven. Ik denk dat een hotel te duur is. Ik denk dat we beter in die fietsenstalling kunnen slapen.’ Ze wees op een klein overdekt hok waar geen enkele fiets stond. Vol afgrijzen keek Olga ernaar. ‘Weet je wel zeker dat dit echt een goed idee is?’ vroeg Olga onzeker.
Maar ja, er zat niks anders op. Dus liepen de twee naar het hok en Sam pakte de slaapzakken uit. Olga klemde Flapje zacht tegen zich aan. Het begon zachtjes te regenen en met verkleumde handen keek ze naar buiten. Het duurde een tijdje voordat Olga eindelijk in slaap viel. De volgende ochtend werd Olga gewekt door een onbekende stem. Het was niet die van Olga, maar van… Er stond een jonge vrouw van ongeveer twintig jaar voor haar. Ze keek verveeld naar de meisjes. Toch zag Olga dat ze geen boos karakter had.
 ‘Wat doen jullie hier’ vroeg ze gapend. ‘Eigenlijk zou ik jullie moeten aangeven, want deze fietsenstalling is eigendom van de gemeente en het is geen slaapplek. Maar ik heb ruzie met de politie, dus hebben jullie geluk. Als mijn buurman jullie had gevonden waren jullie erbij geweest. Maar ik heb al een hele tijd niks spannends meegemaakt. Dus nodig ik jullie uit bij mij om thee te komen drinken. Dan kunnen jullie je verhaal vertellen!’
Olga vertrouwde de vrouw wel, en Sam ook. Beiden volgden ze de vrouw naar een saai blok rijtjeshuizen. Olga vond altijd dat haar huis er saai uitzag, deze straat was verschrikkelijk. Sam keek er vol afgrijzen naar. ‘Is dit jouw huis?’ vroeg ze aan de vrouw. ‘Ja, saai hè? Heb ik trouwens al verteld dat ik Sabine heet? Nou, in ieder geval kunnen jullie je verhaal aan mij vertellen.' Sabine pakte de huissleutel en deed haar deur open. In de gang deden ze hun jas uit en de schoenen werden naast de deur gesmeten. Sabine ging aan tafel zitten en maakte het gebaar dat Sam en Olga dat ook moesten doen. ‘Lusten jullie ook thee met een koekje?’ vroeg Sabine en de meisjes knikten. Snel liep de vrouw naar de keuken en even later kwam ze terug met de thee en koekjes.
 Nou, vertel op!’ zei de vrouw nieuwsgierig. ‘Hebben jullie iets spannends meegemaakt?’ En de twee vertelden hun verhaal. Over de ruzie met hun ouders en de trein. Olga vertelde er ook bij dat er een geheimzinnige man in de trein had gezeten. Sam zuchtte en zei dat Olga zich aanstelde. Ze vertelden ook over de man die de meisjes hierheen had gebracht. ‘Oh, dat is vast Thor! Hij komt hier vaker om producten naar de supermarkt te brengen. Hij is een beetje een brombeer!’ legde Sabine uit. ‘Beschrijf hem eens!’ Sam zei: ‘Nou, een beetje een punk, echt gothic stijl. Met overal lelijke tatoeages, en hij rookt!’ ‘Inderdaad ja. Een behoorlijk saaie gast hè!’ knikte de vrouw. ’Maar eh… jullie zijn dus weggelopen. Moeten jullie nog ergens heen?’ ‘Ja wij willen heel graag naar Spanje!’ zei Sam opgewonden.
‘Oh, ik wil jullie best brengen! Ik heb me al zolang verveeld! Er is hier niets te doen en dan eindelijk avontuur. Jippie! We gaan meteen… Morgen al. Ik ga meteen alles inpakken. We hebben slaapzakken nodig. En…’ ‘Ja, ho maar. Wij hebben zelf al slaapzakken!’ onderbrak Sam haar. ‘Oké, maar jullie hebben wel eten nodig! Ik pak het meteen in!’
