Ze zat op een bankje in het park. Het regende maar Eva leek het niet te voelen. Haar natte haar hing in slierten om haar hoofd, haar kleren waren nat. Eva voelde niets, ze zat daar maar, staarde onbewogen voor zich uit. Schijnbaar gedachteloos, gevoelloos, emotieloos. Eva keek naar de fles in haar hand, slaakte een diepe zucht en nam de laatste slok. Wodka hielp haar haar gedachten en emoties op afstand te houden. Ze wilde niet meer denken, niet meer voelen, niet meer zijn.

In de verte sloeg een kerkklok vier uur. Eva stond op, gooide de lege fles weg en liep terug naar huis. Haar ouders zouden zich waarschijnlijk wel afvragen waar ze was, en vooral, waarom ze die zondagochtend in alle vroegte de badkamer had staan schrobben en vervolgens zonder iets te zeggen weg was gegaan.

Ze kwam thuis, zei tegen haar moeder dat ze zich niet lekker voelde en ging naar haar kamer. Ze trok haar natte kleren uit, ging naakt op bed liggen en staarde naar het plafond. Wachtend op wat ging komen. Ze wist dat ze alles weer opnieuw zou voelen als de roes van de alcohol was uitgewerkt. Een nachtmerrie waaruit ze niet kon ontsnappen. Een nachtmerrie die die ochtend alleen nog maar erger was geworden.


Gran Canaria - Een maand eerder

“You’re just too good to be true, can’t take my eyes off of you. You’d be like heaven to touch, oh I wanna hold you so much…” Het nummer van de Boys Town Gang werd gedraaid in de kleine discotheek van het hotel. Eva stond op de dansvloer met een paar Nederlandse jongens en meisjes die ze die vakantie had ontmoet. Aan de bar stond het groepje Engelse jongens die de dag ervoor waren aangekomen. Haar zus stond met een van de jongens te praten. Eva vond ze ook wel interessant maar was te verlegen om zomaar op ze af te stappen. Terwijl Eva aan het dansen was zag ze haar zus met een van die Engelse jongens naar buiten gaan. Ze was stiekem wel een beetje jaloers. Haar zus was een jaar ouder, was lang, slank, lang blond haar, een koele schoonheid. Jongens keken altijd graag naar haar en ze had, in tegenstelling tot Eva, ook al wel een paar vriendjes gehad. Het groepje waar Eva mee had staan dansen was inmiddels vertrokken en Eva liep naar de bar. De Engelse jongens waren er nog en ze keken naar haar. Eva keek terug en lachte maar durfde ze niet aan te spreken. Ze waren zeker vijf jaar ouder, 22, 23 schatte Eva. Ze ging aan de bar zitten en een van de jongens liep naar haar toe. Blond haar, blauwe ogen, klein van stuk maar wel een mooi, gespierd, lichaam. Hij kwam naast haar zitten, stelde zich netjes voor, “Martin” en bood haar een biertje aan. Ze had eerder op de avond al een glas wijn gedronken en hoewel ze niet gewend was bier te drinken, durfde Eva geen nee te zeggen. Ze nam een paar slokken. Ze vroeg hem of hij haar zus gezien had. Martin lachte en zei dat ze met Sean, een van zijn vrienden, naar een hotelkamer was gegaan. Ja had Eva gezegd, dat weet ik, maar dat is bijna twee uur geleden, wat zijn ze aan het doen? Martin gaf een paar suggesties die Eva niet erg waarschijnlijk leken. Ze bleven even kletsen en toen haar biertje op was stelde Martin voor naar zijn hotelkamer te gaan. Dan zou hij haar daar wel uitleggen wat haar zus en Sean op dat moment aan het doen waren. Eva vond het wel een spannende gedachte, voelde zichzelf wel een beetje stoer, al twijfelde ze of het wel verstandig was. Mede onder invloed van het biertje stemde ze in. Net buiten de discotheek kwamen ze haar zus tegen die vroeg of Eva mee naar huis ging. Eva zei dat ze andere plannen had en liep met Martin naar zijn hotelkamer. Daar aangekomen zei Martin dat hij haar wel wat te drinken wilde aanbieden maar dat alle drank op was. Eva keek om zich heen en zag inderdaad een hele voorraad lege drankflessen. Ze vond het niet erg, ze had die avond toch al meer gedronken dan ze gewend was.

