Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2006  Ruben van Bogaert

Gedichten - Ruben van Bogaert

Mont Ventoux

In het barre maanlandschap zet ik
met groteske trappen een voor de mensheid
onbenullig kleine stap. Hier is de god
die ik ben
in mijn diepste gedachten
dood. In de catharsis van het zelfverlies
kom ik louter mezelf tegen.

Hoe vlot ook de vers geoliede ketting
in de kamwielen haakt,
de tanden knarsen.
Nooit loopt het helemaal gesmeerd. Het rad
dat voor mijn ogen draait
biedt immers geen verzet
tegen al te menselijk tekort.

Kies

De slaande deuren spreken weer
  voor zich. Ik ben
  een geoefend lezer
  van ongesproken taal. Je zoekt het gewoon zelf
  maar uit,
zwijgt ze.

Ik wil altijd wel wat zeggen

maar dan klinken mijn woorden als buigbaar karton.
En wat uit het hart op de lippen komt liggen, bijt en blijft
hangen in de mond
als een holle kies.
Dus glim ik
groen en als een boer
lacht ze
een wit gebit
bloot. Alles kies
gepoetst en netjes
in het gelid.

Dichtwerk

Hij speelt wat luchtgitaar. Dat hoort ze
  nog het liefst. Als hij zich stom
  stil houdt
  aan de maat
  van alle dingen
  die hij wil
  bezingen maar niet kan.

  Maar dan ontplooit hij zich
  en gebaart
in meerzinwekkende taal:
  jij hebt makkelijk praten.

Verlangen

Toen werd je simpelweg kort gehouden:
  Kortaf klonken steeds de metten
en met je kortgewiekte kop en
  te korte broek kon je niet anders
  dan hopeloos tekort schieten.

  Nu durf ik al eens verlangen
  om vrede te nemen
  met wat te kort werd gedaan.
  Maar korte pijn snijdt diep en duurt in wezen
levenslang.

Gedichten © Ruben van Bogaert

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2006  Ruben van Bogaert