Scheikunde
Hier is een keuken waar luchten geuren, pannen kunnen gesloten blijven.
Aroma’s worden niet intenser bij het zien van de gerechten, noch kunnen zij vlees benoemen.
Antwoorden zijn voor sympathieën, voor overtuigingen en meningen die gebaat zijn bij een beeld.
Ze zijn voor dingen die ik wil kennen al voor ze toe te laten.
Voor correspondentie en discussies. Gesprekken met een idee ergens aan gerelateerd.
Aan een norm, ethiek, iets wat overtuigend boven al gerust moet stellen.
Alsof het nodig is, hier dwaalt de laatste mijmering door het bovenlicht naar buiten.
Morgen zal ik het vinden in vaste vormen en gezichten en beseffen dat ik je mis.
Onveranderlijk
Omdat wij geboren worden, de tijd hebben gekregen en dit merken.
Omdat wij lief hebben de dingen die eindigen houden wij van foto’s in handen.
Het beeld dat we hebben en wat het is; verandering.
Lijnen in het gezicht. Littekens op de borst. Een gebogen rug.
En toch, deze vingers, dit hoofd, dit lichaam,
ik kan niet anders zeggen dan dit ben ik.
Ramen
De voorwerpen hebben geen naam, ze krijgen een betekenis van naastgelegen dingen.
Een ruimte wordt woning vanwege ramen en een brievenbus, de mens noemt het een huis.
Zo maakt het lichaam een stoel van wat planken en lappen stof, tijdens het zitten ontstaat er een kamer met deuren naar aparte gangen waar onheilspellend voetstappen klinken.
Buiten is nu een andere plek.
Binnen worden meubels gesmeed, vloeren bedacht om over te lopen, wanden getrokken tot aan een hemel met vensters naar de vreemde wereld.
Onder ons
Ze vinden je leuk, zei je en zij kunnen zich niet voorstellen dat jij onzeker bent in groepen, zo soepel zagen ze jou door de kamer lopen.
Ze hoorden stotterloze woorden spreken over verstopte tijden met een groot gemak weer opgehaald alsof er nooit iets was veranderd.
We liepen verder en jij kneep mijn hand licht, de lach op jouw gezicht verbreedde in stralend wit.
Jij wist waarom ik had bewogen, waarom ik had gepraat.
|