Ze gingen op bed zitten en Martin begon haar te zoenen. Eva had niet zoveel ervaring met jongens, ze had twee keer eerder gezoend en dat was eigenlijk ook niet zo spectaculair geweest. Martin had duidelijk meer ervaring. In het begin vond Eva het zoenen wel fijn maar Martin werd steeds ruwer, pakte haar stevig vast. Hij ging met zijn handen over haar hele lichaam, onder haar T-shirt, onder haar rokje. Hij was heel sterk en ruw. Eva vond het niet meer prettig en probeerde hem van zich af te duwen maar hij bleef doorgaan. Hij trok haar rokje los, het gleed langs haar benen, op de grond. Ze zei dat hij op moest houden, dat hij moest stoppen, dat ze dit niet wilde. Hij zei dat ze haar mond moest houden en ging door. Zijn handen zaten overal, haar borsten, haar billen, tussen haar benen. Hij was heel sterk. Ze bleef maar herhalen dat ze dit niet wilde en probeerde hem weg te duwen, maar hij was veel sterker. Hij werd steeds ruwer en agressiever. Eva schreeuwde. Hij sloeg haar hard in haar gezicht, duwde haar op haar rug en kwam boven op haar zitten. Zijn handen sloten om haar keel. Zijn hoofd heel dicht bij het hare. Twee ijskoude blauwe ogen die haar kil aankeken. Ze voelde zijn adem in haar gezicht. Ze voelde langzaam haar eigen adem wegglippen alsof het haar laatste adem was. Ze kreeg geen lucht meer. Ze dacht dat ze doodging. Paniek, angst, een gevoel van intense machteloosheid. Ze kon niet meer reageren, niet meer bewegen. Ze lag daar maar, niet in staat meer om hem te stoppen.
Hij scheurde haar slipje kapot, duwde haar benen ruw uit elkaar en drong naar binnen. Het deed vreselijk veel pijn, maar Eva was niet meer in staat te reageren, ze lag daar maar te wachten tot het voorbij zou zijn. Door het open raam hoorde zachtjes muziek, “Careless Whisper” van George Michael. Martin bleef maar op haar in stoten en ze begon zachtjes te huilen. Dat was het enige dat ze nog kon, huilen en luisteren naar de zoete stem van George Michael. Toen Martin klaar was rolde hij van haar af en ging naast haar liggen. Even bleven ze samen naast elkaar zo liggen. Toen zag Eva haar kans.

Eén seconde lang dacht ze dat ze weg kon komen. Ze sprong van het bed en rende zonder zelfs ook maar haar kleren te pakken naar de deur. Maar Martin was sneller. Hij pakte haar van achteren beet, duwde haar hardhandig op de grond. Ze stootte daarbij haar hoofd hard tegen een tafeltje en bleef versuft op haar buik liggen. Ze voelde nog dat hij op haar kwam zitten en met één harde stoot duwde hij zijn lul in haar achterste. Ze wilde het uitschreeuwen van de pijn maar er kwam geen geluid meer uit haar mond. Haar lichaam bewoog niet meer. Eva had het gevoel dat ze niet meer bestond, dat er niets meer van haar over was. Ze kon niets meer voelen, niet meer denken, niet bewegen, niet schreeuwen. Even was er helemaal niets meer, geen gevoel, geen pijn, geen tranen. Alles was zwart.

Toen Eva haar ogen open deed zat Martin naast haar op de grond. Heel voorzichtig hielp hij haar opstaan. Hij bracht haar naar de badkamer en zette haar onder de douche. Eva stond daar maar, bang dat hij haar nog een keer zou verkrachten. Ze durfde niets te zeggen. Hij keek naar haar naakte lichaam en naar haar gezicht. Eva kon hem niet aankijken en deed haar ogen dicht. Toen begon hij haar heel zacht en teder te wassen. Ze liet hem zijn gang gaan. Zachtjes droogde hij haar af en hielp haar met aankleden. Daarna bracht hij haar terug naar het appartement dat ze met haar zus deelde. Bij de deur gaf hij haar nog een zoen op haar wang.

In de dagen en weken die daarop volgden veranderde het leven van Eva langzaam in één grote, voortdurende nachtmerrie. De nachten waren verschrikkelijk, keer op keer werd ze weer verkracht. Als ze op bed lag en haar ogen dicht deed gebeurde het steeds weer opnieuw. Voelde ze weer zijn handen op haar lichaam, om haar keel. Die kille blauwe ogen die haar aankeken, zijn adem in haar nek. Een alles-verscheurende pijn. Zou dit ooit overgaan?

Overdag was het leven minstens net zo’n hel, continu doen alsof er niets aan de hand was, niets gebeurd was, niets veranderd was. Maar van binnen was Eva kapot aan het gaan, Eva was Eva niet meer. Het was hartje zomer, maar Eva droeg lange broeken en shirts met lange mouwen. Om de blauwe plekken te verbergen. Voor de buitenwereld, want niemand mocht weten wat er was gebeurd. Tegen vriendinnen stoere verhalen dat ze op haar vakantie seks had gehad. De waarheid durfde ze niet te vertellen. Wilde ze niet vertellen. Kon ze niet vertellen.

