Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2010  Sandra Bernart

Amandelspeculaas en Chardonnay - Sandra Bernart

'Had ik je al verteld van André?'
Het tikkende geluid van het lepeltje, dat ze na het roeren altijd op haar schoteltje legde, haalde hem uit zijn concentratie. Het flikkerende licht van de laptop weerkaatste tegen zijn gezicht. 
'Huh, wat, André?' Zijn vingers raasden vlot over het toetsenbord. Hij keek niet op.
'André stopt ermee, hij is er klaar mee.' Hij voelde de ogen van zijn vrouw vanuit de bank in zijn rechterzij prikken.
W8 ff, ben zo trug, typte hij vlug in.
'Sorry Els, wat zei je over André? Waar stopt hij mee? Met zijn werk?' Zijn lichaam draaide hij een kwartslag zodat hij naar zijn vrouw gericht zat. Schuin vanuit zijn ooghoeken kon hij het scherm in de gaten houden, zonder dat het op zou vallen.
Ze had de onhebbelijke gewoonte koekjes in haar koffie te dopen. Er bleven altijd restjes koek in drijven. Een smerig gezicht vond hij. Hij walgde bij de aanblik van dit ritueel. Soms viel er een stukje koek op haar schoot, omdat het te doorweekt was. Met haar vingers veegde ze de kleverige substantie dan van haar kleding, waarna er altijd een vieze plek achterbleef. Dit leek haar niet te deren, maar hem des te meer. Het was niet eens het vieze vlekje dat hem tegenstond. Er waren mensen met vieze vlekjes waar hij zich niet aan stoorde. Hij had alleen de vieze vlekjes van Els, in zijn hoofd, uitvergroot tot een symbool van de verslonzing, van het verval. Van wat ooit was. Routineus verdween ook nu haar koekje half in de koffie. Hij wendde snel zijn blik af, en ving daarmee nog net een glimp op van zijn scherm. 
[L4]: kw8 op je tijger, 4ever ;-) verscheen er letter voor letter in beeld.
'Nee, joh. Niet met zijn werk. Hij is daar pas net begonnen. Met Elvier.' Het speculaasje had de tocht van kopje naar mond in zijn geheel volbracht en verdween met een grote hap uit zijn zicht.
'Met Elvier, dat meen je niet!' zei hij zo neutraal en verrast mogelijk. De woorden op het scherm echoden opgewonden na in zijn hoofd. 'Ik wist niet dat het niet goed ging tussen die twee? Jij nog koffie?'
'Nee, dank je, ik heb nog.'
Hij stond op en liep naar de keuken. Hij staarde naar het knipperende lichtje op het Senseo-apparaat dat aangaf dat het water nog niet warm genoeg was. Toen het bleef branden drukte hij per abuis op het knopje voor twee kopjes, waardoor even later de koffie over zijn kopje gutste. De dompige geur van de goedkope Aldi koffiepads verstompte zijn gedachten. Terwijl hij de gemorste koffie afdeed met een vaatdoekje realiseerde hij zich dat hij Els in de woonkamer alleen had gelaten met zijn laptop. Subiet liet hij het vaatdoekje op de keukenvloer vallen en snelde zonder koffie terug naar de woonkamer, waar Els de televisie had aangezet en in het journaal verzonken leek.
'Goh, gaan ze echt scheiden dan, of hoe serieus is het?' Zijn stoel was nog warm. De screensaver deed dienst als beschermheer. Een onschuldig golvend schouwspel van kleurige lijnen bewoog als een flinterdunne grens tussen twee werelden. 
'Als ik André mag geloven is het vrij serieus. Hij is er helemaal klaar mee.' Ze zette de televisie direct weer uit en ging er gezellig voor zitten. Haar kopje koffie voor zich op schoot. 'En als je het mij vraagt, snap ik het ook wel. Ze was altijd weg. Elk jaar weer op vakantie met vriendinnen. Dat klopt toch niet. En nu dan weer die gemeenteraadsverkiezingen waar ze helemaal voor gaat.'