Snel rende Sabine naar boven. Sam zei: ’Raar typetje, die Sabine! Maar wel heel aardig!’ En Olga was het totaal met haar eens. Toen Sabine weer terug was, had ze een goed gevulde koffer bij zich. ‘Hierin zit alles wat we nodig hebben!’ zei Sabine nog steeds opgewekt. De hele dag zaten de drie vrouwen te praten over het avontuur dat ze te wachten stond.
‘Ik ben alleen een beetje blut!’ fluisterde Sabine. 'We kunnen nu echt niet met het vliegtuig naar Spanje! Zullen we dan maar met de auto gaan!’ Dat vonden de meisjes best. Die avond gingen ze vroeg naar bed...

3 Ontvoerd naar…

's Nachts werd Olga wakker. Het was erg koud en ze had dorst. Ze had een droge keel en dat was heel vervelend. Snel stapte ze uit bed. Had ze nou maar pantoffels bij zich! Zachtjes liep ze naar de badkamer. Opeens zag ze door het raam buiten een licht branden. Er stond een vrachtwagen op de weg. Maar waarom? Zouden het inbrekers zijn? ‘Olga, stel je niet zo aan! Het is maar een verhuiswagen. Je ziet spoken!’ dacht ze. Maar toch voelde ze zich niet helemaal op haar gemak.
Opeens zag ze dat iemand, vastgebonden met touwen, beneden de wagen in werd gedragen. “Wat is hier gebeurd?” dacht Olga angstig. Toen kwam er een moedige gedachte in haar op: ‘Ik ga erop af. Maar eerst Sabine en Sam wakker maken!’ Snel rende ze naar Sabines slaapkamer. Maar er was niemand. Zouden zij ook ontvoerd zijn? Vol paniek rende Olga naar buiten. De straat voelde koud aan haar voeten. En de stenen prikten in haar tenen. Snel ging ze achter het bloemperkje in Sabines tuintje zitten.
Er stonden twee mannen naast elkaar. De één stond op de uitkijk of er niemand aankwam en de ander legde twee personen in de vrachtwagen. Het waren vast Sam en Sabine. Opeens kreeg Olga een idee. Ze pakte een handje kiezelstenen en snel sloop ze naar de vrachtwagen, waar ze ongezien in klom. Ze keek naar Sam. Die gebaarde naar Olga, tuitte haar lippen en maakte een stilteteken. Ze gaf de kiezelstenen en zei: ’Gooi bij elke bocht een steen uit de wagen. Ik zoek versterking.'
Sam knikte. ‘Waar is Sabine?’ vroeg Olga. Sam gebaarde naar een soort mummie. Dat was Sabine! Ze lag opgerold en was bewusteloos. Met moeite klom Olga uit de vrachtwagen. Die reed weg. Olga zag nog net bij de hoek dat er een steen gegooid werd. Wat moest ze nu doen. Oké, morgen met een taxi naar de eindplaats. Olga ging weer terug naar het bed in Sabines huis. Ze voelde zich een verrader, en door de vervelende gebeurtenis kon ze amper slapen.
Uiteindelijk viel ze toch in slaap. De volgende ochtend schoot het haar meteen te binnen: Sam en Sabine helpen! Snel liep Olga naar de gang om haar schoenen en jas aan te doen. Ze zag dat de koffer die Sabine had ingepakt nog daar stond. ‘Die neem ik mee!’ dacht Olga. ‘Misschien kan die nog van pas komen.' Buiten aangekomen ging ze op zoek naar een taxi. Maar die vond ze niet!
Na een tijdje bedacht ze: ’Misschien is het wel niet zo ver. Ik ga lopend!’ Dus begon ze te lopen. Kijk, daar was de tweede steen. Na een tijdje was Olga moe. Ze had al een heel stuk gelopen, en er lagen vast nog veel meer stenen op de weg. Het begon zelfs al donker te worden.
