Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2016  Tineke van Roozendaal

Portrettengalerij – Tineke van Roozendaal

Ze neemt haar toestel altijd mee wanneer ze ’s morgens gaat ontbijten op het plein. De frisse ochtenden in deze stad zijn mooi. De populieren staan in bloei. Het plein ligt bezaaid met de zaadjes en in de bomen hangen zilverharige pluizen. De terrassen aan de oostzijde zijn ’s morgens in de zon, de terrassen aan de westzijde ’s avonds. Ze houdt van de zon. In Nederland is het zelfs in de zomer niet zo warm en zonnig. Eva studeert een half jaar in Sevilla. Ze volgt vooral literatuurcolleges omdat dat onderdeel tijdens haar studie niet uitgebreid aan bod komt. Toen ze net aankwam heeft ze geprobeerd om een baantje te vinden in een café of restaurant. Ze had kunnen weten dat er voor buitenlandse meisjes geen werk is vanwege de enorme werkloosheid onder jongeren in Spanje. Eva geniet van het leven in de stad, van het Spaanse eten en van het contact met de Spaanse en buitenlandse studenten. De studie valt haar niet zo zwaar en ze heeft dus genoeg tijd om de stad te verkennen.
Ook vanochtend loopt ze over het plein naar café Pilio. Op een bankje ligt iemand te slapen. Wanneer Eva dichterbij komt ziet ze dat het een vrouw is. Ze ligt op een bruinwitte deken en onder haar hoofd plastic tassen. Het is nog stil op het plein en Eva gaat door haar knieën om een foto te maken van de vrouw. Het licht valt op de benen en de rest is in de schaduw. Een mooi beeld. Wat heeft deze vrouw vannacht meegemaakt? Slaapt ze haar roes uit? Is ze het huis uit gezet? Heeft ze gewerkt? Op straat of in een nachtclub? Ze ziet er niet naar uit dat ze een paar kilometer heeft hard gelopen langs de rivier. Veel studenten doen dat. De paseo Rey Carlos 1 is zo’n 2.5 kilometer lang. Eva gaat dit ook een keer doen. Het lopen bij deze temperaturen trekt haar voorlopig niet. Nog een paar foto’s maakt ze, nu vanaf een afstand. Straalt deze vrouw kracht uit of is ze triest?
Eva neemt een ontbijt en bereidt haar college voor. Ze had nog nooit van Manuel Vilas gehoord totdat ze naar zijn lezing ging in het kader van de Feria del Libro. Vilas is dichter zonder te rijmen. Eigenlijk vindt Eva dat hij verteller is, schrijver van ultrakorte verhalen. Een vlotte man van net vijftig, niet doorsnee, niet onaantrekkelijk. Ervaren, dat is hij en Eva houdt van ervaren mannen. Ze leest nu het gedicht waarin hij een afscheidsrede houdt voor zijn auto, zijn trouwe kameraad. Hij schildert de mooie tijd die ze samen hadden, hoe ze voor de stoplichten wachtten, hoe ze over de snelwegen zoefden. Onwillekeurig denkt Eva aan een DS, de favoriete auto van haar moeder. Het blijkt een Mazda 6 te zijn. Geen idee hoe die eruit ziet. Vilas neemt zichzelf op de hak en gebruikt regelmatig zijn eigen naam in zijn gedichten. Hij is niet cynisch. Hij schrijft met afstand en is toch betrokken. Ze is verdiept in de bundel van Vilas. Aan een tafel naast haar gaat een gezelschap van 5 mensen zitten. Ze herkent ze. Elke morgen bestellen zij hier rond 10u00 hun ontbijt. Het is een groepje mannen met één vrouw ertussen. Keurige mannen. Het is de kantoorgroep. Ze eten hun ontbijt en zitten vrolijk te praten. De vrouw ziet er onberispelijk uit met haar hoge hakken en kokerrokje. De man tegenover haar is een Brassensachtig type. Baard, donker haar en lachende bruine ogen onder een hoornen bril. Brassens, de man van de chansons, de Franse chansons. Ja, daar lijkt hij op. Hij straalt iets vertrouwelijks uit. Wanneer ze haar fototoestel tevoorschijn haalt, staat B. op en loopt weg om de bestelling op te halen. Eva neemt hem op de rug. Als hij straks terugkomt met koffie en tostadas neemt ze hem gewoon van voren. De portretlens.
Eva drinkt snel haar jus d’orange en pakt een fiets uit het rek met haar Servicikaart. Ze heeft haast. Het college begint over twintig minuten en ze moet naar het andere eind van de stad. Spullen in het mandje en fietsen dus. De universiteit is in de voormalige tabaksfabriek, die van het zigeunermeisje Carmen, van Bizet. Ze houdt niet van opera. Een romantisch drama. Eva houdt van jazz.
Manuel Vilas. Hij blijkt te zijn gevraagd om het college in te leiden. Niet alle studenten zijn bij de lezing geweest. Vilas herkent Eva en knikt. Zij zat toch ook bij die voordracht? Vilas legt uit hoe hij op een bepaald moment voor de keuze kwam te staan 1000 euro uit te geven aan zijn oude hond om hem te laten opknappen of 1000 euro aan zijn oude kameraad, de auto. Hij kon niet kiezen. Een moreel dilemma. Hij kon oprecht niet kiezen. Met welke van de twee had hij het meeste meegemaakt? Aan welke van de twee bewaarde hij de mooiste herinneringen? De hond koos. Hij liet het leven. Manuel Vilas vertelt en vertelt en leest en leest. Eva houdt van zijn stem die zacht en toch helder is, niet schel. De stem van een zanger. Een licht hese stem ook. Zijn gedichten, zijn ultrakorte verhalen, klinken haar als muziek in de oren.