Het laatste restje koffie verdween met drab in haar mond, waardoor er een stukje koek aan haar bovenlip bleef hangen. Zijn maag draaide om. Maar hij moest nu scherp blijven, dus hij probeerde hier niet op te letten. Ze boog zich voorover om het kopje op de salontafel te zetten. Haar shirt schoot daarmee los uit haar broek, waardoor hij een deel van haar bleke kwabbige rug zag. Haar broek zat strakgespannen om haar billen, die niet meer de vorm hadden die zijn handen ooit begeerd hadden. Na de komst van de kinderen was haar aandacht verplaatst van haarzelf naar hun twee dochters. Hoe langer de meiden werden, des te korter werd haar kapsel. 'Lekker praktisch' vond ze. Eerder deed ze nog wat met kleuren, paste ze haar kapsel aan de kleuren van het seizoen aan. Maar ook hier was ze geleidelijk mee gestopt. De verloedering was er langzaam ingeslopen, ongemerkt leek het wel. De kinderen hadden als natuurlijke afleiding gefungeerd. Als een verblindend prisma, hadden ze een andere reflectie van de werkelijkheid gegeven. Hij heeft het jaren niet gezien. Tot een paar maanden geleden. Van de ene op de andere dag. Alsof hij ineens wakker werd uit een diepe slaap. Ze was weg. De avontuurlijke, heerlijke vrouw die hij ooit beminde was ingeruild voor een B-merk. Zoals de Douwe Egberts Excellent koffie langzaamaan had plaatsgemaakt voor de Aldi-pads. Als hij zijn best deed, zag hij soms nog trekjes terug die hem deden herinneren aan een vaag verleden. Een verleden waarvan hij niet kon geloven dat deze vrouw daar samen met hem deel van uit had gemaakt. Als hij zijn ogen sloot in bed, probeerde hij fragmenten terug te halen van de tijd dat hun lijven nog als magneten werkten en elkaar automatisch opzochten. Maar deze beelden leken in niets op de Els die nu op de bank zat en hem zachtmoedig gadesloeg, het stukje koek nog steeds op haar lip.
'Ik ben zo blij dat wij hier anders in staan, schat. Ik zie het zo vaak om ons heen gebeuren. Bij Gerard en Karin was het al net zo. Die leefden allebei hun eigen leven. Dan kun je er gif op innemen dat dit soort dingen gebeuren. Als je geen meters maakt met elkaar, maar zonder elkaar, gaat het mis. Als ik dit soort verhalen hoor, ben ik altijd zo dankbaar voor wat wij hebben. Dat wij wel samen tijd onze doorbrengen.' Ze keek hem aan met die samenzweerderige blik van haar. Nu moest hij iets doen, een hand op haar been, een liefdevolle blik ter bevestiging van zijn gevoel voor haar, een kus. Iets.
'Tja...' hoorde hij zichzelf alleen maar zeggen, ondertussen een tedere blik veinzend. Meer kon hij niet opbrengen.
Elke avond kon hij zich verschuilen in zijn eigen wereld. Een wereld waar Els geen weet van had en zeker geen deelgenoot van was. Hij ging niet zoals Pierre drinken met de mannen. Of zoals Gerard naar verplichte bestuursvergaderingen. Hij was er voor Els. Althans dat deed hij haar geloven. En ze was tevreden, want haar man was wél thuis bij haar. Hij koos voor haar. En hij was tevreden, want hij was weg van haar. Niet fysiek, want ze waren nog geen twee meter van elkaar verwijderd. Elke avond zat hij samen met zijn vrouw in dezelfde ruimte. Elke avond dronken zij dezelfde koffie met dezelfde amandelspeculaasjes. Elke avond genoten zij samen van de klanken van Bach die hol uit de boxen van hun goedkope home-cinema-set schalden. Elke avond, om tien uur, stond hij op om een nieuwe fles Chardonnay te ontkurken om samen van te drinken. In het weekend haalde Els er Franse kaasjes bij, die hij liefdevol voor haar afsneed en haar op een toastje aanbood. Zo zaten ze elke avond samen in de woonkamer. Zij op de bank. Hij op avontuur. Zij in de veronderstelling in dezelfde wereld te leven. Hij onzichtbaar op de vlucht van de sleur met haar. Zijn laptop was de poort naar zijn vrijheid. Zijn wereld, die nooit de hare zal zijn. Waar zij geen weet van had. Een muisklik verwijderd van een nieuw avontuur. Je zou kunnen spreken van een gelukkig stel. Zij zou dit waarschijnlijk beamen, hij zou alleen voor zichzelf spreken. Want hij voelde zich een gelukkig man, ondanks Els. Hij zou haar nooit verlaten. Zij was de moeder van zijn kinderen. Hij had het deurtje gevonden van het kooitje, waar hij zich ooit gevangen in had gevoeld. 's Avonds zette hij dit open, om even uit te vliegen, maar hij kwam altijd weer thuis.