Opeens zag Olga een scooter. Ze kreeg een idee. Waarom ging ze niet met de scooter? Dan ging het sneller. Ze zou hem later terug brengen! Snel keek ze of het ding op slot zat. Nee, hij was klaar voor gebruik! Ze ging er op zitten. De helm zat er nog aan vast. Die deed ze snel op. Hoe werkte zo’n ding ook alweer? Thuis had haar vader ook een scooter. Thuis, ze miste haar ouders steeds meer. Maar ze moest nu Sam en Sabine redden.
Olga bedacht ze dat ze veel beter de politie erbij had kunnen halen. Maar ja, daar was het nu te laat voor. Ze startte de scooter en reed ermee langs de kiezels. De scooter reed wiebelig. Maar Sam en Sabine gingen voor! Ze reed snel langs de kiezels, en 's avonds kwam ze aan bij een grasveldje. Daar pakte ze de koffer en pakte haar slaapzak. Sabine had ook een tent ingepakt. Wat handig! Snel zette Olga het ding op en ging slapen.
Het was moeilijk en Olga lag de hele tijd te woelen. Ze moest steeds denken aan Sam. De volgende ochtend werd Olga vroeg wakker. Ze had het koud en ze had vreselijke honger. Ze pakte een boterham en at die op. Opeens besefte ze dat ze dat ze hier misschien wel niet mocht kamperen. Dus snel pakte ze haar spullen in, brak de tent af en reed weg op de scooter. Ze merkte dat ze weer in Nederlandstalig gebied was. Waar waren die ontvoerders wel heengegaan?
Die avond kwam ze aan in een haven, de haven van Brugge, Vlaanderen dus. De kiezelstenen gingen verder, tot aan het einde van de kust, het water in. Net dat moment kwam er een veerpont aandrijven. Olga zag meteen dat Sams nieuwe sjaal aan de mast was vastgeknoopt. Olga liep naar de kapitein en vroeg waar die dat sjaaltje vandaan had. Die zei: ’Ik heb dit sjaaltje op het dek gevonden. Het enige wat ik nog meer heb gezien waren twee rare snuiters die steeds maar aan het lopen waren over het dek!’ ‘Waar wilden die rare snuiters dan heen?’ ‘Nou, je zult het niet geloven, maar ze wilden naar Dover!'
Toen we net wilden vertrekken, wilden ze opeens van boord!’ ‘Waarom dan?’ vroeg Olga. ‘Ik snap niet waarom, maar toen de politie kwam inspecteren, waren ze meteen weg. Ik begrijp het niet, maar het zou ook kunnen dat ze gewoon van plan waren om toch terug te gaan.’ ‘Ik denk het niet, ik ken die mannen. En ik wil ze heel graag eens ontmoeten.’ zei Olga. 
Olga vroeg of ze misschien mee mocht naar Dover als ze zou helpen met klusjes. De kapitein stemde toe, maar ze kreeg een klein kamertje op het schip. Anders was er geen plek voor andere passagiers. Ze moest meteen aan de slag. Eerst het dek schrobben, en daarna de afwas doen. Het was werk waar je de hele dag mee bezig was.
De dag vloog voorbij en eindelijk kwam Dover in zicht. Het zag er prachtig uit. Olga keek haar ogen uit en genoot ervan. Toen ze aan land kwamen, werd Olga afgezet met nog een paar andere toeristen. Toen pas besefte ze dat ze nu niet wist wat ze nu moest doen. Hoe kon ze haar vrienden nu vinden? Ze konden overal zijn! Toen viel haar blik op een van de vele posters. Het was een circusposter met artiesten er op.
Olga herkende de goochelaar. Het was de ontvoerder van Sam en Sabine! Ze moest naar die circusvoorstelling. Misschien kon ze het mysterie dan oplossen. En het was vanavond al! Olga slenterde wat door de stad in de hoop dat ze een goed idee te krijgen. Het enige wat in haar opkwam was smeken bij de directeur van het circus en vragen of ze naar binnen mocht. En dat zou toch niet werken.
