Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2012  Juliaan Vandorne  Beoordeling Vlaming

Beoordeling Déjà Vu © Juliaan Vandorne door Maja Vlaming

Juliaan Vandorne schildert een mooi, nostalgisch beeld van de hippietijd waarin de hoofdpersoon en zijn grote liefde gelukkig waren. Helaas liep hun huwelijk op de klippen, nadat zij op een accountantsbureau ging werken en 'een mantelpakje met hoge hakken en opgestoken haren de eerste tekenen van verval waren.' Vijf jaar nadat hij haar voor het laatst gezien heeft, is hij er nog altijd verdrietig over. In een opwelling trekt hij de stoute schoenen aan en belt haar om af te spreken.
In het dure restaurant, dat hij uitkoos om te bewijzen dat het zo goed met hem gaat, valt hij uit de toon met zijn recalcitrante rafelbroek, terwijl zij verschijnt in een betoverende avondjurk. In eerste instantie vind hij haar aantrekkelijk als vanouds, en mijmert over hun fantastische tijd samen. Het weerzien en de gevoelens die zij oproept, lijken een déjà-vu met het mooie verleden. Maar naarmate het etentje vordert, wordt duidelijk dat zij niet meer het ongecompliceerde hippemeisje van toen is, maar een breedsprakige vrouw met een 'geplamuurd' gezicht en nepborsten. En misschien was ze vroeger ook wel niet zó leuk, als hij zich voorstelde. Op het moment dat zij de ober schoffeert is de maat vol en zet hij haar op niet mis te verstane wijze op haar nummer. Hij vertrekt om met z'n maten een pilsje in de kroeg te drinken, waar hij toast op zijn vrijheid, die hem weer lief geworden is.

Het verhaal leest lekker weg: het is niet zwaar en ingewikkeld en daar is helemaal niets mis mee. Het onderwerp is herkenbaar en romantisch. Heel wat lezers zullen na het lezen van Déjà Vu terugdenken aan een oude liefde die zij geïdealiseerd hebben en misschien ook wel tegenviel bij een weerzien.
De kracht van het verhaal ligt voor mij in de hoofdpersoon, die uitstekend wordt neergezet, en de subtiel humorvolle schrijfstijl van Vandorne. Ik moest vaak glimlachen om zijn beschrijvingen: 'Kleurige T-shirts en een spijkerbroek volstonden voor haar en vaak moest menige bouwvakker zich dan aan zijn stellage vasthouden als ze langsliep' en 'haar borsten zijn groter dan in mijn herinnering en een sterk vermoeden dat eraan gesleuteld is, komt in me op.' Je ziet het voor je!
De lichte zelfspot van de hoofdpersoon geeft de schrijver prachtig weer, zoals in de beschrijving van z'n liefdesverdriet, direct na het vertrek van zijn vrouw: 'Ik werkte, at, sliep en soms was ik in staat om het brallerige gepoch van zuipmaatjes in het café aan te horen, maar meestal lag ik thuis op de bank in het gunstigste geval te luisteren naar de ellende van Hank Williams waar ik me zeer verwant mee had gevoeld.'

Kortom: de schrijver kan goed, beeldend schrijven, met humor, en weet hoe hij zijn hoofdpersoon sympathiek maakt. Ook de opbouw is prima: eerst wordt de gelukkige tijd die de hoofdpersoon beleefde met zijn ex-vrouw geschetst, daarna - tijdens het diner - worden stukjes over dat verleden vaardig verwerkt in het verhaalheden en ontstaat het besef bij de hoofdpersoon, dat zijn oude liefde niet zo geweldig is als hij zich al die tijd had voorgesteld. De clou verrast en is bevredigend voor de lezer, ik vond het in elk geval leuk dat het zo eindigde!
Wat de opbouw betreft is het enige dat ik miste, een (directe) aanleiding tot het maken van de afspraak. Ze hebben elkaar vijf jaar niet gezien en ineens, uit het niets, heeft hij de moed verzameld om haar te bellen? Ik denk dat het beter was geweest als de schrijver een aanleiding had gegeven. Dat had best iets kleins kunnen zijn, bijvoorbeeld: de hoofdpersoon pakt een vergeten doos op zolder uit, waarin hij spullen van haar aantreft. Een ander punt van kritiek betreft de slordigheden in het verhaal. Zo zijn er een paar zinnen waarin een woord per abuis op de verkeerde plek getypt is of weggelaten is, bijvoorbeeld: 'Dan neem maar weer mee.' kaatst Linda (ik neem aan dat bedoeld wordt: 'Neem het dan maar weer mee'). Enkele zinnen kloppen zelfs in het geheel niet waardoor ze moeilijk te volgen zijn, zoals deze: 'Wanneer ik keek teveel andere kanten in keek en ze me iets wilde vertellen gaf ook toen van die armrukjes.' Zo'n zin stoort natuurlijk en dat vind ik zonde. Dit soort foutjes kunnen de lezer het verhaal doen wegleggen - en een uitgever al helemaal - terwijl het zeer de moeite waard is om te lezen.
 

Mei 2012, Maja Vlaming

Beoordeling Déjà Vu © Juliaan Vandorne door Maja Vlaming

Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2012  Juliaan Vandorne  Beoordeling Vlaming