Eva wil hem fotograferen. Een portret van de dichter voor haar paper. Een ervaren man op de voorkant van de paper. In de pauze stapt ze op hem af. Manuel lacht charmant. Natuurlijk mag ze hem portretteren. Op één voorwaarde, namelijk dat hij de foto zelf ook krijgt. Hij is ijdel. Eva houdt van ervaren en ijdele mannen.
Ze spreken af om na het college in het Parque Maria Luisa een paar foto’s te maken. Wanneer ze naar buiten lopen zien ze een affiche hangen over het Jazzfestival dat door de Universiteit voor de 15e keer georganiseerd wordt. Eva blijft er voor staan. Manuel staat naast haar en zegt dat hij er al eerder is geweest en dat het een hoogstaand festival is. Hij gaat dit jaar weer nu hij toch in Sevilla is. Eva maakt verschillende foto’s van Manuel. Zittend op een bank met een boek en een sigaret. Op haar af lopend in een schaduwrijke laan. Een dichter, dat is hij. Manuel heeft een lunchafspraak en vertrekt.
Eva fietst terug naar haar appartement bij de Torneo. Het is een goedkoop appartement en ze houdt het hier wel uit. Ze neemt een douche en gaat dan nog even wat drinken op het plein. Een tinto de verano smaakt haar wel. Wanneer ze zit komt er al snel een man die een aansteker voor haar neerlegt. Een aansteker met een briefje eronder. Eva rookt niet. De man zweet. Eva is niet in de stemming voor gebedel. Ze ziet de man behendig de aanstekers weer innemen en bij een paar tafeltjes krijgt hij toch wat geld. Als ze nu eens een foto…Snel pakt ze haar camera en ze heeft hem, terwijl hij naar een paar toeristen lacht. Hij lacht gouden tanden bloot.
Eva zit. Ze denkt aan haar leven in Amsterdam. Ze mist het niet. Niet de vrienden en vriendinnen. Niet haar ouders ook. Haar broer zeker niet. Het leven is hier.
Een zigeunerin met rozemarijntakjes loopt nu langs de tafeltjes. Eva klemt haar tas op haar schoot. De vrouw lacht verleidelijk alsof ze Eva een cadeau wil geven. Eva knikt nee. Een foto wil ze maken. Behendig pakt ze haar camera en ze doet of ze op de kinderen op het plein richt die in de waterstralen spelen. De vrouw loopt kwaad op haar af. Een prachtig verweerd gezicht. Nee, ze neemt de kinderen en wijst achter de vrouw naar de kinderen.