Al snel werd het avond. Olga liep naar het grasveld waar het circus stond. Zielig keek ze naar de grote tent met de neonletters en glittermeisjes. Dit zou misschien wel haar enige kans zijn, maar deze ene kans was ze kwijt. Ze hoorde dat de voorstelling begon. Opeens zag ze iets heel handigs: de deur van een woonwagen stond open. Misschien kon ze daar wat meer informatie vinden!
Het was duidelijk een privéwagen van een van de artiesten. Opeens hoorde Olga gebonk uit een kast. Wat zou dat zijn? Olga deed de kastdeur open. Sam zat erin. Ze keek dankbaar naar Olga. ‘Ik heb nooit geweten dat je zo dapper bent!’ zei ze.

4 Het circus zit vol geheimen

‘Waar is Sabine?’ vroeg Olga bezorgd. ‘Zij is ergens anders heengebracht,’ antwoordde Sam. ‘Ik weet alleen niet waar! Maar dit circus is niet zo heel groot, dus misschien kunnen we haar vinden. Even denken, waar zou ze allemaal kunnen zijn?' 'Maar ze zou in elke wagen kunnen zitten!' zei Olga benauwd. 'Ze zou zelfs in de wc kunnen zitten!' 'Misschien kunnen we in deze kamer aanwijzingen vinden, waardoor we Sabine vinden!' zei Sam.
Olga en Sam doorzochten de hele wagen, maar er was geen enkele aanwijzing te vinden. Opeens hoorden ze dat iemand over het terrein liep. De deur werd open gedaan en er verscheen een gedaante. De persoon kwam dichterbij en deed zijn pet af. Zijn gezicht was dat van een jongen.
Olga en Sam keken hem vragend aan. De jongen zei: 'Hoi, ik ben Bjorn. Ik werk al jaren in het circus en ik ben zoon van de goochelaar Fratzi, één van de ontvoerders. Ik zit in een acrobatenact, en heb al heel lang ruzie met mijn vader. Ik weet ook waar jullie vriendin zit. Het is een lastige plek, die alleen ik, mijn vader en Strobo, de circusdirecteur, kennen. Het is een hol onder de piste, waarin iemand verdwijnt als de verdwijntruc aan de beurt is. Zo'n hol wordt steeds op elke nieuwe bestemming gegraven. Het is ook een kamer waar mijn vader vaak met Strobo overvallen en misdaden beraamt. Ik heb helaas geen bewijs voor de politie. Anders zouden ze allang opgepakt zijn.' Olga en Sam waren enthousiast over het nieuws en zeiden tegelijkertijd: 'Laten we gaan.' 'Wacht even', zei Bjorn. 'Ik zei toch dat het heel moeilijk was om op die plek te komen. En mijn vader staat waarschijnlijk ergens op de wacht. Ik breng jullie er wel heen.'
Olga kon haar ogen niet van Bjorn afhouden. Hij had donkerbruine krullen en bruine ogen. Hij was slank en had een echt acrobatenlichaam. Sam was zo te zien ook in de wolken, maar als je wist hoe vaak die verliefd was...
Bjorn nam de twee meisjes mee naar een deur. Het was een ruimte met allemaal dozen, een soort magazijn. Bjorn schoof een van de dozen weg, en er verscheen een kleine gang. 'Volg mij!' zei Bjorn en hij kroop door het gat. Het was een smalle gang en je moest gewoon kruipen om er doorheen te komen. Olga snapte niet dat een volwassen man hier doorheen paste.
De uitleg kwam aan het einde van de gang. Bjorn, Sam en Olga stapten een kleine ruimte in, waar ze werden opgewacht door een smalle man met een grote snor. Fratzi! Hij liep op de kinderen af, en ondanks zijn kleine gestalte was hij behoorlijk sterk. Hij pakte de drie kinderen vast en zei: 'Lelijke mormels, jullie zullen mij nooit verraden!'
