Als negenjarige heeft Annabelle gezien hoe een jongen met een moedervlek op de rug per ongeluk een man neerschoot. Vervolgens bedreigde die jongen haar met de dood, wanneer ze hem zou verraden. Dertig jaar na dato heeft zij daar nog steeds nachtmerries van. Dan probeert een vriendin Annabelle te koppelen aan een psycholoog, Frederic (met een c). Hij komt haar vaag bekend voor. Na wat tegenstrubbelingen valt ze voor hem. Echt intiem kunnen ze echter niet worden, deels door het ontwijk- en vluchtgedrag van Frederic, deels door het door het jeugdtrauma gevoede wantrouwen van Annabelle. Haar wantrouwen blijkt terecht. De psycholoog van nu en de jongen van toen blijken een en dezelfde persoon te zijn. Annabelle confronteert hem met zijn verleden. Hoe hij daarop reageert, blijft buiten het verhaal, wordt overgelaten aan de verbeelding van de lezer.
Dit verhaal is een genot. De eerste zin maakt meteen nieuwsgierig, roept spanning op. Die nieuwsgierigheid en spanning worden daarna voortdurend verhoogd. Hoe loopt het af tussen Frederic en Annabelle? Dit verhaal is ook een genot vanwege de vloeiende zinnen, de vlotte dialogen met een vleugje humor. Annemarie Enters weet in een paar woorden een hele sfeer op te roepen of treffend een personage neer te zetten: ‘Frederic keek rond. “Wat heb jij een smaak zeg, mijn complimenten. Ik kom niet dikwijls in zo’n warm nest.”’ En, vanuit een auto: ‘Ze draaide haar hoofd naar buiten, waarbij haar grote oorbellen bewogen.’ En dan de scene met het eitje bakken. Prachtig!
De tekst dient nog wel een keer goed nagekeken te worden op dubbele informatie die te dicht op elkaar staat en op een paar tegenstrijdigheden. Bijvoorbeeld: Frederic die haar huis verlaat en (na de terugblik met de gebeurtenissen uit Annebelles jeugd) de volgende dag bij haar blijkt te hebben overnacht.
De verschillende draadjes in het verhaal zijn mooi met elkaar verbonden. Toch is er in de terugblik een belangrijk draadje blijven liggen: de moedervlek op de rug van de jongen. In plaats daarvan wordt het op de plaats delict door de jongen verloren en door Annabelle gevonden horloge verder uitgewerkt. In dat horloge staat de naam ‘Frederik’ gegraveerd. Lijkt mij geen goed idee. Want als Annabelle het horloge dertig jaar bij zich heeft gehouden, dan moet er bij de kennismaking met de psycholoog Frederic toch meer in haar opkomen dan slechts een vlaag van herkenning? Het is zijn naam, zijn naam die misschien niet onmiddellijk, maar toch vrij snel daarna in haar hoofd alle alarmbellen zal laten rinkelen. Tot een relatie kan het dan zeker niet meer komen. Ook om de ontknoping nog wat langer uit te stellen, zou ik de ingegraveerde naam in het horloge schrappen en in plaats daarvan het accent leggen op de moedervlek, die Annabelle pas ontdekt wanneer ze eindelijk uit de kleren gaan. Daarna kan Annabelle hem confronteren met het horloge.
Na toepassing van de aangereikte verbeterpunten zal Neergeknald van Annemarie Enters ongetwijfeld nog mooier en spannender overkomen. Los daarvan is en blijft het een verhaal, dat zijn prijs ruimschoots heeft verdiend.
Juli 2017, Henk Rouw, auteur onder het pseudoniem Eric Steiner & Co
|