Na een paar weken ontdekte ze op een feestje dat het hielp als ze alcohol dronk. Het verdoofde alles, maakte de pijn waziger en het in slaap vallen makkelijker. Het hielp de nachtmerries een beetje op afstand te houden. Al snel kon ze bijna niet meer zonder.
De zomervakantie was bijna afgelopen en haar eindexamenjaar stond voor de deur. Eva zag er als een berg tegen op. Op school kon ze natuurlijk niet drinken, hoe moest ze dan de dagen doorkomen? Leren, huiswerk, examens, ze was de afgelopen weken niet eens in staat geweest meer dan halve pagina te lezen in een boek. Bij elk woord dwaalden haar gedachtes al af.

Alcohol. Alcohol was het antwoord. Alcohol hielp haar vergeten en dat was goed. Dan was het net alsof het niet was gebeurd. Alsof Eva Eva nog was. Maar Eva was Eva niet meer. En op die fatale zondagochtend leek ook “doen alsof het niet gebeurd was” niet meer tot de mogelijkheden te behoren.

Die zondagochtend had ze zich heel vroeg opgesloten in de badkamer. Voor haar lag een doosje. Ze had er al een half uur naar zitten staren voordat ze het openmaakte. Ze las de instructies.

“Houd het testgedeelte van de stick minstens vijf seconden in ochtendurine. Leg de stick daarna op een vlakke ondergrond en wacht vijf minuten. Eén roze streepje, niet zwanger, twee roze streepjes: zwanger!”

Vijf minuten. Vijf minuten waarin het nog mogelijk was om gewoon terug te gaan naar “doen alsof”. Niemand die het wist en niemand die het hoefde te weten. Maar nog voordat de vijf minuten om waren wist Eva al dat dat niet meer mogelijk was. De twee roze streepjes waren al zo pijnlijk zichtbaar. En haar wereld, of wat daar nog van over was, bij elkaar gehouden door wodka, stortte nog veel verder in.

Zwanger, 17 jaar en zwanger. Zwanger van een verkrachter. Eva voelde een blinde paniek haar lichaam overnemen. Dit kan niet, dit mag niet. Dit is, is ….. Eva had er geen woorden voor. Nu zou alles uitkomen, zou iedereen weten wat er was gebeurd. Dat ze zo stom was geweest, dat ze zoiets had laten gebeuren. Dat ze niets had gedaan om het tegen te gaan. Dat ze in haar korte rokje schaamteloos had staan flirten, dat ze wat gedronken had en met een onbekende naar zijn hotelkamer was meegegaan. Dat ze zich als een dom onnozel wicht had gedragen. Het was allemaal haar eigen schuld. En iedereen zou het weten. En als gevolg van háár domme acties zou er ook nog eens een ongewenst kind op deze wereld gezet worden. Waardoor het voor altijd zichtbaar zou zijn wat ze had gedaan.

Wodka, ze had wodka nodig. Veel wodka. Maar de fles die onder haar hoofdkussen lag was niet genoeg. Iedereen in huis lag nog te slapen. Eva sloop naar beneden naar de woonkamer. Ze opende de drankkast van haar vader, pakte een voor een de flessen uit de kast en nam er een flinke slok uit. Whisky, Cointreau, cognac, het maakte allemaal niet meer uit. Fles na fles, slok na slok. Ze ging op de bank zitten en voelde langzaam de wereld om haar heen draaien. Besef van tijd en ruimte vervaagde. Geen idee hoe lang ze daar al zat. Ze voelde zich opeens beroerd en misselijk, haar verdiende loon, dacht ze! Ze liep terug naar boven, naar de badkamer. Ze kon nog net de deur op slot doen, maar haalde de toiletpot niet meer. De eerste golf kwam er al uit. Op de grond, over haar nachthemd. Ze probeerde het op te ruimen maar de tweede golf kwam er aan en de derde. Ze bleef maar overgeven. Toen het even gestopt was ging ze op de grond zitten. Ze zag dat haar benen helemaal rood waren. Er dropen bloederige klodders “iets” langs haar benen. Op de grond lag niet alleen kots, maar ook bloed.

Daar zat ze, op de grond van de badkamer. Tussen haar kots en haar miskraam. Het hele kleine beetje Eva wat er nog van Eva over was, was met haar miskraam mee haar lichaam uitgevloeid.