Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2004  Rick Valkenburg  Beoordeling BSN

Ethan Vossage - Rick Valkenburg

Het was een nacht die niet veel anders was dan alle andere doordeweekse nachten die ik in het hotel had doorgebracht. De dof tikkende klok in de lobby en de ijzige wind die af en toe door de kieren van de kozijnen heen kermde en zich vermengden met het geluid van de zoemende afwasmachines en de brommende koffiemachines, irriteerden me echter meer dan voorheen. Ik begreep nooit waarom niemand in het slechts negen kamers tellende hotel daar wakker van werd, noch dat de krakende, houten vloer die over de hele bovenverdieping lag uitgestrekt niet tot klachten leidde. Wanneer ik me ongemakkelijk voelde zette ik meestal muziek op. Dat deed ik niet altijd, omdat er iedere nacht slechts één CD in de speler zat en er een code voor nodig was om CD’s te verwisselen.
Vanavond zette ik muziek op.
De zuivere stem van Laura Pausini vulde de lobby en drong al het andere heel ver weg. Het was die avond dat ik voor het eerst met Ethan Vossage te maken kreeg. 

Ik kende hem alleen van gezicht en van de verhalen die ik af en toe hoorde van mijn vrouwelijke collega’s. Hij vroeg een keer om roomservice en deed even later de deur open met een brede glimlach en in zijn hand een hangend lid, die hij provocerend kneedde. Andere verhalen gingen over zijn charmante benadering het ene moment en zijn onredelijke uitbarstingen het andere moment. Ook zijn rituele jogging halfuurtje vroeg, soms heel vroeg, in de ochtend, zonder shirt aan, kwam regelmatig ter sprake.
Ik had hem een enkele keer ontmoet en dan was hij vriendelijk en geduldig. Veeleisend, dat wel, maar dat vond ik ook geen probleem gezien het geld dat hij voor zijn suite betaalde. Als nachtreceptionist had ik verder weinig met hem te maken en ik nam de roddels en anekdotes derhalve voor kennisgeving aan.
Ethan Vossage was een frequente gast van het hotel. Wat hij hier precies deed wist niemand en hij kon plotsklaps uitchecken, omdat hij ineens terug moest naar de Verenigde Staten. Soms liet hij zijn spullen gewoon in zijn suite staan en zei dan dat hij over een paar dagen weer terug zou zijn en dat we de rekening van zijn kamer wel door konden laten lopen. Op een dag had een van de receptionistes, per ongeluk meende ze, artikels gevonden op het internet die aan hem waren gewijd en ze schroomde niet om haar collega’s aan te sporen ook eens een kijkje te nemen.

Zo kwam het dus dat ik die nacht, terwijl Laura Pausini mij toezong en verder waarschijnlijk het hele land sliep, het internet op ging en mijn favoriete zoekmachine opende. Ik keek nog even over de rand van mijn beeldscherm de hal in en de trap op, haalde diep adem en tikte zijn naam in.
“84 resultaten.” toonde het beeldscherm. Ik schrok van het eerste kopje: “Remarkable turnaround convicted killer.”
“Convicted killer?”, mompelde ik. Mijn hart klopte in mijn keel en ik keek nogmaals over mijn beeldscherm de hal in en de trap op. Vervolgens las ik het artikel en vergeleek de gegevens die wij van hem bezaten met die in het artikel. Alles klopte; leeftijd, geboorteplaats, huidige beroep.
Na het eerste artikel surfte ik zonder aarzelen langs de diverse artikelen. Bij één van de artikelen stond zelfs een recente foto. Zijn vlasdunne blonde haren maakte hem tien jaar jonger en zijn padvindersglimlach was aandoenlijk. Zijn ingevallen, gegroefde gezicht was echter een onuitwisbare herinnering aan zijn drugsverslaving van jaren geleden. Ik ging op in alle volgende artikelen en absorbeerde de informatie als een acteur zijn tekst. De stem van Laura Pausini was weggestorven, alsmede de geluiden binnen en buiten het pand. 