Hij bond de drie kinderen vast en deed een prop in hun mond. Toen hoorde hij dat over een kwartiertje zijn act begon en verliet de ruimte. Daar zaten de drie kinderen. Op dat moment merkte Olga een mes op, een scherp mes. Het lag op de grond, en langzaam bewoog Olga haar handen langs het mes. De touwen sneed ze door! Toen ze zichzelf had bevrijd, bevrijdde ze ook Sam en Bjorn. Toen iedereen los was vroeg Sam: 'Waar is Sabine nou?'
Bjorn keek even naar de grond en zei toen: 'Ik vrees dat ze ergens anders is heengebracht. Waarschijnlijk gaat mijn vader haar gebruiken voor zijn jaarlijkse verdwijntruc.' 'En wat is daar zo erg aan?' vroeg Sam. 'Ik zal het uitleggen.' zei Bjorn. 'Elk jaar houdt mijn vader een grote verdwijntruc. Maar hij laat zijn assistenten nooit terugkeren. Daarom ontvoeren Strobo en Fratzi elk jaar iemand om te gebruiken als assistent. Ik weet niet wat er met diegene gebeurt, maar waarschijnlijk is het heel erg schokkend, anders zou mijn vader wel iemand van ons eigen circus vragen.
'Daar gaan we wat aan doen!' zei Olga geschrokken. 'Ik weer misschien iets.' zei Sam. 'Gebruikt je vader een glazen kist voor de verdwijntruc?' 'Euh, ja' antwoordde Bjorn. 'Oké, ik heb een plan, luister allemaal....'
 
5 Het plan gaat in werking

De drie kinderen kropen door het hol naar buiten. 'Wanneer is je vader z'n act?' 'Over vijf minuten al, dus we moeten snel zijn!' Olga en Bjorn liepen naar buiten. Allereerst moesten ze naar het balanceerkoord klimmen, en dat zouden ze van buitenaf doen. Bjorn zette een hoge ladder tegen het tentdoek aan.
'Klimmen!' fluisterde hij tegen Olga. Hij en Olga zouden boven staan wachten, en Sam zou beneden staan. Met z'n drieën zouden ze proberen om de show te saboteren zodat Sabine gelegenheid kreeg om te ontsnappen.
Olga begon zenuwachtig naar boven te klimmen totdat ze helemaal bovenop de tent was. 'En nu?' vroeg ze aan Bjorn. 'Nu moeten we zoeken naar een lap stof in het tentdoek dat los zit. Dat is zeg maar een ingang van bovenaf. Als je daar doorheen laat zakken kom je op een van de steigers van het balanceerkoord. Bjorn had de ingang al snel gevonden en hij liet Olga voorzichtig er doorheen zakken.
Olga stond heel hoog, op de steiger. Niemand had haar opgemerkt. Gelukkig maar, want dat was ook niet de bedoeling. Bjorn kwam er ook op staan. Hij pakte een steen uit zijn zak. Daar kwam Fratzi in de piste, samen met Sabine. Hij verwelkomde het publiek luidruchtig, en terwijl hij dat deed gooide Bjorn een steen naar de glazen kist waar Sabine straks in moest verdwijnen. De steen was hard en goed gemikt, en toen de steen de glazen kist raakte spatte een gedeelte van het glas kapot. De goochelaar keek verbaasd naar boven, maar zag niks.
Dus ging hij gewoon verder met zijn show. Deze keer gooide Olga. Weer raak! Maar deze keer negeerde de goochelaar het. Nu moest Sam inspringen! Sam zat ergens achter in het publiek. Olga zwaaide naar Sam. Sam zwaaide terug. Oké, ze had het begrepen.
Sam stormde de piste in, en de goochelaar werd zo afgeleid door haar, dat Sabine wegrende, het publiek in. Fratzi bleef verbijsterd staan, maar Strobo, de circusdirecteur rende erachteraan. Het werd een wilde achtervolging, en Sam en Sabine moesten rennen voor hun leven. 'We moeten ze helpen!' zei Olga. Bjorn knikte. 'Kom mee, we gaan naar beneden. Daar kunnen we ze helpen!'
