Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2013  Chris Huinder  Beoordeling Vesseur

Beoordeling Verda - Chris Huinder door Eva Vesseur

De ik-persoon krijgt een briefje van een oude bekende, Verda. Een zakelijk briefje over tegels. Als de ik-persoon en Verda elkaar treffen is meteen duidelijk dat er heel wat is voorgevallen tussen de twee. Zij heeft al die tijd dat ze elkaar niet zagen veel meegemaakt en zoekt toenadering. Hij laat het zich overkomen. Ze gaan uit, naar een restaurant waar herinneringen bovenkomen. Al die tijd is er een nieuwsgierig makende spanning tussen de personages. Liefde, maar ook een moeilijk verhaal. Uiteindelijk volgt de ontknoping. De zoon van Verda, Johan, blijkt de zoon van de ik- persoon te zijn.

Meteen vanaf het begin zit er spanning en veel suggestie in het verhaal. Verda is een fascinerende vrouw met nogal wat tegenstrijdigheden. Verwaarloosd, met een mooie stem, zwaarlijvig en verleidelijk en elegantie spreekt uit haar handelingen. Als lezer raakt ze je meteen. Het verhaal drijft op nieuwsgierigheid. Wat is er tussen die twee voorgevallen. Wat is er tussen hen geweest? Wat is de relatie? Hoe goed kennen ze elkaar. Dit zorgt er absoluut voor dat je als lezer meteen het verhaal in wordt gezogen en probeert tussen de regels door te lezen.
Er zitten aan het begin wel wat slordigheidjes in, bijvoorbeeld:

‘Ja, over de tableaus op die tegels vertelde je aan Johan sprookjes. Je kunt hen ingelijst voor 75 gulden krijgen.’
Ik sprak met haar af in haar nieuwe huis.
‘Ik ben natuurlijk nieuwsgierig naar je leven na al die jaren. En naar Johan.’

Door de zin: ‘ik sprak met haar af in haar nieuwe huis’, zijn de lezers meteen in haar huis. Daarna volgt de dialoog over de telefoon. Dit kan beter door te schrijven: ‘ik vroeg haar om af te spreken in haar nieuwe huis’ of de zin na het telefoongesprek te plaatsen.

Als we eenmaal bij Verda thuis zijn vind ik dat ze er nogal heftig aan toe is. Grauw, grote groeven, tien jaar ouder lijkend en gezwollen voeten in afgetrapte sloffen, mokken met afgebrokkelde rand. Het is zo heftig beschreven dat het de suggestie wekt dat ze dakloos is geweest, verslaafd aan drugs of als prostitué heeft gewerkt. Doordat de suggestie wordt gewekt dat het zo erg is en je de nieuwsgierigheid van de lezer zo wordt gevoed is op het eind de ontrafeling een beetje een tegenvaller.

Daarna volgen wat aanwijzingen; zijn dochter ie vernoemd is naar Johan, de foto van Verda, de ik-persoon en Johan zelf. Deze zijn erg mooi gekozen en verraden nog niet te veel. ‘Leuk joch’, is een gemiste kans. Het is ook geen reden om je eigen kind te vernoemen naar het kind van een vroegere vriendin. Ik zou hier een ander woord kiezen. Iets meer specifiek.

In het restaurant wordt Verda steeds sympathieker en mooier. Dit is nogal een contrast met wat eerder in het verhaal wordt beschreven.
Het moment van de waarheid, de ontknoping van het geheim gaat heel snel. Hier heeft de lezer meer tijd nodig. Het zou mooier zijn als de ik-persoon er helemaal zelf achter kwam. Verda vind het moeilijk om het hem te vertellen, maar ze geeft wel hints. De lezer vermoed nu de hele tijd iets maar krijgt het dan wel heel erg rauw op zijn dak. Laat het hem zelf realiseren, dan gaan wij als lezer natuurlijker mee met het verhaal.

De metafoor van het sprookje snap ik niet helemaal. Het kenmerk van een sprookje is dat het goed afloopt. Dat zie ik niet terug in dit verhaal.

Al met al een spannend, suggestief verhaal waarbij de schrijver op slimme wijze de spanning weet vast te houden en de lezer op het puntje van de stoel laat meedenken met de ik-persoon.
 

Augustus 2013, Eva Vesseur

Beoordeling Verda - Chris Huinder door Eva Vesseur

Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2013  Chris Huinder  Beoordeling Vesseur