Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2004  Rick Valkenburg  Beoordeling BSN

Beoordeling Ethel Vossage - Rick Valkenburg door BSN

Als we afzien van een paar taalfoutjes (een hangend lid, die...) is dit een zeer vaardig geschreven verhaal. De ik-verteller heeft een mooie persoonlijke toon in zijn impressie van het kleine maar rumoerige hotel en er is een heel goede ‘belevende ik’ in de scène met Ethan. De dialoog is precies goed, met de juiste onderbrekingen. Dat de Amerikaan zich in het Engels uitdrukt is alleen maar geloofwaardig en de taal die hij bezigt is die van de Hollywood-dialogen voor bijna iedere lezer dus gemakkelijk te volgen. In een langer verhaal zou al het Engels wat vreemd aandoen; de oplossing zou dan kunnen zijn het neerzetten van Nick in Engeland en de VS (geen taalverschil tussen hoofdpersoon en tegenspeler) of het gedeeltelijk indirect weergeven wat Ethan zegt, met af en toe een flard Engels.
Daar zit het probleem niet in. Een probleem is er wel, vindt deze redacteur, maar aangezien dat niets met verteltechniek en ‘fouten’ te maken heeft en dus louter betrekking heeft op de inhoud, kan mijn oordeel alleen subjectief zijn. Dat subjectieve oordeel komt hierop neer dat naar mijn gevoel het verhaal niet ergens over gaat en dat deze lezer dus met een onbevredigd gevoel bleef zitten.
Waarom?
Een ik-verteller die een beginsituatie schetst en die dan een nadrukkelijke aankondiging doet (Het was die avond dat ik ...), wekt de verwachting dat er zich ook in hem iets zal gaan voltrekken: na de Gebeurtenis kijkt hij anders tegen zichzelf en/of tegen het leven aan. Daar zie ik hier weinig van de laconieke mededeling dat hij nooit meer in een hotel gewerkt heeft, is thematisch geen overtuigende afronding, omdat het verhaal nu eenmaal niet gaat over het werken in hotels. Hoe levendig de dialoog ook is, met die afwisseling van Ethans barse beweringen en het nerveuze gefantaseer van de ik, zowel de verteller als de gevreesde opponent reageren op de meest voor de hand liggende manier: Ethan door te melden dat hij zijn leven gebeterd heeft en dat zijn schuld daarmee afgedaan is, en Nick door eerst bang te zijn en daarna opgelucht. Dat is vanzelfsprekend en dus heel geloofwaardig, maar er is niet meer dan dat, er voltrekt zich tussen deze figuren niets verrassends en een beetje verrassing mag een verhaal toch wel hebben. Dat heeft Rick ook wel aangevoeld en dus heeft hij de spanning mooi opgevoerd tot het moment dat de moordenaar ... een schrijfblokje tevoorschijn haalt. Maar ‘spanning’ is hier een kwestie van goede verteltechniek en niet van een thematische lading. Als Nick doorheeft dat hij de confrontatie zal overleven, gebeurt er helemaal niets meer en de twee slotzinnen veranderen daar m.i. niet veel aan.
De simpelste manier om daar iets aan te doen is aan te kondigen dat de verteller altijd gek is geweest op een bepaald nummer van Laura Pausini, maar dat hij dat na die nacht in het hotel niet meer kon aanhoren. Dan de confrontatie met Ethan, dan de afronding waarin bijvoorbeeld gezegd wordt dat hij op zoek is gegaan naar de code om een andere cd te kunnen opzetten. Het verhaal blijft dan Spielerei, maar het is wel af, vind ik. 
Enfin - schrijven kan Rick van Leeuwen wel.

Juli 2004, Hans ter Mors

Beoordeling Ethel Vossage - Rick Valkenbrug door BSN

Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2004  Rick Valkenburg  Beoordeling BSN