Bjorn en Olga klommen weer naar buiten en renden het circus binnen. Ze riepen Sam en Sabine, die achter ze aanrenden. Bjorn rende naar het kamelenhok, waar de kamelen wild heen en weer sprongen. Bjorn sprong... en zat op een kameel. Eén voor één gingen de anderen ook op een kameel zitten.
De opgefokte kamelen renden weg, ver van het circus. De criminelen renden erachteraan, maar waren hopeloos. De kamelenrijders sprongen van de dieren af en rustten even uit. Het was nu al heel laat, te laat om nog ergens onderdak te zoeken. Daarom sliepen de vier die nacht op het grasveld onder een prachtige sterrenhemel. Het was die nacht niet koud. De volgende ochtend werd Sam het eerste wakker. Ze wekte Olga, Bjorn en Sabine, die snel aan een ontbijt begonnen. Olga voelde zich raar, net alsof ze iets miste. Opeens wist ze het, ze had heimwee. Sam dacht ook aan Celine. Sabine en Bjorn hadden nergens last van, maar die waren ook helemaal alleen.
’Ik ga weer terug naar Nederland, ook al zijn we nog niet naar Spanje geweest!’ zei Olga. En deze keer was Sam het helemaal met haar eens. Diezelfde dag nog zat Olga in de boot. Maar deze keer ook met Sam, Sabine en een nieuwe vriend. Weer moest ze het dek schrobben, maar dat maakte haar niks uit. De reis naar België duurde héél lang. Maar uiteindelijk kwamen ze toch in de haven aan. ’En nu, gaan we nu naar huis lopen?’ lachte Sabine. Olga keek geschrokken. ‘Gaan jullie maar lopen!’ grinnikte Sam. ’Maar ik ga met de taxi!’ En warempel, als bij een wonder kwam een taxi aangereden.

De halve dag reden ze door, en uiteindelijk kwamen ze aan bij het huis van Olga. Olga drukte op de bel, en haar moeder deed open. Ze keek wazig voor zich uit, met rood behuilde ogen. Opeens herkende ze haar eigen dochter weer, en ze gaf een schreeuw van geluk. Ze nam Olga in haar armen, en uit de huiskamer kwam Celine naar buiten strompelen. Die was superblij bij het zien van Sam. Binnen vertelde Sam, Olga, Sabine en Bjorn wat er allemaal was gebeurd.

6 Twee jaar later

Sam, Bjorn en Olga zaten in de auto. Nee, niet om nog een keer weg te lopen, en nee ook niet met tegenzin. Ze reden Bastogne binnen. Ze reden er heen voor Sabine, want ze ging trouwen. Er waren in de tussentijd veel dingen gebeurd: de ontvoerders waren opgepakt door de politie, omdat uiteindelijk bleek dat iemand de hele show had gefilmd. Daarna had Sabine de hele ontvoering uitgelegd.
Het circus zelf had gevraagd aan Olga, Sabine en Sam of ze in het circus wilden werken. Olga zat samen met Bjorn in de acrobatenact. Ze had nooit gedacht dat ze dit ooit zou durven. Een tijdje geleden had ze dit nooit gedurfd. Toen was ze nog een bang, verlegen meisje dat nooit iets van zich liet horen. Maar nu...
Sabine keek blij toen ze zag dat haar drie vrienden het dorp binnenreden. Sabine was nu vijfentwintig, en Sam en Olga waren veertien. Bjorn was vijftien. Er stond een enorme bruidstaart op een tafel. De man van Sabine was zevenentwintig, best wel knap en hij had hartstikke veel gevoel voor humor. Er waren best veel mensen uitgenodigd, En het feest was geweldig goed gelukt. Olga dacht na over het avontuur dat ze een hele tijd geleden had beleefd.
Olga liep op Bjorn af. Zou hij ja zeggen? Sam knipoogde naar Olga. Alsof Sam haar gedachten kon lezen. Olga keek verlegen naar Bjorn. 'Euh....Wil je verkering?' 'Euhh...Ja hoor!' zei Bjorn. En Olga glom van blijdschap.