'Ik vind het vooral erg voor hun kinderen. Op die leeftijd hakt dat er in zo'n scheiding. Dat moet je niet onderschatten,' ging Els rustig verder. Ze stond op om haar kopje naar de keuken te brengen en zocht het zijne.
'Waar heb je jouw kopje gelaten?'
'Oh, eh, geen idee, dat had ik net toch ergens?' reageerde hij quasi-nonchalant.
Ze liep door naar de keuken en riep lachend, 'Hier suffie, het staat nog vol onder de Senseo. Maar het is nu koud geworden. Zullen we een wijntje opentrekken?'
Vanuit de keuken hoorde hij het geluid van de koelkast die open ging. Hij klikte snel de screensaver uit.
[L4] Hallllloooooo!? Ben je daar nog??
[L4] Pompiedompiedom... ik w8 op je!
[L4] Lekkere tijger van me?
Met twee rinkelende wijnglazen in haar linkerhand en een nog te openen fles Chardonnay in haar rechterhand kwam Els terug uit de keuken. Vlug klikte hij zijn screensaver weer aan, via de speciaal voor deze situaties ingestelde sneltoets.
'Maak jij hem even open, lieverd?' Ze zette de wijnglazen bij hem op tafel en ging er zelf naast zitten. Hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. Ze ging nooit aan tafel zitten. De kurkentrekker lag in de lade van de salontafel. Hiervoor moest hij opstaan en erop vertrouwen dat Els van zijn laptop afbleef.
'Vooral Patrick zal het er moeilijk mee hebben, dat is toch al zo'n gevoelige, introverte jongen. Ik heb echt met die kinderen te doen. André vindt wel weer een andere vrouw. Hij is zo'n schat van een man. En Elvier, die heeft het veel te druk met zichzelf. Daar past voorlopig geen man bij, in haar leven,' ratelde ze door.
Nu moest hij reageren, dan was ze voldoende afgeleid, en kon hij van de gelegenheid gebruik maken om de kurkentrekker te pakken.
'Tja...' hoorde hij zichzelf weer zeggen. 'Tja, wie zal het zeggen. Ze heeft het nu natuurlijk enorm druk met die verkiezingen. Maar als die achter de rug zijn...' Hij schoof zijn stoel naar achteren en steunde met zijn handen op tafel om zich op te richten. Door blijven praten.
'Misschien is dit niet het juiste moment om zulke drastische beslissingen te nemen voor hen. Als die verkiezingen achter de rug zijn, zal alles er weer heel anders uit zien. Dan zal het weer wat rustiger worden voor Elvier.'
De salontafel was drie passen van hem verwijderd, maar hij wilde Els' aandacht vasthouden. Terwijl hij haar aan bleef kijken, liep hij zo natuurlijk mogelijk achteruit richting de tafel.
'Ik snap André wel hoor, maar hij zet nogal wat op het spel,' ging hij door. Blind greep hij achter zich naar de lade, opende hem en voelde met zoekende handen tevergeefs naar de kurkentrekker.
'Wat ben je aan het klungelen, zoek je deze soms?' Els hield lachend de kurkentrekker omhoog.
'Ja, had jij hem al gepakt?' Opgelucht liep hij terug naar zijn plek en opende, met de koude fles tussen zijn benen geklemd, de wijn. Hij schonk beide glazen ongeduldig vol. Morste wat, een paar druppeltjes maar. Normaal zou hij direct een doekje pakken. Met de palm van zijn hand veegde hij de gemorste wijn van tafel. Tegen zijn gewoonte in droogde hij zijn vochtige hand door deze over zijn spijkerbroek te wrijven.
'Wat ben je eigenlijk aan het doen op je laptop, nog aan het werk?' hoorde hij Els vragen. Zonder een antwoord af te wachten reikte haar hand al naar de muis. 'Ik hoorde laatst dat er op www.vakantieveilingen.nl zulke leuke goedkope vakanties aangeboden worden. Wilde ik even samen met je naar kijken. Misschien iets voor het voorjaar?' 
'Wacht, nergens aan komen, ik moet nog iets opslaan!' De lichte paniek in zijn stem kon hij niet onderdrukken. Hij zag haar hand de muis beroeren en kon niet anders dan meekijken naar wat er op het scherm verscheen.
PM 21:55>> L4 is offline

Amandelspeculaas en Chardonnay © Sandra Bernart

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2010  Sandra Bernart