“What the hell are you doing kid!?”
Ik belandde weer aan de balie, keek naast me en kreeg het heel warm. Mijn hart sloeg tegen mijn borstbeen.
Ik herkende zijn blonde haar en ingevallen gezicht. De kromme benen waren opgezette pezen die uit zijn korte broek staken en die zijn liefde voor hardlopen verraadde. Hij wees naar het beeldscherm, zijn donkere, harde ogen op mij gericht. Ik probeerde zijn blik te ontwijken, maar zijn ogen waren te dwingend.
“Well, what are you doing?”
Ethan Vossage ergerde zich duidelijk aan mijn zwijgen en tikte met zijn wijsvinger op het beeldscherm, terwijl ik niet ontsnapte aan zijn oogopslag. Ik voelde me als een jonge, verse gedetineerde in de doucheruimte omsingeld door brute medegevangenen.
Mijn mond was droog en plakkerig en mijn keel zat dicht.
“I…I am…sorry.”, stamelde ik terwijl ik mijn stropdas wat losser trok.
“No you’re not!” Hij griste een leeg glas van mijn bureau en smeet het tegen de muur. Het geluid van het brekende glas stelde niks voor vergeleken met zijn stemverheffing .
“You’re not sorry. You are just sorry that you got yourself into this fucked up situation.”
Zijn lippen vormden een dun streepje en zijn hand verdween langzaam in zijn broekzak.
Mijn ademhaling stokte en ik waande mij in een wereld die me fascineerde, die ik kende van films en vaak romantiseerde. Van alle maffia en misdaadfilms die ik had gezien, en dat waren er veel, zag ik plotseling de wreedste scènes voor me en vergeleek ze met wat ik over Ethan Vossage had gelezen. Ik keek even naar de klok en duwde met mijn ogen de wijzers vooruit tot het tijdstip waarop ik afgelost zou worden. Ik hoopte de houten vloer en de trap te horen kraken. Ik hoopte op een brand, een alarm dat afsloeg.
“It really irritates me that people like you, with whom I only have superficial interaction with, have the goddamn balls to judge me on the mistakes that I have made in the past.” Ik sloeg mijn ogen neer en pulkte aan mijn nagels, terwijl hij mij terecht wees. De boord van mijn kraag was vochtig.
“The fact that I have completely turned around my life.” Zijn stem trilde plotseling licht en ik spiekte omhoog. Zijn vochtige ogen glinsterden en hij beet op zijn onderlip, voordat hij verder ging. “That I have straightened out my life doesn’t interest you people at all.”
Hij drukte de top van zijn wijsvinger tegen het beeldscherm.
“What were you even going to do with that information, huh?”
‘Goede vraag’, dacht ik. Ik overwoog te antwoorden dat ik bevestiging wilde van wat ik had gehoord. Nee, dat ik namen van hotelgasten opvroeg in zoekmachines uit verveling. Uit nieuwsgierigheid. Dat ik onderzoek deed voor een schoolproject naar criminelen die hun leven 180 graden hadden omgedraaid.
Ik besloot niks te zeggen.
“Listen, I have payed my debt to society and that’s it.”
Voor het eerst keek ik hem aan zonder te proberen zijn dwingende blik te ontwijken. Ik keek recht in de ogen van een man die in zijn thuisland al zeventien maal was veroordeeld vanwege drugshandel, afpersing, oplichting en fraude.
Een man die zijn eigen zuster ooit met zestien messteken in de borst en drieëntwintig in de rug om het leven had gebracht.
“I will make sure you won’t have the opportunity to invade in and disrespect other people’s privacy again…”.
Hij zuchtte diep en haalde zijn hand langzaam uit zijn broekzak. Ik dacht aan Tony Montana in Scarface, Michael Corleone in the Godfather, aan diens broer Fredo.
Ik sprong op en deinsde achteruit, mijn bevende handen voor mijn borst.
Uit de broekzak kwam een schrijfblokje tevoorschijn en hij lachte luid. Zijn ogen waren weer droog en hard. “What did you think I was going to do, you dumb ass?”.
Ik haalde mijn schouders op, rook mijn eigen okselzweet en lachte ongemakkelijk mee.
“What’s your name?” vroeg hij ineens kalm, terwijl hij een balpen van de balie oppakte.
“Ehmm…Nick.”
“Nick how?” Ik slikte even en keek omhoog. Mijn stem trilde.
“Nick Tuinman.” loog ik, terwijl ik besefte dat mijn achternaam er niet toe deed. Hij schreef hoofdschuddend en grinnikend op het schrijfblokje. “All right, Nick Tuinman. You know what.”
Hij stopte met schrijven, scheurde het blaadje af en wierp dat op de balie.
“I am willing to forget about this incident. I actually understand your curiosity. Just don’t talk about this with anyone, all right? I don’t want everybody here to talk trash about me.”
Ik knikte bedaard, maar ik wilde juichen, op mijn knieën gaan om hem te danken. Zijn voeten kussen.
“And give that note to the receptionist who takes over your shift will you?”
Hij wees naar het blaadje en keek me glimlachend aan.
“That’s the phone number of the cab company that I prefer. Please tell her I would like a cab here at ten in the morning.”
Ik herkende de glimlach van de foto op de computer.
“No problem”, zei ik met een overslaande stem.
“Fine, I am going back to bed. You have a good shift.”
Zijn vergevingsgezindheid overrompelde me en pas toen hij al op de trap liep zei ik wat terug.
“Thank you, Sir.”
Hij hoorde het niet meer en verdween even geruisloos als hij aan de balie was gekomen.
De stem van Laura Pausini keerde terug en klonk zuiverder dan ooit tevoren. 

De volgende dag kreeg ik een telefoontje van mijn baas. Ik aanvaardde mijn ontslag zoals een soldaat in oorlogstijd en besloot nooit meer in een hotel te werken. 

Ethan Vossage © Rick Valkenburg

Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2004  Rick Valkenburg  Beoordeling BSN