Hij komt aan bij de parkeergarage en wil zijn van tevoren betaalde en geprinte parkeerkaart invoeren. Nope. Met geen mogelijkheid krijgt hij contact. Wanneer hij nog eens goed kijkt ziet hij dat hij een kaart voor Holwerd kocht. Hij staat in Lauwersoog. Foutje. Even later blijken ook de kaartjes voor de boot de foute te zijn, maar met bijbetaling van slechts 0,60 per persoon komt alles weer goed.
Cappu? Vraagt hij de twee dames die met hem mee reizen. De dames zien er fris uit. Moderne bril, vrolijke muts en dito sjaal. Ze gaan vast een weekendje naar van der Werff. De man komt met koffie en verse gevulde koeken. De dames hebben hun iPad tevoorschijn gehaald. Filmpjes van de kleinkinderen, een foto van de boot. De nieuwste kledingaanwinsten worden getoond. De man heeft ondertussen ook zijn iPad tevoorschijn gehaald en leest de laatste nieuwsberichten. Mooie laarzen, chique jas. Verrekijker.
“Zouden we nog zeehonden zien?” vraagt één van zijn dames. “ Het is vloed en dan zie je ze meestal niet”.
“Broodje kroket misschien? Ik neem er een biertje bij”. De dames willen kroket zonder brood, want ze hebben een broodloos dieet. Een glaasje droge witte zal wel smaken.
“Die iPhone 6 is wel geweldig”, zegt de meest forse dame van de twee. “Heb jij al een 6?”vraagt de andere, duidelijk afgunstig. “Ja, ik zou niet meer zonder kunnen. Zo handig. Goed formaat en compatibel met mijn MacBook”.
Ze zijn allen verdiept in hun whatsapp, mail of nieuwsberichten. “De zeehonden hebben een naar virus te pakken”, zegt de man, “ lees ik”. De dames kijken zonder iets te zeggen verder op hun i’s.
“Shit, ik ben mijn oplader vergeten”, zegt de dame in de muisgrijze jas. “Ik stuur J. even een app, kan hij hem meenemen”. “Mens, er zijn vast genoeg opladers. Iedereen heeft toch een iPad!” kat de andere dame.
Wanneer we de boot aflopen, zie ik de blauwe bus al staan.
“Ah, dochter Fischer bestuurt de bus. De ouwe is immers overleden”, weet de man te melden. “Hij heeft nog in Amsterdam gestudeerd. Economie. Hij was wel wat ouder dan ik, maar ik had hem zomaar kunnen tegenkomen in de collegebanken”. De rolkoffers worden van het wagentje gehaald en ze stappen de bus in. Een weekend vol i-openers tegemoet.
Ik pak mijn fiets. Ik ga een dagje uitwaaien.
Wanneer ik neerstrijk in de Marlijn voor een kop koffie, zie ik een groep ouderen zitten. Ze zijn nogal luidruchtig. “Is er wifi hier?” hoor ik een man vragen. Ik herken zijn stem. De man van de boot. Hij heeft heel wat “ vriendjes” dus. De iPad en hij zijn onafscheidelijk. “Ah, Jan Blauwpak is 74 geworden, lees ik net”.
Ik zag een groep wulpen, een heggemus en verschillende buizerds. Vijftig tinten bruin op de kwelder, bij het stuifzand en op de gezichten van de mensen die net van de wintersport komen. Het is februari. Ik neem de laatste boot terug.