Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2007  Tjeerd Beets

Guiseppe - Tjeerd Beets

Guiseppe hoorde aan de echo van het blazen van het stoom dat het cappuccino apparaat klaar was met het vullen van zijn kopje. ‘Eindelijk’ dacht hij want het was al bijna vijf over negen. Het koffiezetapparaat had wel vaker kuren. Hij liep naar zijn vaste plek in het restaurant met onder zijn ene arm de krant van vandaag en in zijn andere de mok met Italiaanse koffie. Hij ging zitten aan bar in het rokerige gedeelte van het eetcafé. Alhoewel Guiseppe niet rookte zat hij hier toch het liefst. De vaste bezoekers zaten aan deze bar en met de meeste bezoekers had Guiseppe een vriendschappelijke band. Hij zou niet snel met hen buiten werktijd gaan bowlen, maar tevens zou hij hen het genot van zijn begroeting in deze uren niet ontnemen. Het eetcafé waarin Guiseppe werkte is enigszins ondergronds en daarom geliefd bij de New Yorkers, vooral omdat de dikke muren van het café de warmte van de straat weigerden toe te laten en er een heerlijke koele atmosfeer heerste.

Vanaf de bar had de Italiaanse immigrant uitzicht op de straat. Het raam zat voor de klant op ooghoogte en keek uit op de onderbenen van de Manhattanse bevolking. Guisseppe zat hier elke dag op exact dezelfde tijd. Hij zorgde dat hij de eis van zijn baas om 25 sandwiches voor negen uur klaar te maken had volbracht voordat hij om 5 over negen klaar zou zitten op zijn plekje. Het lukte hem elke keer weer en er waren weinig collega’s die hem dat nadeden. Door deze onzettende discipline werd de Italiaan door zijn collega’s plagerig China man genoemd. Kortweg China. Naar het meest gedisciplineerde volk van de wereld.. Guiseppe was erg trots op zijn Italiaanse roots, maar was altijd onder de indruk geweest van de Chinese mannen die hij als kleine jongen aanschouwde in de berichtgeving over het verderfelijke communisme. Mede hierdoor accepteerde hij de bijnaam. Protesteren was toch een onbegonnen zaak. Dat wist niet alleen hij, maar ook alle andere miljarden mensen met een niet zelfgekozen bijnaam.

De vaste klanten wisten dat China altijd bij het raam wilde genieten van zijn cappuccino en hielden zijn favoriete plekje voor hem vrij. Als dank maakte hij graag een praatje met hen, maar zonder dat iemand het wist zat hij er in de eerste plaats om de onderbenen te aanschouwen van de meest stijlvolle man uit Manhattan. Elke dag om exact 9:06 liep hij langs het café waarvan de entree zo verscholen lag dat de stylist waarschijnlijk nooit heeft geweten dat er aan de bar een bewonderaar zat die het had voorzien op zijn onderbenen.

De schoenen van de stijlvolle man waren van een soort leer die Guiseppe nog nooit had gezien. De schoenen liepen in een punt die je niet zag bij de standaard zakenmannetjes uit het ‘Financial district’. De schoenen leken zo soepel te lopen dat de man leek te zweven, wat het algeheel een nog stijlvoller aanzien gaf. De onbekende droeg daarin altijd zwarte sokken met een bijpassende pantalon. Niet het soort pantalon wat je kunt krijgen bij de Macy’s maar waar de fijne handen van Egyptische kleermakers hun handen hadden gestreken voordat het exact op maat was geknipt. Dankzij deze grote mate van stijl en de karakteristieke wijze van lopen had de onbekende man van de gedisciplineerde Italiaan een fan gemaakt.

Guiseppe maakte sinds kort overuren. Hij vertelde zijn baas dat hij groter wilde wonen, maar alleen hij wist dat hij dezelfde schoenen wilde hebben en natuurlijk al in de gaten had dat deze met nogal de nodige financiën met zich mee brachten. Hij zou spoedig door zijn baas worden gecomplimenteerd voor het maken van 50 sandwiches in dezelfde tijd dat anderen er de helft produceerden. China man was geen aantrekkelijke man en gaf daarom erg veel aandacht aan zijn kleding. Zijn moeder had hem altijd verteld dat een stijlvolle man telt voor twee. Dat hij twee keer zo veel broodjes smeerde als zijn Amerikaanse collega’s leek hem niet te deren. China man gaf alleen om zijn voorkomen.

In zijn spaarzame vrije uurtjes stroopte hij de mode winkels van Manhattan af met een discipline die niet veel voorkwam bij de Italianen. China man was on the roll. Na weer een dag slenteren door de brede straten van Manhattan zonder zijn schoenen te hebben gevonden. Pakte hij de metro naar de Bronx, waar hij de nachten doorbracht in een vochtig appartement. Nadat hij uitstapte op het verhoogde metrostation liep hij binnen in een nabijgelegen avondwinkel. Het was niet de favoriete winkel van China man Zijn vaste avondwinkel was onlangs overvallen en de eigenaar was in een dusdanige shock geraakt dat hij geen bier meer kon verkopen aan de veelal minderjarige bezoekers.

Toen hij al onhandig gebukt al zoekend naar de lager staande goedkope biersoorten liep botste hij tegen dezelfde man die hij in al die jaren niet had durven aanspreken. Gebukt staande viel zijn blik op de schoenen. Het fijne leer leek niet op zijn plaats op het plakkerige zeil in de smoezelige avondwinkel. Het was een beetje als een voetballer in een schaatspak. Zoals altijd werden de schoenen vergezeld door de zwarte sokken en de broek die elke textielfanaat liet watertanden. China man volgde de broek verder omhoog en zag net boven de bovenbenen het begin van een voor zover dat mogelijk was nog mooier jasje. Eindelijk kon hij de elegante kop van de drager aanschouwen. Hoe vaak had hij in zijn gedachten de elegante kop zien langskomen. Het gemanicuurde gezichtshaar, het dikke zwarte haar ingevet en achter over gekamd en slechts op enkele stukken onder de witte hoed zichtbaar. In zijn gedachten zag de man er nog gelikter uit als de mede-immigrant van Al Pacino in Scarface. Eindelijk kon hij een gezicht geven aan de schoenen. China man merkte in het omhoog gaan van zijn hoofd dat hij een klein beetje zenuwachtig was geworden. Hij keek verder en zag in de kraag van het perfect zittende colbert de eerste harige wrat opduiken. In het op maat geknipte pak en in de meest soepele schoenen ooit gemaakt zat een man met een vettige kop en een huid die alleen kan zijn ontstaan door het roken van 5 pakjes sigaretten per dag gedurende de jaren die een kat niet zou overleven. Het gebit van de man had teveel koffie gezien en sommige tanden waren daardoor ook de vochtige omgeving ontvlucht. De vettige neus van de man werd bijgestaan door een dikke vinger van een hand die zijn mistige bril hielp om niet van de gladde neus af te glijden. De man zag er zo onsmakelijk uit dat Guiseppe zijn trek in de alcoholische versnapering die hij zichzelf had beloofd als troost voor de teleurstellende dag die had moeten doorgaan volledig had verloren. De gedisciplineerde Italiaan trok gedesillusioneerd zijn hoofd in de kraag van zijn jas en zette het op een lopen. Naar huis wilde hij, zo snel als hij kon. De volgende dag gaven de vaste klanten zijn stoel om 9u23 weg aan een toerist. China man was druk bezig een nieuw record te smeren.

Guiseppe © Tjeerd Beets

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2007  Tjeerd Beets