Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2007  Vera de Brauwer

Gedichten - Vera de Brauwer

geen rozengeur

een dievennacht
met hier en daar een pilelamp
waarvan de batterij gans plat
wie weet hoeveel eeuwen al

hij strompelt, mompelt
'k ben strontzat
terwijl hij traag de sleutel past
zonder hulp van maneschijn
en mist en nog eens gist
waar toch dat gat
verdomme!
waar dat gat mag zijn

slechts één ding schiet door zijne kop
dat er geen deegrol op hem wacht
zoals in menig domme mop
waar elke stomme kloot om lacht
die geen benul heeft, gene weet
dat wie zich poepeloere drinkt
vaak alles en zichzelf vergeet

maar nooit
dat er niets op hem wacht

 

witte lakens

er hangen witte lakens
voor de gesloten ramen
om de zon te weren
zo blijft het klaar in huis
en het scheelt toch een paar graden
vertelt ze aan de buurvrouw
die haar erover aanspreekt

ondertussen denkt ze
met verbittering
dat er een laken hing
voor het venster van mijn ziel
is iets dat al die jaren
niemand ooit opviel

want zij scheen licht
en straalde warmte

 

afstand

het zijn geen onbevaarbare zeeën
waar twijfel kolkend dieptewaarts
geen gletsjers glad van onverschilligheid
waar geen mens rechtop kan staan

het is berijdbaar hard beton
waar autobanden pauken slaan
en elke slag betekent:
ik kom dichterbij

 

Kwelling

Kon ik mijn hart in tweeën delen,
dan was de ene helft voor jou.
Een half verdriet wil men niet helen,
want op de wake volgt de rouw.

Altijd valt het verlies te vrezen
van 't lief waar men zich mee verbond,
maar dat men nooit bezit in wezen,
bij leven niet, noch in de grond.

En zijn de tranen reeds gestort
of werd het afscheid uitgesteld,
wordt het hart niét door een tekort,
dan wel door een teveel gekweld.

Gedichten © Vera de Brauwer

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2007  Vera de Brauwer