Het meisje van de supermarkt zit zuchtend achter de kassa. Eva rekent een deodorant af. De supermarkt is een chinees, een Spaanse chinees. Je kunt er van alles kopen, van glazen tot en met schriften en portemonnees. Koffie en deodorant en op de toonbank staat een cadeauverpakking durex. Het meisje draagt een roze voile jurkje. Als Eva later buiten loopt en naar haar fiets gaat, ziet ze het meisje de winkel uitkomen. Een opgebolde roze jurk. Het meisje is zwanger. Een mooi beeld voor de galerij en Eva maakt een foto. Het meisje lacht. Ze mag zo wel gezien worden, vindt ze,
Eva gaat vanavond naar de Andalusische Big Band, de eerste uitvoering van dit festival. Ze heeft niet met andere studenten afgesproken. Ze gaat alleen.
Wanneer ze de zaal binnenkomt, ziet ze Vilas zitten. Naast hem zit een mooie vrouw. Haar zwarte haar draagt ze los en ze heeft een stola om. Ze ziet er trots uit. Eva zou ook trots zijn als ze daar zat. Ze knikt nu naar Manuel en zoekt een plaats. Niets laten merken, daar is ze goed in. Ze schuift een rij in en ze ziet tot haar verrassing B. Ze gaat naast hem zitten. Nu komt het er op aan om interessant te zijn voor hem, de moeite waard. Ze wil de moeite waard zijn. Het concert begint al snel. Een swingende band, heerlijke muziek, eigenlijk om op te bewegen. Ze danst voorzichtig wat op haar stoel en raakt daarbij de arm van B. aan. B. kijkt lachend opzij en maakt ook dansbewegingen met zijn bovenlichaam. Het swingt. Eva swingt en B. swingt.
Na afloop gaan ze nog wat drinken op een terras. Ze raken met elkaar in gesprek en B. blijkt op het gemeentehuis te werken. Hij is sociaal raadsman of iets in die richting. Eva begrijpt het niet helemaal. Wat zij doet. Eva vertelt over haar studie en de reden van haar verblijf nu in Sevilla. Of ze haar familie niet mist. Eva schrikt van die vraag. Nee, ze mist eigenlijk niets en niemand.
B. brengt haar naar huis, naar haar appartement. Hij gaat mee naar binnen en voorzichtig legt hij haar op het bed. Ze laat het gebeuren. Hij lijkt immers op de Franse zanger. Hij praat zacht tegen haar. Hij is een tedere minnaar.
Waarom geloven haar ouders haar niet? Waarom heeft haar broer haar nooit excuses aangeboden? Ze was pas 12 en hij was 18, een verlegen jongen. Ze was eerst blij geweest met de aandacht, dat hij oog voor haar had, zijn kleine zusje! Hij kwam ’s avonds laat naar haar kamer. Hij rook naar alcohol. Hij bracht chocola voor haar mee en dan speelden ze het man- en vrouwspel, zo noemde hij het. Hij sprak haar aan als zijn vrouw…en doe maar wat ik je vraag..ik doe dit alleen met jou omdat je mijn speciale vrouw bent, en kijk maar ik heb een cadeau voor je en we bewaren dit als ons geheim, zusje, mijn speciale vrouw.
Hij was hardhandig onhandig. Philip is nu getrouwd en heeft een dochtertje. Haar ouders schaamden zich voor haar vieze praatjes. Dubbel gestraft.
Eva besluit een portrettengalerij te maken. Ze vraagt B. of ze hier in haar appartement een portret van hem mag maken. B. vindt het een goed plan. “Morgenochtend” zegt hij, “dan is er beter licht”

Portrettengalerij – Tineke van Roozendaal

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2016  Tineke van Roozendaal